Κλέφτης φιλιών!

Και μετά απο τόσο καιρό που πέρασε επιτέλους κατάλαβα τι είσαι! "Κλέφτης φιλιών". Και όσο κι αν αυτή η φράση ακούγεται μαγική εσύ δεν πρέπει να παρασύρεσαι....Δεν παύεις να είσαι κλέφτης, στιγνός εγκληματίας που χτυπάει τα θύματα του και μετά τα εγκαταλείπει να ψάχνουν στα απωλεσθέντα για τιμή, περηφάνεια και εγωισμό, και τα κλεμμένα τους φιλιά που δεν παίρνουν ποτέ τελικά πίσω...
Σήμερα που όλα μοιάζουν διαφορετικά, τόσο διαφορετικά που νιώθω πως σε λίγο θα πάρω φωτιά απο το μίσος-συγνώμη πάθος- μου για εσένα, σήμερα θέλω να σε κυνηγήσω για να σου βγάλω τη μάσκα και να μην κάνεις κακό σε άλλον, να μην κλέψεις φιλιά άλλης.
Όχι γιατί έκλεψες τα δικά μου και τα θέλω πίσω (δεν τα θέλω πια ξανά, δεν θα είναι ποτέ ακριβώς τα ίδια-κράτα τα εσύ ή πέταξε τα) γιατί δεν παύεις να είσαι ο κακός του παραμυθιού μου, ένα θεριό με μάσκα. Και ποτέ σου δεν την έβγαλες για μένα. Δεν θέλεις τα θύματα σου να βλέπουν το πρόσωπο σου, να μην σε αναγνωρίζουν όταν σαν άλλος κλέφτης θα κλέβεις από άλλα χείλη δροσιά και ουρανό.
Δεν μου λείπει τίποτα. Ούτε το φεγγάρι που έντυσε τα χείλη μας την τελευταία φορά, ούτε τα υγρά σου χείλη που πια ξέρω πως κλέβουν ζωή απο άλλα. Μου λείπει μόνο το αδιόρατο αυτό συναίσθημα πως τα δικά μου φιλιά ήταν μοναδικά και όχι μια κουκίδα στο σάκο με τα κλοπιμαία σου. Δεν σε ποθώ και δεν σε θέλω. Όχι δεν. Εγώ; Έναν κακό;
Πάλι κοροιδεύω τον εαυτό μου, οι κακοί είναι αυτοι που σφηνώνονται πιο βαθιά απο όλους μέσα μου και δεν βγαίνουν με τίποτα. Με τι περίεργα εργαλεία καρφώνονται έτσι πάνω μου δεν θα μάθω ποτέ...
Θέλω μόνο για μια τελευταία φορά να με ληστέψεις, ναι θέλω, και μετά να ψάξω στο σάκο με τα τιμαλφή για τα δικά μου δώρα, τα δικά μου τα φιλιά που μου στέρησες, για όλα εκείνα που σου έδωσα χωρίς να λάβω...