Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Αύγουστος



Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
αυτός ο μήνας το έκανε πάλι το θαύμα του. Πέρυσι με είχε εκπλήξει με την εισαγωγή του με το χειρότερο τρόπο. Και φυσικά φέτος, για να μην περάσω πάλι τα ίδια κλείστηκα στο καβούκι μου με σκοπό να μην τον αφήσω να μου κάνει κανένα κακό. Άμυνα, απαισιοδοξία, όπως θέλεις πες το. Πράγμα που τήρησα κιόλας αρκετά πιστά.
Αλλά όπως κάθε άνθρωπος που έχει αδυναμίες και ελαττώματα δεν το τήρησα ολοκληρωτικά. Και απο αυτό το παραθυράκι που άφησα γυρτό μπήκε μέσα ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος. Ευτυχώς τελικά που δεν το είχα σφαλίσει εντελώς. Ο φετινός Αύγουστος μου έφτιαξε αναμνήσεις. Με πέταξε σε μια θάλασσα λάδι για να κολυμπήσω. Μου έφερε φίλους παλιούς, βλέμματα, ιστορίες, τραγούδια, εβδομάδες ξενύχτισσες, λουλούδια στα χέρια, ποτά γυαλιά, κουτσομπολιά και ανάσες. Και άλλα πολλά που, αγαπημένο μου ημερολόγιο τα φαντάζεσαι, αφού μου έχουν ξανατύχει στο παρελθόν.
Και όπως κάθε τι που περνάει, σε τσιμπάει και φεύγει, έτσι κι αυτό το καλοκαίρι έχει την περίοδο επούλωσης του. Τώρα την περνάω και δεν είναι καθόλου εύκολη. Ειδικά όταν αρνείσαι τα πάντα. Ποιός ξέρει; Ίσως έτσι συνηθίσω αλλιώς. Δεν μπορώ να πω όμως πως η πληγή είναι εκτεθειμένη. Την έχω καλύψει επιμελώς για τυχόν μολύνσεις. Άλλη φορά, θα σου γράψω και για την καινούργια μέλισσα που πέταξε κι αυτή μετά το τσίμπημα πίσω στο μελίσσι της. Δεν ήρθε η ώρα ακόμα. Είναι νωρίς.
Σχεδιάζω δύο ταξίδια μέσα σε αυτό το μήνα. Σχεδιάζω και κάτι άλλο. Ούτε αυτό ήρθε ακόμα η ώρα να στο αποκαλύψω. Πολλούς γρίφους με γέμισε αυτό το καλοκαίρι. Δεν καλούμαι όμως να τους λύσω. Όλα τα προηγούμενα καλοκαίρια αυτό έκανα. Όχι, αυτό το καλοκαίρι δεν θα λύσω κανένα γρίφο, καμία εξίσωση. Θα περιμένω τη λύση ουρανοκατέβατη. Κι αν δεν έρθει;
Δεν πειράζει. Μια μέρα έμεινε ακόμα στον Αύγουστο. Απο Τετάρτη θα έχουμε Φθινόπωρο.
Θα αλλάξουν όλα. Δεν το πιστεύω. Ήθελα απλά να βάλω μια πινελιά αισιοδοξίας στο τέλος, χάριν εντυπωσιασμού. Για να μη με λένε κάποιοι απαισιόδοξη. Εγώ θα τους το ξαναπώ. "Βεβιασμένη ρεαλίστρια" είμαι...

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Η αγάπη / Που δε θέλησα αλλού να δοκιμάσω

Σήμερα δε θα μελαγχολήσω. Το πήρα απόφαση. Για την ακρίβεια δε θα ξαναμελαγχολήσω ποτέ. Δεν θα θυμάμαι τίποτα. Δε θα ελπίζω σε κανένα μέλλον και θα ζώ σαν φυσικός άνθρωπος. Τι σημαίνει αυτό; Θα με ενδιαφέρει το φαγητό, το ποτό, τα παπούτσια μου και οι σειρές στην τηλεόραση. Θα κοιτάζομαι στον καθρέφτη μόνο για να δώ αν ταιριάζουν τα ρούχα μου μεταξύ τους. Και θα φεύγω. Δε τους φοβάμαι τους καθρέφτες τόσο πιά. Τους ξεπέρασα.

Όλα περνάνε. Τις τελευταίες μέρες έχω καταφέρει να κάνω μια απόσβεση. Δεν κόλλησα πουθενά αυτό το καλοκαίρι. Πέρασε σαν νερό ευτυχώς. Δεν ερωτευθηκα, ούτε πόνεσα. Πήγα μόνο δυό μέρες διακοπές γιατί τόσο έπρεπε, έκανα δέκα μπάνια μετρημένα και τόνωσα περισσότερο τη σχέση μου με το κλιματιστικό. Μπορώ να πω πως ήταν ένας καλοκαιρινός έρωτας. Αφού απο τον επόμενο μήνα θα χωρίσουν οι δρόμοι μας. Θα τον αφήσω για το καλοριφέρ. Ανάγκες, πώς αλλιώς να το κάνουμε;

Ο Σεπτέμβριος όμως ήταν ανέκαθεν απο τους αγαπημένους μου μήνες. Έχει αυτή την ωραία νοσταλγία (για τους άλλους) αλλά για εμένα έχει αποκτήσει πλέον το όμορφο αυτό χρώμα της αναμονής, της μετάβασης. Πάντα μου άρεσαν οι μεταβάσεις. Τις στάσεις μισούσα. Οι θάλασσες σιγά σιγά ερημώνουν απο τους βάνδαλους που τις καταπατούν κρατώντας πλαστικά ποτηράκια, φεύγουν και οι ξαπλώστρες που τις κάνουν να μοιάζουν με ανοιχτό νοσοκομείο και επιτέλους μπορείς να δεις τα κοχυλάκια που κρύβονταν απο κάτω όλους αυτούς τους τρείς μήνες.

Άραγε τα σκέφτονται αυτά οι φυσικοί άνθρωποι ή παρασύρθηκα πάλι; Φυσικά και παρασύρθηκα. Έχω τάσεις φυγής ανεξέλεγχτες. Για εξωγαλαξιακά ταξίδια. Μοναχικά, κυρίως. Ώρες ώρες όμως σκέφτομαι και τα ανεκπλήρωτα και θέλω να τα πάρω μαζί μου. Θολές σκέψεις, ούτε καν τις διακρίνω πιά, δεν τις αναγνωρίζω απο τις κανονικές. Η αγάπη άλλωστε έχει καταφέρει να κορεστεί μέσα μου. Και με το χρόνο ωριμάζει σαν το καλό κρασί.
Τα υπόλοιπα ας τα εξομολογηθεί το τραγούδι. Και είναι όλες οι σκέψεις μου που γεννιούνται απο μια μικρή στιγμούλα. Μια ανάμνηση.