Όταν αγαπάω προδίδομαι.
Κι όταν προδίδομαι στεναχωριέμαι.
Και όταν στεναχωριέμαι παραλύω.
Κι όταν παραλύω γίνομαι ανίκανη.
Άρα, όταν αγαπάω γίνομαι ανίκανη.
Με τη λογική αλληλουχία των πραγμάτων,
όλα είναι καλώς καμωμένα.
Και εγώ πάλι στο μηδέν, ευτυχισμένα ώριμη.
Ανοησίες.
Πάντοτε μετρούσα τους εραστές μου με αναμνήσεις.
Και πάντα υπολόγιζα τι θα πάρουν εκείνοι απο εμένα,
όχι τι θα κερδίσω.
Άλλωστε πότε κέρδισα;
Κάπου εδω φτάνουμε στο τέλος.
Μιας ολόκληρης εποχής που μετράει αριθμούς.
Ας είναι.
Για να έρθει η αρχή μιας άλλης εποχής.
Που θα μετράει ουσία.
Κι ας έχει ως σημείο αναφοράς το μηδέν.
Δε με νοιάζει πλέον τόσο.
Δε με νοιάζει πλέον αρκετά,
για να είμαι πιο σαφής.
Απλώς σηκώνομαι και ρίχνω μια στροφή
γύρω απο τον εαυτό μου.
Και έτσι πάμε ενα βήμα παραπέρα.
(feel free to follow)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου