H γκρίνια σκότωσε τη γάτα

Και όχι η περιέργεια. Κάπως έτσι έπρεπε να μεταστραφεί η παρομοιώδης έκφραση ειδικά για την Ελλάδα. Αυτό θα απαντάω αργότερα στα παιδιά μου (που σαφώς θα σκεφτώ πολύ σοβαρά πριν τα φέρω στον κόσμο και όχι επειδη η μητέρα μου θα θέλει αναγκαστικά να δει εγγόνια). "Γιατί μαμά μας κοροιδεύουν όλοι;" "Γιατί είμαστε γκρινιάρηδες, παιδί μου. Και έχουμε στη φλέβα μας, στο πετσί μας την ατιμωρισιά και την διαστρεβλωμένη έννοια της δημοκρατίας". Εντάξει ίσως το παιδί να μην καταλάβει τι σημαίνει το "διαστρεβλωμένη". Όχι, μάλλον θα απαιτήσω να το καταλάβει. Ίσως έχει φτάσει ο καιρός να γεννήσουμε και έξυπνους Έλληνες, εκτος απο βλάκες και γκρινιάρηδες. Και φυσικά μιλάω σε πρώτο πρόσωπο. Άλλη συνήθεια περασμένη στο Dna. Πάντα σε β πρόσωπο οι κατηγορίες. Εσείς κάνατε, εσείς κάνετε, εσεις θα κάνετε. Με την φυσιολογική συνέπεια ενος μπόγου ευθυνών (που λέγεται κράτος) και πολλών ουρών απ έξω.

Πραγματικά αν ο Τιτανικός ήταν γεμάτος απο Έλληνες, το πλοίο θα βούλιαζε και εκείνοι θα τσακώνονταν μεταξύ τους για το πόσα πράγματα θα κουβαλήσουν στις βάρκες. Και η αλήθεια είναι πως οι καιροί είναι δύσκολοι για ευθύνες. Όχι απλά δύσκολοι. Ίσως είναι οι ΠΙΟ δύσκολοι. Και είναι σχεδόν σίγουρο, με μαθηματική ακρίβεια πως το πλοίο της ψωροκώσταινας πάει ντουγρου για το παγόβουνο. Φυσικά ο καπετάνιος κατηγορεί το μούτσο, ο μούτσος γκρινιάζει στον ασυρματιστή και τα λοιπά. Αλλά εδω που φτάσαμε αδερφέ, δεν έχουμε χρόνο για γκρίνιες. Πραγματικά. Και οι λύσεις. Αλλο θέμα κι αυτό.


Ας φανταστούμε την Ευρωπαική Ενωση σαν ένα πρότυπο εκπαιδευτήριο. Με καλούς μαθητές, καλοφτιαγμένους και καλοστημένους, και με πρότυπους δασκάλους. Σκάνε πολλά εκεί οι γονείς μας για να τους βγάλουμε ασπροπρόσωπους. Και εμείς σαν κλασικοί Ελληνες μια ζωή στην κοπάνα, τον καφέ στο χέρι και τα λαδωμένα ρούχα. Μέχρι που έρχεται η ώρα των εξετάσεων. Και συνεπώς των ευθυνών. Και όχι, σε αυτό το σχολείο δεν κινδυνεύεις με αποβολή, αλλά τόσο υπερβολική φαίνεται και η επίπληξη; Γιατί κάνει τόσο εντύπωση αυτή η χειρονομία; Ελληνικότατη. Αν και προσωπικώς θα προτιμούσα να κάνει μούτζα η κατα τα άλλα χαριτωμένη Αφροδίτη. Θα ήταν πιο κλασάτη και θηλυπρεπής.


Εντελώς άτοπη η χειρονομία, ακόμα πιο κίτς και η ελληνική απάντηση. Γιατί καλέ μου εμπάργκο στα γερμανικά προιόντα; Είναι σα να σφαλιαρίζεις αρκούδα. Θα σε φάει! Πάντως τα lidl γεμάτα ήταν χτες, (ω ναι ήμουν κι εγώ εκεί!). Και δεν είδα κανέναν να μου σηκώνει το χέρι επιδεικτικά. Μπορεί η φίρμα να είναι γερμανική, αλλά εκει δουλεύουν και Ελληνες. Αλλά βέβαια ποιός το χε σκεφτεί αυτό; Είμαστε όλοι γεμάτοι νεύρα! Όχι δε θέλουμε να ακουμε καν το όνομα "Γερμανός". Σε λίγο καιρό προβλέπεται να μπει και το αντίστοιχο "μπιπ" απο το ΕΣΡ κάθε φορά που αναφέρεται αυτή η λέξη. Την έρημη τη Ναταλία Γερμανού λυπάμαι που θα αναγκαστεί στο εξής να συστήνεται ως Ναταλία Μπίπ.


Θυμάστε μια εποχή που πηγαίναμε στο εξωτερικό συστηνόμασταν ως Έλληνες και όλοι υποκλίνονταν στο ελληνικό μεγαλείο; Ξεχάστε τα αυτά, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Και φυσικά έχουμε το ακαταλόγιστο. "Μας χρωστάνε!" Ναι κύριε Καρατζαφέρη μας χρωστάνε, αλλά εμεις χρωστάμε περισσότερα. Όποτε όσο ρατσιστικό είναι για την ταυτότητα μας, ας κλείσουμε το στόμα μας, που μόνο ασάφειες και γκρίνιες ξέρει να βγάζει απροκάληπτα και να συμβιβαστούμε σε μια πραγματικότητα που απαιτεί να είναι πρώτα το κεφάλι κάτω, με μόνο σκοπό κάποτε να ξανασηκωθεί. Και όχι, δεν πιστεύω πως είναι η εποχή για επαναστάσεις. Αλλωστε θυμόμαστε όλοι έντονα τι κόστισε η προηγούμενη σε χρήμα και ανθρώπους.
Πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους να σταματήσουμε να κρίνουμε τα πάντα. Τον γείτονα που παρκάρει μπροστά απο την πόρτα μας, τη δασκάλα που είναι αυστηρή, τον καφέ που αργεί να έρθει στο τραπέζι μας, τους υποψηφίους για τη Eurovision, τη Μενεγάκη, την Μέρκελ, το focus, την Ευρώπη, το ευρώ, τον περιπτερά. Γιατί προβλέπεται στο δρόμο για την καταστροφή να καταλήγουμε κανίβαλοι.


Προσωπικά ψάχνω μια μικρή αφορμή για να αισθανθώ υπερήφανη για το Dna μου, για το ελληνικότατο όνομα μου, και τα σκούρα χαρακτηριστικά μου. Ως τότε, και μόνο απο ντροπή θα πρέπει να συστήνομαι ως Ισπανίδα και να αγνοώ την γκρίνια με πράξεις.
Mi nationalidad es... μια αποτυχία.
(Πάντοτε ήμουν ρατσίστρια. Και το παραδέχομαι. Με αυτούς που τα έκαναν όλα λάθος ή απλά δε μου ταίριαζαν. Ας ξεκαθαρίσω κάτι όμως. Δεν είμαι ρατσίστρια απέναντι στην χώρα μου. Μόνο στους ανθρώπους που αποτελούν τη ντροπή της.)