Μυωψία

Με τα πραγματικά μου μάτια,
δεν έχω δει ποτέ τον κόσμο.
Ο γιατρός ήδη απο τα 12 μου,
είχε διαγνώσει μυωψία.
Και σε συνδυασμό με την μυωπία,
μπαίνω απευθείας στην κατηγορία των τυφλών.
Ποτέ δεν έχω δει τον ουρανό μπλέ,
ποτέ δεν έχω δει τους τοίχους λευκούς.
Έχω παράσιτα στα μάτια,
που πάντοτε τα μισούσα, στο τέλος όμως τα συνήθισα.
Δεν έκλεισα όμως τα μάτια.
Αυτό θα ήταν παραίτηση.

Το μόνο που έκανα ήταν να αλλάξω μάτια.
Να κοιτάζω με τα μέσα μου.
Ή να βλέπω τα σχέδια που σχηματίζονται στον ουρανό
και να παίζω μαζί τους.

Μοιάζαν συχνά με μικρά σκουλήκια,
τους έδινα και ονόματα.
Ή σκύλοι. Πότε πότε και μαργαρίτες.
Έπλαθα πάντα με τη φαντασία μου το δικό
μου κόσμο, και τον έβλεπα με τα μάτια μου.

Ακόμα και τώρα στα μελαγχολικά σου μάτια,
με τα δικά μου μάτια βλέπω χρυσές πεταλούδες.
Και γαρδένιες. Και γεράνια.
Κάνω πως δε βλέπω τη θλίψη σου,
βάζω πάνω της με τις κουκίδες των ματιών μου,
χρώμα. Μπλε και κόκκινο.

Μακάρι να μπορούσες να με δεις κι εσύ χρωματιστή.
Μπορεί να βλέπεις καθαρά.
Αλλά ξέρεις, είναι καιρός να ανοίξεις τα μάτια σου.

Κι εγώ υπόσχομαι να σου δείξω όλα τα λουλούδια.
Κι όλα τα σχέδια τα παιδικά.
Και να παίξουμε πάλι.
Να ταξιδέψουμε ξανά
με κρεβάτι για καράβι.
Σε ταξίδια γνώριμα.
Το υπόσχομαι.