Ευτυχώς που υπάρχουν και τα βιβλία, για να μου θυμίζουν πως δεν είμαι (ακόμα) τροφή για τα σκουλήκια. Ξυπνάς, κοιμάσαι, ντύνεσαι, γδύνεσαι, ζεις, πεθαίνεις. Ενδιάμεσα;
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι ισχύριζονταν πως το άριστο είναι η ιδεατή αρετή. Και πως εργαλεία για τη θέαση της έχουν όλοι, απλά κάποιοι δεν τον γνωρίζουν. Εγώ δεν τους πολυπιστεύω, βεβαίως και δε θα αναιρέσω την αυταπόδεικτη αλήθεια εκείνων που έγραφαν με περισπωμένες και πνεύματα. Ταύτιση αρετής και ευτυχίας. Μηδέν δηλαδή.
Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχουν και τα βιβλία. Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποια μυαλά που κινούνται και γεμίζουν αυτό το ενδιάμεσα. Τι θα ήμουν αλλιώς; Φαντασμένη. Λές και δεν είμαι τώρα. Λες και δε θα είμαι πάντα. Τα βιβλία. Ή μάλλον οι συγγραφείς. Οι συγγραφείς λοιπόν. Μεγάλοι και καταραμένοι άνθρωποι. Πολύ μεγάλοι. Και πολύ περισσότερο καταραμένοι. Εκείνοι δε ξυπνάνε, δεν κοιμούνται, δεν ντύνονται, δεν γδύνονται, πόσο μάλλον να ζουν ή να πεθαίνουν. Τίποτα. Αυτοί είναι το δώρο της αρετής αγαπητέ Πλάτωνα. Εκείνοι είναι η ίδια η αρετή.
Αυτό το δωμάτιο, που το αγαπάω και το μισώ παράλληλα γιατί μου προσφέρει την απομόνωση που ζητώ απο τους απέξω, μα με πνίγει στιγμές-στιγμές (μήπως κατάφερα ποτέ να ξεχωρίσω τα δυο συναισθήματα; Το ένα πηδάει πάνω απο το άλλο) μοιάζει λίγο και με φυλακή. Έχει βιβλία. Δεν έχει αρκετά όμως. Είναι μικρό σαν τον ορίζοντα μου. Κοντό, καχεκτικό και μαύρο. Ωραία θα ήταν να είχα βάψει τους τοίχους μου μαύρους. Τότε, θα έμοιαζε με κανονικό κελί. Ίσως και λίγο με θάλαμο φωτογράφου, ίσως με φέρετρο. Ωραίο θα ήταν τότε.
Ίσως μια μέρα να το βάψω. Μαύρο, ολόκληρο και το ταβάνι. Και να ανοίγω τα παράθυρα, να μπαίνει το φως βαριά και να γυαλίζει ο τοίχος, να φεγγοβολά. Μα πάνω στο μαύρο δεν μπορεί κανείς να ζωγραφίσει. Μην απορείς. Ούτε στον άσπρο τοίχο το τολμώ. Πρέπει να είμαστε εντάξει. Πρέπει να είμαστε ευγενικοί. Πρέπει να ζούμε τις επίγειες απολαύσεις και να ρουφάμε την καθεμία με μανία. Τσιγάρα, ποτά, φαγητά, σώματα. Να τα ρουφάμε όλα με μανία. Αυτά μας κρατάνε ζωντανούς.
Τι ψέμμα. Δίκιο είχαν τελικά οι φιλόσοφοι. Το φαγητό δεν με εμπνέει. Το ποτό το έκοψα κι αυτό. Το τσιγάρο απλά ντύνει τα γυμνά δάχτυλα μου. Να μη μιλήσω για τα σώματα. Αυτά τα αγγίζω μόνο φευγαλέα. Μοιάζουν λίγο με ηλεκτρικούς φράχτες. Ίσως με το ελάχιστο άγγιγμα να μην πεθάνω τελικά. Μα κι αν πεθάνω, θα χω γεμίσει με άλλα. Επίγεια πάλι. Και αυτά θα τα γνωρίζω μόνο εγώ. Γιατί ζούν μόνο στο μυαλό μου. Ησυχία τώρα. Σαν να ξύπνησαν τα ξωτικά εκεί μέσα. Ησυχία τώρα. Τώρα μιλάνε αυτά.
Μα τελικά δεν το έλυσα. Η αρετή είναι γραμμένη στα βιβλία; Η αρετή είναι η επιθυμία; Είναι ο σκοπός; Είναι η ευτυχία; Μήπως είμαι εγώ; Μήπως θα είμαι εγώ;
Εδώ σε θέλω τώρα Πλάτωνα. Να αποδείξεις πως είμαι ευτυχισμένη μέσα στη φυλακή την άσπρη. Την μελλοντική μαύρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου