Τον τελευταίο καιρό, κάθε που νυχτώνει, αρνούμαι πεισματικά να κλείσω τα μάτια μου. Δεν είναι ότι δεν μπορώ, αλίμονο, πάντα μπορούσα να τα κλείνω ερμητικά, ακόμα και τις νύχτες που ήμουν μόνη και ανήσυχη. Είναι που νιώθω έναν ανείπωτο φόβο. Απο αυτούς που δε τους φανερώνεις ούτε στους κοντινότερους, τους εσωτερικούς. Και τη φοβάμαι τη νύχτα. Έχω καταφέρει να ξαναφέρω πίσω, όλα τα φαντάσματα της εφηβείας μου. Να βιώνω μεταφυσικές εμπειρίες μέσα στον ύπνο μου. Και να μεθώ για να ξεγελώ μια πραγματικότητα άθλια και σχεδόν τρομερή. Αυτή είναι που φοβάμαι περισσότερο. Και νοσταλγώ τις περιόδους που υπήρξα ευτυχισμένη. Ήταν πάντα εκείνες οι εποχές που άνθιζαν τα ρόδα. Κι δε ένιωθα φόβο αληθινό. Μόνο αυτόν τον παιδικό, που σε σηκώνει ξαφνικά και σε κάνει να τρέχεις στο κρεβάτι των γονιών. Να χώνεσαι ανάμεσα τους και να μπερδεύεσαι στα όνειρα τους. Τέτοιος φόβος όχι δεν υπήρχε. Παρόλο που τα αντικείμενα του φόβου είναι πάντα τα ίδια. Ο θάνατος και η απειλή του. Μα απο τότε περάσαν μέρες. Και κυρίως νύχτες. Πολλές νύχτες. Πολλά σκοτάδια. Πολλά αστέρια, πολλά φεγγάρια. Πολλές μοναξιές, πολλά χάδια. Πολλά σημάδια. Πολύς θάνατος. Ανεξήτιλα όλα τα βράδια. Άραγε θα καταφέρω σήμερα να κοιμηθώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου