Απίσταμαι

Όσος καιρός και να περάσει,
απο το στόμα μου δε θα βγεί λέξη.
Η αμφιβολία δε με άφησε ποτέ να κυβερνήσω το δικό μου καράβι.
Πάντοτε ταξίδευα φτωχή,
στο κατάστρωμα χωρίς αποσκευές.
Ούτε ενας φθόγγος τώρα που βουλιάζουμε,
ούτε ενα άρθρο, ούτε ενα φωνήεν. Τίποτα.
Πάντοτε ήμουν αδύναμη μπροστά στην τραγωδία.

Απο όλες τις ήττες μου,
αυτές που δε μπορώ να δεχτώ,
είναι αυτές που χάνω απο αμφιβολία.
Αυτές, που παλεύω να αναλύσω και να βρω εξήγηση.
Λές και υπάρχει εξήγηση στο κουβάρι του έρωτα ποτέ.
Όσο και να το μισούσα πάντοτε όμως το "ίσως"
είχε μεγαλύτερη γοητεία απο το "όχι".
Ακόμα κι όταν το "ναι" ήταν έξω απο τη ρότα.

Υπήρχε άραγε ποτέ κανένα φώς σε αυτό το ταξίδι;
Κάποιο μικρό νησάκι που θα ξαπόσταινα λίγο το κορμί μου;
Έστω μια μικρή λέμβος για τα γυμνά μου πόδια;
Ένας φάρος;
'Ενας γλάρος συνταξιδιώτης;

Η αμφιβολία έχει το δρόμο της,
θα βρει το δρόμο της. Μη μου αγχώνεσαι.
Θέλω να απέχω απο το γκρεμό.
Θέλω να γίνω φτερωτή και να εξαφανίζομαι.
Θέλω να βλέπω τετελεσμένα και όχι ενδεχόμενα.
Θέλω να φύγω επιτέλους απο αυτό το καράβι.
Θέλω ξέσκεπο ουρανό και γή για να πατώ.
Θέλω την ασφάλεια μιας άρνησης.
Θέλω να γίνω θάλασσα.
Και να ενωθώ με αυτό το καράβι.

Δε με πηγαίνει κάπου,
απλώς προχωράει.
Θέλω να κατέβω σταμάτα.
Να αποχωρήσω, να σε λησμονήσω,
να κάνω ταξίδια σε άλλους ωκεανούς.
Και όταν γυρίσω με τους καιρούς,
για να σε στεναχωρήσω,
να πω ότι ακόμα σε θυμάμαι.