Νόστος

Δεν ξέρω πως ακριβώς το λένε αυτό το συναίσθημα. Δεν ξέρω καν αν έχει όνομα. Δε θυμάμαι και πολλά για να πώ την αλήθεια. Μάλλον μεθυσμένη ήμουν πάλι. Γιατί η μνήμη μου νηφάλια, βάζει κάτω και ελέφαντα. Αλήθεια, όχι αστεία.

Κάτι σαν γλυκό είναι. Κάπως έτσι το θυμάμαι. Τούρτα σοκολατίνα, ή μπλάκ φόρεστ, κάτι λιπαρό πάντως, και χορταστικό. Που έκανε όλες τις αισθήσεις να πάλλονται. Και το σώμα. Σαφώς το σώμα, όλο το κορμί να ριγεί.

Σε ρυθμό αλλιώτικο. Έμοιαζε με μικρή ανάσταση, απο αυτές που νιώθουν σπάνια οι νεκροί. Και ενα δεύτερο ζευγάρι χέρια για να κρατούν το σώμα καλά, να το προσέχουν στα πιο απόκρυφα. Με μάτια κλειστά, πάντοτε.

Δεν είναι άλλωστε απαραίτητο να βλέπεις. Έχεις όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις να δουλεύουν υπερωρίες. Ένας λαιμός να φτάνει στην απόλυτη έκταση του, κι άλλο ενα ζευγάρι μάτια κλειστά. Πόση ομορφιά Θεέ μου, σε αυτό το σκοτάδι.

Πόση νοσταλγία φώς μου, μην τολμήσεις να ανοίξεις το φώς.
Ούτε όταν ξημερώσει.
Μην ανοίξεις τις κουρτίνες και φοβηθώ.

Μα τώρα που ήρθε ο καιρός να βρεθώ έξω απο το στρώμα,
ξυπνάω απο το όνειρο σε λευκό φόντο,
ξυπνάω,
ωραίο το όνειρο, μα κρατάει μόνο για ένα βράδυ, πάντα τόσο κρατούσε.
Βρήκα και πως λένε το συναίσθημα που έψαχνα στην αρχή: Νοσταλγία.