Το ποτό (ή γιατί πρέπει να υπάρχει αλκοόλ)

Η μεγαλύτερη παραίσθηση. Ψευδαίσθηση. Ψέμμα δηλαδή.
Κι όμως εγώ αυτά που μου συμβαίνουν όταν το αίμα είναι γεμάτο κρασί τα λέω αλήθεια.

Είναι σαφώς μια μεγάλη ηλιθιότητα. Αλλά πάντοτε στη ζωή μου είχα καταφέρει να κρατάω την αίσθηση του μέτρου (όποιος διαφωνήσει με αυτό να έρθει αύριο με τον κηδεμόνα του). Αλήθεια, τώρα δεν έχω πιεί! Δεν συνηθίζω να πίνω όταν δεν προσδοκώ, κι όταν παραδίδω τα χέρια και τα όπλα μου στην άκρη. Τα συμπεράσματα της παρούσας μου ανάγκης, δικά σας.

Η πραγματικότα είναι μια μεγάλη ηλιθιότητα επίσης. Οπότε καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο λιγότερο ηλίθιο. Στην παραίσθηση δηλαδή του ποτού ή στην πραγματική ζωή.
Δεν μ'αρέσει να διαλέγω όμως. Τα μεγαλύτερα πάθη μου, τα πιο ανομολόγητα, και τις μεγαλύτερες εξομολογήσεις μου τις πιο βαθιές τις έχω ζήσει με ένα ποτήρι στο χέρι γεμάτο. Και δεν μετανιώνω για τίποτα.

Ποτέ μου όμως δεν συμπάθησα τους ρηχους και ανέρωτους ανθρώπους. Αυτούς που φροντίζουν πάντοτε να έχουν μια λύση, που κρατάνε πάντα ομπρέλα ακόμα κι αν δεν βρέχει, που κρατιούνται γερά απο τα χαλινάρια τους. Εμένα μου αρέσει όταν έχει βροχή να τρέχω και να γίνομαι μούσκεμα. Μ'αρέσει στα βαθιά να κολυμπάω πρώτη. Να ονειροβατώ. Να αδειάζω το ποτήρι μου και να λέω "στην υγειά μας". Να εθίζομαι σε πρόσωπα και ψυχές και μετά να μπορώ να τις ξεχνάω. Γιατί αυτό συμβαίνει με την παραίσθηση του αλκοόλ. Κάποτε περνάει.

Ξεχνάει όμως μόνο εκείνος που ζαλίστηκε περισσότερο.

Όταν μπαίνεις μέσα στη λήθη δεν σου είναι εύκολο να ανατρέξεις σε αγκάθια. Δεν σου αρέσει ούτε να πληγώνεσαι, ούτε να πληγώνεις. Αλκοόλ όμως πρέπει να υπάρχει. Για να βρίσκουν λύσεις και οι ανύμποροι, να αισθάνονται και οι φοβισμένοι, για να παθιάζονται οι τρελοί. Ανήκω και στις τρείς κατηγορίες. Σερβίρετε μου, δεν κάθομαι με αδειανό ποτήρι!

Τραπουλόχαρτα

Αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες,
όπως θα έχετε διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό έχω γίνει λίγο πιο διαπροσωπική.
Έχει σταματήσει να με βασανίζει η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μου, και έχω στραφεί και σε άλλους ανθρώπους πέρα απο την πάρτη μου. Ως εκ τούτου, έχω πάψει να μελαγχολώ (είχα προειδοποιήσει για αυτό άλλωστε), και έχω αφεθεί σε μια αυστηρά φυσική ζωή. Όλα είναι μέλι και γάλα μαζί.
Αλλά.
Όπως κάθε ηλίθιο έλογο ανθρώπινο όν, που θέλει κάτι να το βασανίζει για να συνεχίσει να πορεύεται προς ένα στόχο, παιδεύω συχνά το μυαλό μου με σκέψεις πολλές, ανούσιες, και απευθυνόμενες κυρίως προσωπικά. Στιγμές είναι, σας ορκίζομαι, δεν υποκύπτω ποτέ πλέον στα πάθη μου, αποφάσισα να αλλάξω σύστημα, ήχο και ρυθμό. Να επαναστατώ σιωπηρά, και να ελέγχω τις όποιες αποφάσεις μου επιφέρουν ντόμινο. Δηλαδή κομμάτια που πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και γκρεμίζονται, και όταν φτάνουν στο τελευταίο σταματάει και το παιχνίδι.
Μ'αρέσει να παίζω όμως.
Το θέμα είναι πως στα παιχνίδια χρειάζεσαι και έναν αντίπαλο. Αντίπαλο ενεργό και πρόθυμο. Τα παιχνίδια που παίζω μόνη μου τα βαριέμαι. Τα έχω παρατήσει στις άκρη απο το δημοτικό. Μετά τις κούκλες, το χάος. Θέλω να παίζω αμπάριζα, τάβλι, μπιρίμπα και μουτζούρη. Θέλω να παίζω και να κερδίζω, ενίοτε να χάνω, αλλά μήπως κι αυτό δεν είναι μέσα στο παιχνίδι;
Κλείσε τα μάτια σου. Θα παίξουμε ενα παιχνίδι και θα κάνεις τον δολοφόνο. Τι; Δεν αντέχεις να σκοτώνεις; Δεν πειράζει. Όταν ξανανοίξεις τα μάτια σου ίσως ο δολοφόνος να είμαι εγώ. Η ζωή είναι μια εναλλαγή ρόλων σε παιχνίδι. Άλλος θα είναι ο αρχηγός και άλλος ο ηττημένος. Ποτέ και οι δύο μαζί.
Ή θα νιώθω εγώ ή εσυ.
Ποτέ και οι δυό μαζί.
Τα συναισθήματα μας είναι ή αρχηγικά ή χαμένα.
Συγχρονίσου, παίζεις.

Έρωτας, όπως Έμφραγμα

Οι άγγλοι το λένε "heart attack". Αν το πάρεις κυριολεκτικά είναι σαν μια επίθεση της καρδιάς σε ολόκληρο το σώμα σου, που το παραλύει και τελικά καταλήγεις να χεις στηθάγχη, λιποθυμία μέχρι και άλλα πολύ χειρότερα. Ουσιαστικά όμως δεν επιτίθεται. Απλά σταματάει να λειτουργεί. Άρα θα πρεπε να λέγεται "heart failure" ή ίσως "heart off". Το θέμα είναι πως όλο το υπόλοιπο σώμα εξαρτάται απο αυτή και η όποια παραίτηση ή πιθανή παύση της καρδιάς αποκλείεται. Είναι καταδικασμένη εκεί να χτυπάει. Αυτά περι ανατομίας.

Αυτό το καλοκαίρι ήταν μέσα στην ιλαρότητα του, ένα εποικοδομητικό καλοκαίρι για τα συναισθήματα μου. Ήταν ωραίο. Το ξέρουνε όσοι με ξέρουν και όσοι διαβάζουν το μπλόγκ μου. Και είχε θέματα πολλά. Που ανοίγονταν συνήθως σε ενωμένα τραπέζια, με πολλές (πάρα πολλές!) καρέκλες και πάντοτε με συνοδεία ούζου (πλωμάρι!). Τους νέους ανθρώπους δεν τους απασχολούν πολλά. Μπορούν να σκάνε και να πεθαίνουν για έναν καυγά. Ή να τρελαίνονται για κάποιον, να ασχολούνται συνέχεια μαζί του, και μετά απλώς να τον ξεχνάνε. Για τους νέους ανθρώπους όλα είναι απλά, και λύνονται ακόμα πιο απλά.

Δεν είμαι σίγουρη για τα θέματα που συζητούσαμε κάθε βράδυ. Ήταν αστεία όμως, τόσο αστεία που πάντα θα γελούσα μόνη μου και μετά. Αυτή είναι η αξία μιας ωραίας παρέας. Να διαρκεί η επίδραση της και τις ώρες που είσαι μόνος. Θυμάμαι όμως όταν μιλήσαμε για έρωτα. Και τι να ξέρουν οι νέοι άνθρωποι για αυτά; Νομίζουμε οι κακόμοιροι πως τα γνωρίσαμε όλα. Προσπαθούσα με μανία να πείσω τους πάντες ότι ήξερα. "Ο έρωτας φίλοι μου, είναι άρρωστο πράγμα. Είναι διεκδίκηση, μανία". Μάλλον τον Νίτσε σκεφτόμουν και κατέβαζα αράδες έτοιμες στο μυαλό μου. (Που τις είχα διαβάσει άραγε;). Στην πραγματικότητα δεν είχα μπεί ποτέ στην εξαντλητική διαδικασία διεκδίκησης κάποιου. Βαριόμουν, τα έχανα. Μάλλον δεν ξέρω πως γίνεται και χρειάζομαι πάντα οδηγίες για ό,τι κι αν κάνω. Ε, δεν είχα οδηγίες.

Το έμφραγμα όμως σου έρχεται ξαφνικά. Ξέρεις τι σημαίνει έμφραγμα στα ελληνικά; Οτιδήποτε χρησιμοποιήται για να φράξει. Φράγμα. Στοπ. Μπάρα πώς το λένε; Αν τα συνδέσεις μαζί με τον έρωτα, το έμφραγμα ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση μου. Αρα έρωτας δεν είναι διεκδίκηση. Φραγμός είναι. Και έρχεται ξαφνικά. Σου γυρίζει το κεφάλι, κατεβάζεις την μπάρα εκεί που την είχες όρθια και τα πάντα ανοιχτά, και σταματάς. Σταματάς να νιώθεις όμως; Όχι, απλώς συνηθίζεις. Βάζεις τη μπάρα και την ξανασηκώνεις μόνο όταν θέλεις. Τις περισσότερες φορές είναι αργά. Κάποτε η κουβέντα έφτασε και στην αγάπη. Αυτή δεν την άγγιξα καν. Είναι μια μαγική χώρα. Κάτι σαν τη χώρα του Πίτερ Παν. Φαντασία.

Μπορεί να σου ακούγονται νεφελώδη αυτά που λέω. Αλλά συχνά χρησιμοποιώ πρακτικές μεθόδους για να μετρήσω συναισθήματα. Οπότε οι αποδείξεις είναι -τουλάχιστον- αληθοφανείς! Είναι η τετράγωνη λογική μου που φυσικά με καταπιέζει. Έρωτας μπορεί και να υπάρχει. Δε θα βγάλω κανένα απόφθεγμα. (Έχω και φίλους που αν με διαβάσουν θα αρχίσουν να μου τα χώνουν για την απολυτοσύνη μου οπότε δεν θα το κάνω!). Ξέρεις τι προέκυψε όμως μέσα απο όλα αυτά; Μια ζωή στην οποία μπορώ να είμαι λιγάκι πιο πολύ ο εαυτός μου. Και όχι ο καταπιεσμένος. Ο -σχεδόν- ελεύθερος.
Υγιαίνετε, τα λέμε στο δημοτικό καφενείο.