Η μεγαλύτερη παραίσθηση. Ψευδαίσθηση. Ψέμμα δηλαδή.
Κι όμως εγώ αυτά που μου συμβαίνουν όταν το αίμα είναι γεμάτο κρασί τα λέω αλήθεια.
Είναι σαφώς μια μεγάλη ηλιθιότητα. Αλλά πάντοτε στη ζωή μου είχα καταφέρει να κρατάω την αίσθηση του μέτρου (όποιος διαφωνήσει με αυτό να έρθει αύριο με τον κηδεμόνα του). Αλήθεια, τώρα δεν έχω πιεί! Δεν συνηθίζω να πίνω όταν δεν προσδοκώ, κι όταν παραδίδω τα χέρια και τα όπλα μου στην άκρη. Τα συμπεράσματα της παρούσας μου ανάγκης, δικά σας.
Η πραγματικότα είναι μια μεγάλη ηλιθιότητα επίσης. Οπότε καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο λιγότερο ηλίθιο. Στην παραίσθηση δηλαδή του ποτού ή στην πραγματική ζωή.
Δεν μ'αρέσει να διαλέγω όμως. Τα μεγαλύτερα πάθη μου, τα πιο ανομολόγητα, και τις μεγαλύτερες εξομολογήσεις μου τις πιο βαθιές τις έχω ζήσει με ένα ποτήρι στο χέρι γεμάτο. Και δεν μετανιώνω για τίποτα.
Ποτέ μου όμως δεν συμπάθησα τους ρηχους και ανέρωτους ανθρώπους. Αυτούς που φροντίζουν πάντοτε να έχουν μια λύση, που κρατάνε πάντα ομπρέλα ακόμα κι αν δεν βρέχει, που κρατιούνται γερά απο τα χαλινάρια τους. Εμένα μου αρέσει όταν έχει βροχή να τρέχω και να γίνομαι μούσκεμα. Μ'αρέσει στα βαθιά να κολυμπάω πρώτη. Να ονειροβατώ. Να αδειάζω το ποτήρι μου και να λέω "στην υγειά μας". Να εθίζομαι σε πρόσωπα και ψυχές και μετά να μπορώ να τις ξεχνάω. Γιατί αυτό συμβαίνει με την παραίσθηση του αλκοόλ. Κάποτε περνάει.
Ξεχνάει όμως μόνο εκείνος που ζαλίστηκε περισσότερο.
Όταν μπαίνεις μέσα στη λήθη δεν σου είναι εύκολο να ανατρέξεις σε αγκάθια. Δεν σου αρέσει ούτε να πληγώνεσαι, ούτε να πληγώνεις. Αλκοόλ όμως πρέπει να υπάρχει. Για να βρίσκουν λύσεις και οι ανύμποροι, να αισθάνονται και οι φοβισμένοι, για να παθιάζονται οι τρελοί. Ανήκω και στις τρείς κατηγορίες. Σερβίρετε μου, δεν κάθομαι με αδειανό ποτήρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου