Κατα έναν παράδοξο τρόπο

Σήμερα θα ήθελα να ήμουν ρολόι. Είναι παράλογες οι εμπνεύσεις μου το ξέρω, αλλά άλλες μέρες μου ρχεται να είμαι πέτρα, ή παιδικό παιχνίδι. Μην ψάχνεις σκεπτικό, δεν πρόκειται να βρεις. Μη με ψάχνεις, δεν πρόκειται να με βρεις.

Ρολόι, για να μπορώ να ελέγχω και να κατέχω τις ώρες της σκέψης σου, τις ώρες της τέρψης σου. Να σε βρίσκω στα δευτερόλεπτα και να σε χάνω στις ώρες. Μου λείπεις πάρα πολύ. Αλλά για ένα ρολόι ο χρόνος δεν έχει σημασία σωστά; Απλώς κυλάει, μαζί με τους λεπτοδείκτες.

Για άλλη μια φορά με πιάνω αιχμάλωτη. Εξομολογούμαι την αδυναμία μου, κι εσυ τη δικιά σου. Μας βρίσκω πάντα τους ίδιους, σαν να μην έχει περάσει μέρα απο πάνω μας. Σαν να γνωριστήκαμε εχθές ή σαν να γνωριστούμε αύριο. Πάλι τα ίδια λόγια θα σου πω θυμάσαι; Θα σε ξαφνιάσω θυμάσαι; Θα γελάς και θα αμύνεσαι. Θυμάμαι.

Κάναμε πολλά και μεγάλα αστεία. Ρουφάγαμε καφέ, τσιγάρα και τα κορμιά μας. Είχαμε δίψα για το επόμενο. Και λαχταρούσαμε. Γιατί δεν λαχταράμε πια; Που πήγαν όλα αυτά τα παράξενα; Μου λείπει ο θυμός σου. Το ανεξήγητο πάθος των χεριών σου. Τα ευαίσθητα ταξίδια σου στα αθέατα. Μου λείπει αυτό που σήμαινες και δεν σημαίνεις πια.

Όχι, δεν φταίει ο χρόνος. Αυτός απλά λαξεύει τις άγριες πέτρες στις παραλίες και τις κάνει βότσαλα. Δεν γίνεται να λαξεύσει συναισθήματα, απλώς τα βγάζει στην επιφάνεια. Πέθανα πριν λίγο καιρό. Έπρεπε να γίνει για να αποφασίσω να ξαναζήσω.

Κρυώνω αυτές τις μέρες. Έχει αρχίσει να φεύγει κι ο ήλιος. Μάκρυναν και τα μανίκια μου. Οι αναμνήσεις μου σταματάνε σε τέτοια βράδια κρύα. Έβρεχε; Δεν μπορώ να θυμηθώ, ήμουν δακρυσμένη. Αναδύθηκα μετά. Έφτασα ψηλά και πήρα ανάσα. Σε άφησα κάτω στο βυθό, σε ξέχασα. Σβήστηκαν όλα κι έμεινες κάτω.

Δεν σε λατρεύω πια. Δε σε επιθυμώ. Δε σε αμφισβητώ. Παραμένεις παντοτινή αλήθεια όπως οι νομοι της φυσικής. Δεν αναιρείσαι καλέ μου.

Κι εγώ είμαι πάντοτε η ίδια. Διαφορετική όπως με άφησες.