Ποτέ δε μάθαμε αν οι πρωταγωνιστές έζησαν ευτυχισμένοι(λες και ζουν ποτέ πραγματικά).
Απλώς ενοχλούσαμε τους διπλανούς με πρωτόγνωρα χάδια.Δεν τα είχα ξανακάνει. Καμία μηχανική κίνηση στο σκηνικό.Όλα αυθορμήτως επιτηδευμένα. Με λίγη μίμηση απο το σινεμά.
Μετά. Απελευθέρωση σε σκοτεινά μέρη. Και λίγα ακόμα φιλιά.Το πρώτο βράδυ το θυμάμαι αμυδρά. Με τους ξεβαμένους τοίχους να ντύνουν ένα ξεβαμμένο σκηνικό. Βούλιαζα στα σεντόνια,ίσα για να μπορέσω να αντέξω τον πόνο. Ήταν απο την πρωτόγνωρη εισβολή ή απο το γεγονός πως την επόμενη θα εξαφανιζόμουν σαν τον κλέφτη; Πάντως ήταν πόνος. Και ενοχές.Έτριβα με τις ώρες τα χέρια με το σφουγγάρι.Τι άγγιξα, τι ένιωσα και πώς; Την πρώτη φορά.
Τη δεύτερη έζησα για λίγους μήνες μέσα σε μια φούσκα.Ατέλειωτα βράδια στο ίδιο μέρος, με το ίδιο φόντο.Θυμάμαι το βλέμμα σου, την αγωνία σου, το μεγάλο κράνος που κουβαλούσες μαζί σου, τον τρόπο μου να δικαιολογώ τα πάντα. Θυμάμαι ελάχιστα μεθύσια, θυμάμαι άγνωστα σπίτια,κρυφτούλι. Μετά θυμάμαι δάκρυα, ατελείωτα δάκρυα.Λυγμούς, δράματα, βόλτες στις εξοχές.
Βόλτες με το αυτοκίνητο των δακρύων.Ξεσπάσματα στη μέση του πουθενά.Ψέμματα, τηλέφωνα.
Θυμάμαι δηλαδή όλα τα απαραίτητα για να ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Ανούσια πράγματα, παιδικά. Μα άκρως απαραίτητα.Τη δεύτερη φορά.
Την τρίτη φορά ήταν σαν ύπνωση. Δεν θυμάμαι τίποτα.Σαν να κοιμόμουν χαμογελαστή για 9 μήνες.
Μετά με ράπισαν αγρίως, και ξύπνησα βιαίως. Λήθαργος.Την τρίτη φορά.
Τέταρτη φορά. Και πέμπτη. Και όσες ακολουθήσουν.Το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Ελάχιστη, φευγαλέα ηδονή. Και αμέτρητη οδύνη.Όχι για τη φορά που περνάει, και χάνεται, και δεν προφταίνεις να τη χαρείς,μα για τα όνειρα που βάζεις στο καλάθι. Και τα είχες να φαίνονται, στην βιτρίνα.Και τώρα γεμίζουν το καλάθι.Ενίοτε πάνε και στην ανακύκλωση, και ξαναβγαίνουν στη μόδα. Αλίμονο όμως,πάντα εκεί καταλήγουν. Μαζί με τα άλλα τα άχρηστα.Τον έρωτα, τις οσμές και τις προσμονές του.
Κι αυτή η μόδα των ερωτευμένων δε λέει να βγει απ τις βιτρίνες.Μα είναι κι αυτή μια αφορμή για να χαμογελάω ειρωνικά.Τουλάχιστον χαμογελάω πλατιά.Και συνεχίζω να πιστέυω πως οι βαθιά ερωτευμένοι είναι και οι πλανεμένοι βαθιά.Αυτοί που βλέπουν τον εαυτό τους απεγνωσμένα
μέσα στα μάτια άλλων, μόνο και μόνο επειδή είναι αδύναμοι να κοιτάξουν τα δικά τους μάτια στον καθρέφτη.Μη βιαστείτε να με κακολογήσετε. Εσείς τουλάχιστον γιορτάζετε.
Εγώ δυό μέρες πριν. Να ζήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου