Τρις εξαμαρτείν

Τρεις σταγόνες πίναμε μαζί, κόκκινο κρασί,
εσυ και ενα φεγγάρι.
Κι ήτανε νύχτα πάντα,
που έβγαινε η αλήθεια απ το συρτάρι.
Κλεμένες ανάσες τα φιλιά,
σε σάκο τα κρυψα βαθιά,
να μη τα βρει άλλη ανάσα,
κι έπαιξα μόνη με φωτιά,
τόλμησα κι άνοιξα παρτίδες με Θεό,
ζήτησα μόνο αλήθεια και νερό.
Να πιώ, να ξεδιψάσω.
Σταγόνες τρείς στα χείλη,
φοβάμαι μόνο να μη κλάψω,
γιατί
κρυφό καημό έχω το δείλι.

Τρέχει η ζωή σε κατοστάρι,
και κλαίω τις νύχτες που είμαι αργή.
Κόβει το νήμα πάντα πρώτη,
και μένω ασήμαντη και τραγική.
Τι θέλει ο άνθρωπος για να πετάξει,
μια σπίθα κι έρχεται φωτιά να ανάψει,
τι θέλει ο άνθρωπος σε αυτό το θλιβερό,
λίγο αλκοόλ, φιλί στα χείλη και νερό.
Να πιεί, να ξεδιψάσει.
Σταγόνες τρεις στα χείλη,
φοβάται μόνο μήπως κλάψει,
γιατι κρυφό καημό έχει το δείλι.


(Σε μισερά κρεβάτια απλώνεται η ζωή.
Με πόδια έξω απο τα σκεπάσματα,
και καρδιές κουκουλωμένες με κουβέρτες.
Έτσι θα ζήσουμε.
Έτσι θα πάμε ως το φεγγάρι και πίσω.
Με νερό και αλκόολ,

χωρίς Θεό, μόνο με ανάσες θνητές.)