Έχω στο σαλόνι μου ένα βάζο με πεντακάθαρα λουλούδια. Που μοσχοβολάνε σαν τον επιτάφιο, και σαν κήπος δροσερός του Απριλίου. Με τα βρεγμένα πέταλα απο τις ξαφνικές μπόρες. Σκέφτηκα πολλές φορές να στα χαρίσω, να ομορφύνουν λίγο και το δικό σου σαλόνι. Να τα βολέψω στο βάζο στο τραπέζι σου, να τα βυθίσω στο νερό σου. Το μόνο που κάνω όμως είναι να σε αφήνω να με πατάς με τα πόδια σου, και να με στέλνεις στον πάτο, χωρις ανάσα. Στο βυθό σε έχω ξεχάσει, στον αφρό σε αναζητώ πάλι.
Δεν ξέρω αλήθεια αν σ'αγαπώ, σίγουρα όμως δε σε μισώ. Είχε δίκιο η δασκάλα.
(Και ξαναπαίρνω ανάσα πιο βαθιά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου