" Κι όμως σ'αγαπάω εγώ"
" Σε παρακαλώ μη με αγαπάς.
Η αγάπη δεν έχει κάνει κανένα καλό για εμένα.
Η αγάπη με βίαζε, αυτή είναι η αγάπη."
Με δάκρυα στα μάτια, η υπέρβαρη μαύρη ηρωίδα, η Κλαρίς Τζόουνς, εξομολογείται στη δασκάλα που βρίσκεται απέναντι της τι σημαίνει η λέξη "αγάπη" για εκείνη. Λέξη άγνωστη στην ουσία της, γνωστή μόνο ως θεωρία, απο έναν πατέρα που εκδηλώνει την "αγάπη" βιάζοντας και αφήνοντας έγκυο την δεκαεξάχρονη κόρη του, και μια μητέρα που ασκεί καθημερινά σωματική και ψυχολογική βία στην ήδη κατεστραμένη "Μονάκριβη" όπως την αποκαλεί χαιδευτικά και μάλλον περισσότερο περιπαικτικά λόγω του μεσαίου της ονόματος.
Στα τελη της δεκαετίας του '80, στο Χάρλεμ, σε μια περιοχή γκέτο, και σε μια Αμερική που ακόμα προσπαθεί να συνηθίσει τους μαύρους κατοίκους της, η "Μονάκριβη" μεγαλώνει άρρωστα. Έχει ήδη στα 16 της χρόνια ένα παιδί απο τον πατέρα της, το οπόιο πάσχει απο σύνδρομο down, και βρίσκεται έγκυος για δεύτερη φορά. Η Κλαρίς Τζόουνς είναι η ενσάρκωση μιας ηρωίδας βασανισμένης απο την ενδοοικογενειακή βία, μα κυρίως απο τη μοίρα της που πλέκει ως το τέλος ένα λυπηρό κουβάρι, χαρίζοντας μόνο δεινά. Εκείνη απο την άλλη σαν έφηβη, ονειρεύεται μια στοργική οικογένεια, μια γοητευτική εικόνα στον καθρέφτη της, και γιατί όχι έναν τρυφερό σύντροφο;
Όλα μοιάζουν να βαδίζουν προς ένα αδιέξοδο, ίσως και σε μια στάσιμη πραγματικότητα αν δεν βρίσκονταν στο δρόμο της νεαρής έφηβης οι δασκάλες, που αποτελούν τον καταλυτικό παράγοντα για την εξέλιξη της ιστορίας. Έτσι ενω στην αρχή η Κλαρίς, μιλάει σε μια αργκό αφροαμερικάνικη, βρίσκεται να παρακολουθεί μαθήματα σε ενα πειραματικό σχολείο, με μια δασκάλα που της μαθαίνει να μιλάει, ακόμα και να γράφει εκθέσεις. Η εξέλιξη αυτή της παιδείας υπαγορεύει και μια επανάσταση για τη "Μονάκριβη" που αποφασίζει να το σκάσει απο τους γονείς-τύραννους. Αρκετά λιπαρά φαγητά με τη μητέρα αργότερα, και μερικά κρυφά διαβάσματα με τη δασκάλα -που εμφανίζεται ως σωτήρας -η Κλαρίς επιχειρεί να φύγει, να ζητήσει βοήθεια, και να διεκδικήσει τα δύο-πλέον- παιδιά της.
Τίποτα ίσως, δε θα μπορούσε να ανακόψει την πορεία της μετά τη φυγή. Φθάνει όμως σαν κερασάκι στην τούρτα με τα βάσανα η αποκάλυψη για την αρρώστια του AIDS που κυλάει στο αίμα της, και που προδιαγράφει ενα τέλος, αν όχι στο άμεσο, σίγουρα στο έμμεσο μέλλον. Λές και τα προβλήματα δεν ήταν ήδη αρκετά. Οποιοσδήποτε μπορεί να υποστηρίξει πως ο χαρακτήρας της Κλαρίς αποτελεί καρικατούρα, και απέχει παρασάγκας απο την πραγματικότητα με όλα τα κοινωνικά προβλήματα που πλήττουν την Αμερική συγκεντρωμένα πάνω σε ένα πρόσωπο. Όπως και να έχει όμως, η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου "Push" του "Saphire" δε στερείται σε ωμότητα και ρεαλισμό. Ίσως κάποτε, και υπερβολικό ρεαλισμό, σε σημείο να αγγίζει τα όρια του ριάλιτυ σόου (ας μη ξεχνάμε πως συμμετοχή στην παραγωγή της ταινίας έχει η σιδηρά κυρία Oprah Winfrey, με το σκοτεινό οικογενειακό παρελθόν και την έμφυτη κλίση στο ριάλιτυ σόου).
Το "Precious" δε προσφέρει οπτικά εφέ, ούτε παραμυθένιο τέλος. Με εξαίρεση κάποιες στιγμές που προκαλούν το γέλιο, η ταινία κυλά σε φόντο μαύρο, για γερά στομάχια και γερά νεύρα. Πέρα απο το σενάριο που μοιάζει να ξεχειλώνει προς το τέλος μη προσφέροντας καμία έκπληξη, οι ερμηνείες είναι σαφώς εξαιρετικές και άξιες επαίνων και βραβείων. Τα γκέστ ονόματα όπως της Mariah Carey, και του Lenny Cravitz, είναι μάλιστα και αυτά άριστα δεμένα με το κάστ και το επίπεδο των υπόλοιπων συντελεστών, χωρίς να στερούνται ταλέντου. Μέσα σε όλα αυτά ενα τέλος χαρούμενο θα φαινόταν μάλλον εξαπάτηση απέναντι στο θεατή. Απο την άλλη όμως, η σκηνοθεσία καταφέρνει μια γλυκόπικρη αίσθηση στην τελευταία σκηνή. Ίσα για να φανταστεί κανείς την βασανισμένη "Μονάκριβη" ευτυχισμένη. Άλλωστε στο τέλος νικάει η φαντασία και όχι ο ρεαλισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου