Μονάδα

Και περνούν τα βράδια μου...
Πολλά, αμέτρητα... Μοναχικά και ερημικά.
Πάντοτε.

Ποτέ. Ποτέ δεν ένιωσα να με πνίγει...
Αυτή τη μοναξιά μου την αγάπησα, την αγαπάω.

Τη μισώ. Σίγουρα, και σίγουρα μόνο τη μισώ.
Το να είσαι μισός δεν είναι το ίδιο με το να είσαι μόνος.

Μαζί. Μαζί σου μέτρησα όλα μου τα όνειρα, μα και πάλι
ποιός είσαι εσύ και τι μου λές;

Δεν μιλάς. Μα ούτε κι εγώ στέκομαι να σε ακούσω.
Δεν θέλω. Και δεν μπορώ.

Μπορώ. Δεν υπάρχει τίποτα που να με στέλνει τόσο έντονα και
τόσο μοναχικά έρημα μακριά σου.

Κοντά. Κοντά σου μόνο έζησα λίγη χαρά, κι αυτή προσμένω
πάλι εδώ στο μαύρο.

Και λευκό. Λευκό το σεντόνι που καλύπτει ολόκληρα
τα ονειρά μου, και τη μοναξιά μου.

Η μοναξιά μου. Παχιά, βαριά και ελεεινά ασήκωτη.
Γιατί δεν φαίνεται κανείς. Ούτε μια αχτίδα στον ορίζοντα του νου μου.
Μόνο φλόγα και κρυμένος ήλιος πίσω απο τον καπνό.
Αχ πόσο λαχταρώ αυτό τον ήλιο! Τον κόκκινο, και τον αχνό.