Δεν ξέρω ούτε κι εγώ πόσο πολύ την αγαπάω τη θάλασσα...Σίγουρα στην προηγούμενη ζωή μου (ή και στην επόμενη αν έχω χάσει αυτή την ευκαιρία) θα ήμουν ψάρι. Όχι του βυθού. Αφρόψαρο θα ήμουν, να κολυμπάω απο τη μια, να βλέπω και τον ουρανό όποτε βαριόμουν το νερό, απο την άλλη.
Στο Αιγαίο λένε ότι το φεγγάρι καθρεφτίζεται στα νερά με διπλάσια ορμή, τους πιστεύω, θέλω να τους πιστέψω γιατί αυτό που βλέπω μπροστά μου είναι όμορφο. Και τότε, με το νου στο "όμορφο", άθελα μου, στο μυαλό μου έρχεται το παρελθόν. Το πρόσφατο και το παλιό. Και είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που δεν σκέφτεσαι κάτι παραπάνω, απλά κοιτάς το φεγγάρι γεμάτο μπροστά σου και οι λέξεις σου γαργαλάνε τον ουρανίσκο, μεγάλες, βαρύγδουπες. Αυτές που ντρέπεσαι να ξεστομίσεις, αυτές που ντρέπεσαι ακόμα και να παραδεχτείς οτι σκέφτηκες να ξεστομίσεις. Ερωτικές.
"Ο τρόπος που μου λείπεις μοιάζει με τον τρόπο που κοιτάμε το φεγγάρι. Ξέρω, ναι είναι εδώ μπροστά μου στον ουρανό, φωτίζει μια λουρίδα θάλασσας στο περασμά του, μα είναι αυτό εκεί, κι εγώ εδώ. Και όλοι έχουν την ψευδαίσθηση πως έχουν τη δική τους μοναδική λουρίδα μπροστά τους, να την μοιράζονται μαζί του, εγώ όμως ξέρω πως η δική μου, αυτή που σταματάει μπρος στα γυμνά μου πόδια είναι η πιο φωτεινή απο όλες. Εγώ που ζω εδώ και εσύ εκεί."
Και έπειτα σκέφτομαι εκείνον. Δεν έχει συγκεκριμένη εικόνα, ίσως δεν είναι και μόνο ένα πρόσωπο. Πολλοί με πλήγωσαν και εγώ συνέχισα να νιώθω. Όχι γιατί το ήθελα. Γιατί το είχα ανάγκη. Τόσο μεγάλη που γραπώνομαι απο σκιές και όταν καταλαβαίνω πως τα χέρια μου δεν ακουμπάνε κάπου (και είναι αργά-πάντοτε αργά) ψάχνω για άλλη. Σκιά πάντα.
"Θα είμαι εγώ εδώ. Θα περιμένω στο μεταξύ του πόνου μας. Εγώ.
Κι εσύ.
Σαν τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν, και δεν φτάνουν ποτέ στο έδαφος παρά χτυπούν στους άσπρους τοίχους και στις τέντες, δεν θα έρχεσαι.
Κι εγώ.
Εγώ σαν το στεγνό το χώμα, σαν το απότιστο παρτέρι. Πώς αλλιώς να πώ πως έχασα το "εγώ" μου, μέσα στο "εσύ" σου; Πώς αλλιώς, πόσο; Πόσο θα ζω και δεν θα ζώ;
Σαν το φεγγάρι που μισεί την μοναξιά, σαν την αυγή μας που ποτέ δεν φτάνει.
Και τα χείλη σου.
Τα χείλη σου ολάνθιστος κήπος, κι εγώ μεθώ απ' τα λουλούδια σου. Τριαντάφυλλα, γαρδένιες και γιασεμιά.
Εγώ μέσα στη μέθη και εσύ σε μια σκιά. "
Στο Αιγαίο λένε ότι το φεγγάρι καθρεφτίζεται στα νερά με διπλάσια ορμή, τους πιστεύω, θέλω να τους πιστέψω γιατί αυτό που βλέπω μπροστά μου είναι όμορφο. Και τότε, με το νου στο "όμορφο", άθελα μου, στο μυαλό μου έρχεται το παρελθόν. Το πρόσφατο και το παλιό. Και είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που δεν σκέφτεσαι κάτι παραπάνω, απλά κοιτάς το φεγγάρι γεμάτο μπροστά σου και οι λέξεις σου γαργαλάνε τον ουρανίσκο, μεγάλες, βαρύγδουπες. Αυτές που ντρέπεσαι να ξεστομίσεις, αυτές που ντρέπεσαι ακόμα και να παραδεχτείς οτι σκέφτηκες να ξεστομίσεις. Ερωτικές.
"Ο τρόπος που μου λείπεις μοιάζει με τον τρόπο που κοιτάμε το φεγγάρι. Ξέρω, ναι είναι εδώ μπροστά μου στον ουρανό, φωτίζει μια λουρίδα θάλασσας στο περασμά του, μα είναι αυτό εκεί, κι εγώ εδώ. Και όλοι έχουν την ψευδαίσθηση πως έχουν τη δική τους μοναδική λουρίδα μπροστά τους, να την μοιράζονται μαζί του, εγώ όμως ξέρω πως η δική μου, αυτή που σταματάει μπρος στα γυμνά μου πόδια είναι η πιο φωτεινή απο όλες. Εγώ που ζω εδώ και εσύ εκεί."
Και έπειτα σκέφτομαι εκείνον. Δεν έχει συγκεκριμένη εικόνα, ίσως δεν είναι και μόνο ένα πρόσωπο. Πολλοί με πλήγωσαν και εγώ συνέχισα να νιώθω. Όχι γιατί το ήθελα. Γιατί το είχα ανάγκη. Τόσο μεγάλη που γραπώνομαι απο σκιές και όταν καταλαβαίνω πως τα χέρια μου δεν ακουμπάνε κάπου (και είναι αργά-πάντοτε αργά) ψάχνω για άλλη. Σκιά πάντα.
"Θα είμαι εγώ εδώ. Θα περιμένω στο μεταξύ του πόνου μας. Εγώ.
Κι εσύ.
Σαν τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν, και δεν φτάνουν ποτέ στο έδαφος παρά χτυπούν στους άσπρους τοίχους και στις τέντες, δεν θα έρχεσαι.
Κι εγώ.
Εγώ σαν το στεγνό το χώμα, σαν το απότιστο παρτέρι. Πώς αλλιώς να πώ πως έχασα το "εγώ" μου, μέσα στο "εσύ" σου; Πώς αλλιώς, πόσο; Πόσο θα ζω και δεν θα ζώ;
Σαν το φεγγάρι που μισεί την μοναξιά, σαν την αυγή μας που ποτέ δεν φτάνει.
Και τα χείλη σου.
Τα χείλη σου ολάνθιστος κήπος, κι εγώ μεθώ απ' τα λουλούδια σου. Τριαντάφυλλα, γαρδένιες και γιασεμιά.
Εγώ μέσα στη μέθη και εσύ σε μια σκιά. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου