Οκτώβριος

Ίσως κάποτε ξανασυναντηθούμε. Τυχαία, και γύρω γύρω σκοτάδι. Έχω παιδέψει το μυαλό μου να θρέφει ελπίδες, ύστερα από τόσα χρόνια το ίδιο κάνει. Και ξανά κάτι τελειώνει, εγώ έρμαιο των αποφάσεων άλλων, ανίκανη να διεκδικήσω, ανίκανη να αποδεχτώ. Ίσως λοιπόν μια μέρα, όταν γύρω γύρω τα πάντα θα είναι σκοτάδι εγώ να δω. Να δω για πρώτη φορά με τα εσωτερικά μάτια, μια αλήθεια αυταπόδεικτη. Ίσως, δίπλα σε μια βαρκούλα ή σε ένα ποτάμι. Δε θα χει σπίτια και πολυκατοικίες, δε θα έχει βαβούρα, θα χει ηρεμία και φύση. Όπως συνήθισα. Με γιάτρεψες, με έκανες ξανά ολόκληρη, είχα έρθει με μια τρύπα τεράστια να κουβαλάω μέσα μου, σαν πηγάδι. Κι εσύ με γιάτρεψες, με πήρες απ το χέρι και μου έδειξες τον κόσμο. Σου το έδωσα το χέρι, δεν το δίνω πάντα. Με τρομάζουν οι ξένες παλάμες. Μέχρι να τις συνηθίσω.
Και ήρθαν τα χρόνια, γεμάτα ασφάλεια, γεμάτα έρωτα. Και την αγάπη αυτή που ακούς και δεν πιστεύεις. Ήταν κάποτε μια εποχή που όλα μοιάζαν όμορφα. Τα χειρουργεία και τα κλειστά δωμάτια, η Αθήνα με τις πληγές της, η ρουτίνα, ο πικρός καφές, το άδειο πορτοφόλι. Όλα μοιάζαν όμορφα, όλα είναι όμορφα όταν το χέρι σου κουμπώνει με ένα άλλο. Όταν το χνώτο σου ταιριάζει με ένα άλλο. Όταν τα δάχτυλα σου πλέκονται όμορφα με άλλα δάχτυλα. Κρυφτό στα σκοτάδια και αγαλματάκια ακούνητα. Γέλια πνιχτά και γέλια τρανταχτά. Τα τσιγάρα τα μοιρασμένα. Τα μεθύσια, τα αμάξια. Εσύ ο οδηγός και εγώ πάντα ο συνοδηγός. Πάντα στο πλάι σου ταξίδευα. Κι ας ήμουν κι ας δεν ήμουν στο πλάι σου.

Τα μεγαλύτερα όνειρα, είναι αυτά που δεν έχουμε πραγματοποιήσει ακόμα, τα μεγαλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έχουμε κάνει ακόμα. Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο απ όλα δεν στο χω πει ακόμα. Παρόλα αυτά σ'ευχαριστώ. Κι αν η τρύπα δεν κλείσει, αυτή η τρύπα μέσα μου, αυτή η τεράστια που ήρθε από το πουθενά, να μην ανησυχείς. Εγώ την έχω ξαναζήσει. Μου αρκεί να ταξιδεύω. Μου αρκεί να ονειρεύομαι. Και να παιδεύομαι. Να βάζω τη ζωή μου κάτω και να την ξαναμηδενίζω. Κι ας στρέψω μια μέρα το κεφάλι μου, κι εσύ δεν είσαι εκεί. Σ'ευχαριστώ.