Θεέ μου, σου θύμωσα.
Έτσι ξαφνικά έγινε.
Μια μέρα ξύπνησα και μου έφταιγαν όλα.
Το σώμα μου που δε με υπακούει πιά,
το ταβάνι που μένει ακίνητο,
το απαράδεκτο χρώμα του ουρανού.
Μαζί κι εσύ.
Έτσι ξαφνικά έγινε.
Θεέ μου, σου έχω μούτρα.
Που μ'άφησες να μεγαλώσω.
Που ακόμα με αφήνεις να μεγαλώνω,
και να γερνάω.
Να σκέφτομαι σα μεγάλη,
και να μετράω τις άσπρες μου τρίχες,
στο κεφάλι.
Σταμάτα αυτό το ρολόι.
Θεέ μου, σου χω μίσος.
Γιατί κάθε πρωι ξημερώνει
με χαρούμενους περαστικούς
και άσχετους να περνούν έξω
απο το κλειστό παράθυρο.
Θεέ μου, σε λατρεύω.
Γιατί μου επιτρέπεις
να αλλάζω γνώμη όπως τα ρούχα.
Κι όσο θυμό κι αν έχω,
πάλι "δικό μου" θα σε λέω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου