Μίλα μου

Κρύα μου φαίνονται όλα.
Τα συναισθήματα,
τα χέρια,
τα φιλιά.
Υποτίθεται πως ο έρωτας πρέπει
να ζεσταίνει, υποτίθεται πως
πρέπει να καίει.
Μα υποτίθεται επίσης,
πως δεν πρέπει να φοβάσαι τη θερμοκρασία.
Να μην αγγίζεις χέρι σαν να ναι ξύλο.
Να νιώθεις.

Υποτίθεται επίσης, πως όλα είναι μαγεία.
Πως όλα είναι γλυκά και καραμέλες.
Πως οι μέρες δε φτάνουν.
Πως οι νύχτες ειδικά δεν αρκούν.
Υποτίθεται πως είναι κινητήριος μοχλός.
Και όλα γύρω να μοιάζουν σαν χορός.

Ας μείνουμε όμως μακριά απο το ίσως.
Μας τσούζει.
Ίσως πάλι πέφτοντας στην παγίδα,
όλα αυτά να γυρνάνε μόνο
στα μικρά τετραγωνικά του μυαλού μου.
Να χτυπούν στους τοίχους του κρανίου
και να με ζαλίζουν άθελα τους.

Ίσως, υποτίθεται,μπορεί, μήπως να ανησυχήσω για τις λέξεις μου (και κυρίως για τις σκέψεις μου);