Τι λόγια να πω...
Και η φωνή μου να τα ντύσει...
Που πιά δεν έχω φωνή.
Μισή. Ποτέ πια ολόκληρη. Μισή και σημαδεμένη.
Γιατί;
Γιατί τα όνειρα δεν ξεχνιούνται. Δεν θάβονται. Και δεν χωρούν σε άσπρες κάσες.
Τα όνειρα μένουν πάντα σφηνωμένα στην καρδιά μου. Και στην καρδιά σου.
Την καρδιά μας. Μαζί
Μα δεν ξεχνώ...
Όχι. "Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάς" μου λέει κάποιος. Μα δεν υπάρχει ο θάνατος.Υπάρχει μόνο η σιωπή της θύμησης σου.
Τα καλοκαίρια που ποτέ ξανά δεν θα είναι τα ίδια. Τα μαλλιά σου στους ώμους μου που πάντοτε μοσχοβολούσαν θάλασσα και λουλούδια.
Τα πιο μεγάλα μάτια με το αθώο βλέμμα.
Και το χαμόγελο. Μια μικρή ανάσα χαμόγελο και μια ζωή. Μαζί.
Μετά;
Μετά δεν μένει τίποτα και όλα εδώ είναι. Πίσω. Μαζί.
Δεν ξεχνάω τίποτα. Θυμάμαι ακόμα τον αριθμό του τηλέφωνου σου, το σπίτι σου, και την αυλή μου. Τα πιο μεγάλα όνειρα, στα πιο μικρά κεφάλια. Τα δικά μας. Θυμάσαι;
Μ'αγαπάς μου είχες πει, αλλά ποτέ δεν ορκίστηκες οτι δεν θα μέ αφήσεις. Και ούτε εγώ ορκίστηκα πως θα μείνω εδώ. Δεν έδωσα καν τον όρκο της αγάπης. Μα το ξέρω. Και το ξέρεις. Εγώ και εσύ πάντα μαζί.
Δεν μετανιώνω για τίποτα και θέλω όλα να τα αλλάξω. Γιατί μου λείπει.
Το χαμόγελο σου των έξι χρόνων που ήταν πάντοτε το ίδιο. Και η μορφή σου.
Δεν σε χαιρετώ όχι, δεν πάς πουθενά. Μαζί.
Δεν σε αφήνω.Μαζί.
Ίσως και μόνο απο την αγάπη με ακούσεις. Πάντα εδώ θα είμαι. Στα ίδια. Μα ποτέ ξανά ίδια.
Σε έχω δίπλα μου το ξέρω. Πάντοτε θα σε έχω. Πρώτη φορά νιώθω σχεδόν αθάνατη. Γιατί ξέρω. Το ξέρω. Δεν θα άφηνες ποτέ να πάθω κακό.
Θα με προσέχεις. Κι αυτό το ξέρω. Το νιώθω ήδη.
Δεν είμαι μόνη. Δεν είσαι μόνη. Μαζί. Μαζί. Για πάντα.
Κι όσο κι αν θέλω να πιστέψω πως έφυγες για πάντα σε μια στροφή, πως πέταξες, σε πήραν μακριά μου, πάντα θα λαχταρώ εκείνο το πρώτο λεπτό της μέρας. Τότε, λίγο πριν ανοίξεις τα μάτια σου, που νομίζεις πως ξυπνάς απο ένα κακό όνειρο. Πως τίποτα δεν είναι αλήθεια. Όλα ψέμματα και όλα φθαρτά.
Μα εσύ αιώνια.
Αιώνια αγάπη.
Αιώνια θύμηση.
Υπόσχομαι. Υποσχόμαστε. "Πώς αλλιώς; Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι"
Και η φωνή μου να τα ντύσει...
Που πιά δεν έχω φωνή.
Μισή. Ποτέ πια ολόκληρη. Μισή και σημαδεμένη.
Γιατί;
Γιατί τα όνειρα δεν ξεχνιούνται. Δεν θάβονται. Και δεν χωρούν σε άσπρες κάσες.
Τα όνειρα μένουν πάντα σφηνωμένα στην καρδιά μου. Και στην καρδιά σου.
Την καρδιά μας. Μαζί
Μα δεν ξεχνώ...
Όχι. "Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάς" μου λέει κάποιος. Μα δεν υπάρχει ο θάνατος.Υπάρχει μόνο η σιωπή της θύμησης σου.
Τα καλοκαίρια που ποτέ ξανά δεν θα είναι τα ίδια. Τα μαλλιά σου στους ώμους μου που πάντοτε μοσχοβολούσαν θάλασσα και λουλούδια.
Τα πιο μεγάλα μάτια με το αθώο βλέμμα.
Και το χαμόγελο. Μια μικρή ανάσα χαμόγελο και μια ζωή. Μαζί.
Μετά;
Μετά δεν μένει τίποτα και όλα εδώ είναι. Πίσω. Μαζί.
Δεν ξεχνάω τίποτα. Θυμάμαι ακόμα τον αριθμό του τηλέφωνου σου, το σπίτι σου, και την αυλή μου. Τα πιο μεγάλα όνειρα, στα πιο μικρά κεφάλια. Τα δικά μας. Θυμάσαι;
Μ'αγαπάς μου είχες πει, αλλά ποτέ δεν ορκίστηκες οτι δεν θα μέ αφήσεις. Και ούτε εγώ ορκίστηκα πως θα μείνω εδώ. Δεν έδωσα καν τον όρκο της αγάπης. Μα το ξέρω. Και το ξέρεις. Εγώ και εσύ πάντα μαζί.
Δεν μετανιώνω για τίποτα και θέλω όλα να τα αλλάξω. Γιατί μου λείπει.
Το χαμόγελο σου των έξι χρόνων που ήταν πάντοτε το ίδιο. Και η μορφή σου.
Δεν σε χαιρετώ όχι, δεν πάς πουθενά. Μαζί.
Δεν σε αφήνω.Μαζί.
Ίσως και μόνο απο την αγάπη με ακούσεις. Πάντα εδώ θα είμαι. Στα ίδια. Μα ποτέ ξανά ίδια.
Σε έχω δίπλα μου το ξέρω. Πάντοτε θα σε έχω. Πρώτη φορά νιώθω σχεδόν αθάνατη. Γιατί ξέρω. Το ξέρω. Δεν θα άφηνες ποτέ να πάθω κακό.
Θα με προσέχεις. Κι αυτό το ξέρω. Το νιώθω ήδη.
Δεν είμαι μόνη. Δεν είσαι μόνη. Μαζί. Μαζί. Για πάντα.
Κι όσο κι αν θέλω να πιστέψω πως έφυγες για πάντα σε μια στροφή, πως πέταξες, σε πήραν μακριά μου, πάντα θα λαχταρώ εκείνο το πρώτο λεπτό της μέρας. Τότε, λίγο πριν ανοίξεις τα μάτια σου, που νομίζεις πως ξυπνάς απο ένα κακό όνειρο. Πως τίποτα δεν είναι αλήθεια. Όλα ψέμματα και όλα φθαρτά.
Μα εσύ αιώνια.
Αιώνια αγάπη.
Αιώνια θύμηση.
Υπόσχομαι. Υποσχόμαστε. "Πώς αλλιώς; Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου