Δεν ξέρω πραγματικά, αν η τόση ησυχία ανταποκρίνεται στην ανησυχία. Ή είναι απλώς κι αυτή ένα σημάδι πένθους. Κλείνω σε λίγο τρία εικοσιτετράωρα μέσα στο σπίτι. Ίσα ίσα για να αρχίσω να ανησυχώ που τα πόδια μου με πάνε το πολύ μέχρι την κουζίνα. (Ενίοτε ξαπλώνουν και μέσα στην μπανιέρα). Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω απο το σόκ. Απο ολόκληρο το σοκ του προηγούμενου έτους. Αν και το φετινό δε μοιάζει να είναι καλύτερο. Το να είναι χειρότερο το τρέμω.
Άδειασα. Μπήκα ολόκληρη κάτω απο το νερό που αγαπώ, έβγαλα μπουρμπουλήθρες απο το στόμα και τη μύτη. Και άδειασα. Πρέπει να βγω εκεί έξω. Είναι απαραίτητο να αντιμετωπίσω το χτες, και ακόμα πιο απαραίτητο να παλέψω με αυτό το άδικο αύριο. Δε μιλάω με κανέναν. Στην αρχή μου φαινόταν αδύνατο. Τώρα πια το βλέπω σαν κάτι φυσικό. Ίσως είναι αυτό που μου είχε πει κάποτε ένας που τελικά μου γύρισε την πλάτη. "Αγαπάς πολύ τον εαυτό σου για να επιτρέψεις σε κάποιον άλλο να μπεί ανάμεσα σε αυτή τη σχέση".
Και φυσικά δε το δέχτηκα. Αν και υπάρχει ενα ψίχουλο αλήθειας στην ιστορία. 22 χρόνια τον γνωρίζω αυτό τον εαυτό με τα καλά και τα ανάποδα του. Είναι δυνατόν να μην τον αγαπάω; Και συγχωρώ και όλα του τα λάθη. Γι αυτό η σχέση μας είναι τόσο υγιής. (Τις περισσότερες φορές). Μα αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μου με όσους είναι έξω απο αυτό το δεσμό. Δεν μπορώ να συγχωρήσω. Μου είναι αδύνατον. Δεν μπορώ να κοιτάξω τον άλλο στα μάτια μετά την προδοσία. Δεν μπορώ να πω "δεκτόν", "έχεις δίκιο". Απλώς δεν μπορώ.
Φοβάμαι μόνο.
Βάζω πάντα μια ασπίδα και κλείνομαι στον εαυτό μου, για να μην προδώσω αυτή τη σχέση την μακροχρόνια.
Πρέπει όμως να βγω εκεί έξω.
Θα βάλω τα καλά μου,
θα πάρω ενα ταξί και θα εξαφανιστώ εκεί έξω.
Κάπου που θα χει πολύ νερό και λίγο πανικό. Κάπου εκει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου