Τον τελευταίο καιρό υπάρχει πολύ αναισθησία.
Και μέσα στη ζωή μου και γύρω.
Μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου,
επιεικώς ως "χοντρόπετση".
Με ελάχιστα διαλείμματα τρυφερότητας,
και εθελούσιας ανάγκης για τον άλλον,
έχω γίνει κατα βάση ένα ψυχρό τέρας.
Ένας άντρας.
Και όχι απο αυτούς τους ρομαντικούς,
που διαβάζουν ποίηση και πηγαίνουν σινεμά.
Απο τους άλλους, που καπνίζουν, πίνουν,
τρώνε σαν τα γουρούνια, και υποκύπτουν
σε όλες τις σαρκικές τους επιθυμίες.
Για να φτάσω σε αυτό το σημείο τελικά,
δε χρειάστηκε πολύ. Ίσως να φταίει
η σημερινή εποχή, ίσως τα δεδομένα, σίγουρα
φταίω εγώ.
Που δίνω και δίνομαι σε κάθε επίδοξο λυτρωτή.
Μα δε με νοιάζει πλέον.
Έχω φτάσει επιτυχώς σε αυτό το ελεεινό σημείο.
Να μοιάζω με αναίσθητο ζώο.
Να μη μπορώ να κάνω τίποτα που με ευχαριστούσε πριν.
Να μην μπορώ να χαρώ, ούτε και να λυπηθώ αντίστοιχα.
Να μην μπορώ να κλάψω,
κι όταν χαμογελώ να είναι ψεύτικο.
Εσείς με καταντήσατε έτσι.
Πάντοτε ζήλευα τις γυναίκες εκείνες που έβλεπαν στο πρόσωπο ενος, τον ένα και μοναδικό. Τον Καρυωτάκη τους, τη πηγή έμπνευσης για όλα τα δεινά και τις ευτυχίες τους. Φαινόταν πως είχαν προσανατολισμό. Εγώ αν μη τι άλλο τον έχω χάσει. Εσείς με κάνατε να τον χάσω.
Να επιθυμώ άλλον, άλλος να με κάνει να κλαίω, άλλος να με κάνει να τρέμω, κι άλλον να αγκαλιάζω το βράδυ.
Και να μη νιώθω απολύτως τίποτα.
Ολική αναισθησία. Νάρκωση.
Και μέσα στη ζωή μου και γύρω.
Μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου,
επιεικώς ως "χοντρόπετση".
Με ελάχιστα διαλείμματα τρυφερότητας,
και εθελούσιας ανάγκης για τον άλλον,
έχω γίνει κατα βάση ένα ψυχρό τέρας.
Ένας άντρας.
Και όχι απο αυτούς τους ρομαντικούς,
που διαβάζουν ποίηση και πηγαίνουν σινεμά.
Απο τους άλλους, που καπνίζουν, πίνουν,
τρώνε σαν τα γουρούνια, και υποκύπτουν
σε όλες τις σαρκικές τους επιθυμίες.
Για να φτάσω σε αυτό το σημείο τελικά,
δε χρειάστηκε πολύ. Ίσως να φταίει
η σημερινή εποχή, ίσως τα δεδομένα, σίγουρα
φταίω εγώ.
Που δίνω και δίνομαι σε κάθε επίδοξο λυτρωτή.
Μα δε με νοιάζει πλέον.
Έχω φτάσει επιτυχώς σε αυτό το ελεεινό σημείο.
Να μοιάζω με αναίσθητο ζώο.
Να μη μπορώ να κάνω τίποτα που με ευχαριστούσε πριν.
Να μην μπορώ να χαρώ, ούτε και να λυπηθώ αντίστοιχα.
Να μην μπορώ να κλάψω,
κι όταν χαμογελώ να είναι ψεύτικο.
Εσείς με καταντήσατε έτσι.
Πάντοτε ζήλευα τις γυναίκες εκείνες που έβλεπαν στο πρόσωπο ενος, τον ένα και μοναδικό. Τον Καρυωτάκη τους, τη πηγή έμπνευσης για όλα τα δεινά και τις ευτυχίες τους. Φαινόταν πως είχαν προσανατολισμό. Εγώ αν μη τι άλλο τον έχω χάσει. Εσείς με κάνατε να τον χάσω.
Να επιθυμώ άλλον, άλλος να με κάνει να κλαίω, άλλος να με κάνει να τρέμω, κι άλλον να αγκαλιάζω το βράδυ.
Και να μη νιώθω απολύτως τίποτα.
Ολική αναισθησία. Νάρκωση.
Υπομονή..Πριν λίγες μέρες έκανα ακριβώς τις ίδιες σκέψεις.Σκεφτόμουν πως από ένα σημείο και μετά στην ζωή μου, έπαψα να πιστεύω σε "πρίγκηπες με άσπρα άλογα". Τώρα έφτασα να απορώ που πήγαν οι "πριγκήπισες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλέον, ο "αλήτης" που θα σου πάρει τα μυαλά θα ρθει ή με μεγάλου κυβισμού μηχανή ή με σπορ αμάξι για μερικά βράδια. Και η κοπέλα θα πέσει στην αγκαλιά του μετά από μερικά κερασμένα ποτά.. Εκεί φτάσαμε!
Αλλάζει ο άνθρωπος, μέσα από εμπειρίες, βιώματα, καταστάσεις.. Κάνεις λάθη, μαθαίνεις, συνεχίζεις.
Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή.
Κάθε μέρα συμβαίνει κάτι διαφορετικό.
Κάτι που σε αλλάζει, άλλες φορές λίγο και άλλες πολύ.
Εγώ κατέληξα στο οτι το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να μάθω να το δέχομαι.
Ώστε να συμβαδίζω με την καθημερινότητα μου.
Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και αν γκρεμίζεται όλος ο κόσμος γύρω μου και απογοητεύομαι από ανθρώπους που επέλεξα να έχω δίπλα μου, τουλάχιστον ξέρω ότι τα έχω καλά με τον εαυτό μου.
Όποια και αν με έχουν αναγκάσει να γίνω..