Ρομάντζο

Απόγευμα στο παγκάκι του εθνικού κήπου.
Εκείνος, περιμένει καπνίζοντας ενα μπλέ.
Τόσο υπομονετικός όσο και ανυπόμονος.
Ρουφάει τον καπνό, σταυρώνει τα δάχτυλα,
τρομάζει τα περιστέρια, ψάχνει στις τσέπες του για τιμαλφή.
Κι εκείνη. Με αέρα κοσμοπολίτικο και χαμόγελο πλατυ
ίσα που αρχίζει να διακρίνεται πίσω απο τα παχιά δέντρα.
Σηκώνεται. Υποδοχή.
Μυρίζει άρωμα. Αρώματα γυναικεία και αντρικά μπλέκονται.
Μπλέκονται δάχτυλα, μπλέκονται σώματα, μπλέκονται χείλη.



Και τον καλεί να του δείξει τον κόσμο της.
Κι αυτός ακολουθεί, με έρωτα βαρύ, μεθυσμένος απο το άρωμα,
κρεμασμένος απο τα χείλη. Ανεβαίνουν ψηλά. Ψηλά μαζί.
Όσο ψηλά μπορεί να τους ταξιδέψει ο φτερωτός.
Στο παλιό πηγάδι και τις λαμαρίνες.
Μουχλιασμένο το έδαφος, μα δε φοβήθηκαν.
Εκείνη τρέχει πρώτη, κι εκείνος ακόμα ακολουθεί.
Θα την φτάσει άραγε;

Τα σώματα ένα, μια όμορφη συμφωνία.
Ιδρώτας, γέλιο και αισθήσεις. Τόσο όμορφα, και τόσο απλά.
Βόλτα στην παραλία τώρα. Για να χαρούν οι γλάροι απο τα φιλιά,
για να νυστάξουν, και να κοιμηθούν μαζί στα σεντόνια.
Να φάνε απο το ίδιο φαί, να κάνουν μαζί μπάνιο.
Να πιούνε το ίδιο ποτό. Να φτιάξουν το ντουέτο τους.

Κι ύστερα πάλι τα ίδια.

Κι ύστερα...

Κι ύστερα...

Στο βράχο το ψηλό πάλι εκείνη. Κι εκείνος στα σεντόνια.
Εκείνη πλέκει με την άρπα της το ντουέτο τους,
να το ακούσουν όλοι.
Κι εκείνος, κάνει μόνος μπάνιο, πίνει ποτό μοναδικό,
νυστάζει, και γέρνει μόνος στα σεντόνια.

Με κλειδωμένη την πόρτα, και τα παράθυρα κλειστά,
μην ακουστεί η μουσική της.