Αυτό είναι έρωτας

Σήμερα μου βγήκαν όλα. Μαζεμένα.
Σαν μια έκρηξη. Θυμός και νευρικότητα μαζί.
Για εσένα, και μόνο για εσένα.
Λες και ονειρευόμουν όλες αυτές τις μέρες.
Με όνειρο έμοιαζε, μα ήταν κατα βάση,
ένας εφιάλτης.
Και πώς δεν το κατάλαβα;
Με τι είχα ντυθεί;

Σήμερα όλα. Μεγάλη έκρηξη, πίσω στο πατρικό.
Με τον πατέρα, πάντα.
Πατρικό σπίτι χωρίς πατέρα γίνεται;
Δε γίνεται.
'Εστω το μείον απο το 80% του.
Δάκρυα.
Είχες καιρό.
Θυμήθηκες πως σαν σήμερα πάνε και δύο μήνες
που έχασες κι εκείνη.
Αυτοί οι μήνες...Ο καθένας σου παίρνει και απο κάτι.
Και τώρα αρχίζει ενας ολοκαίνουργιος.
Και τρέμεις.

Τι δεσμός κι αυτός. Ήταν δεν ήταν 25 όταν σε πρωτοκράτησε στα χέρια του. Η κόρη. Η πρωτότοκη και η μονάκριβή. Εσύ όλα αυτά. Για δύο ολόκληρα χρόνια, μέχρι να σου κλέψει λίγη απο τη δόξα ο γιός που ερχόταν απο πίσω. Λίγη μόνο, γιατί ποτέ δεν έπαψες να είσαι πρώτη στην κατάταξη της καρδιάς του. Πάνω και απο τη μάνα. Μα κάνεις τις πράξεις. Εκείνη τον ξέρει και τον αγαπάει 24 χρόνια. Εσύ 22. Σιγά τη διαφορά. Αλλωστε αυτοί οι έρωτες δε σβήνουν με τα χρόνια. Μόνο φουντώνουν. 22 χρόνια φουντωμένα. Με παράπονα και τρυφερότητα σε λόγια, και σε πράξεις.

Κυρίως σε πράξη. Η αγάπη είναι πράξη. Η αγάπη δεν είναι το "σ'αγαπώ", το αβίαστο.

Είναι η πρώτη βόλτα στη θάλασσα. Απο το χέρι πάντα. "Μα δεν θα πάω βαθιά ρε μπαμπά!".
Σου φοράει μπρατσάκια και σε έχει απο το χέρι. Και σε τραβάει στα ρηχά. Εκεί με τα κουβαδάκια, και τα μαύρα βότσαλα. Σου φοράει και ενα σωσίβιο, μαζί με τα μπρατσάκια ναι! Και η μάνα κοροιδεύει.

Είναι οι πρώτες βραδινές εξορμήσεις. Δεν κοιμήθηκε ποτέ. Και δεν είπε κουβέντα τη μέρα που τέσσερις η ώρα ντύθηκε για να έρθει να σε πάρει απο το κλάμπ, και τον σταμάτησαν για αλκοτέστ, και ήταν μόνο με τα εσώρουχα και ντρεπόταν. Μα δεν βλασφήμησε!
Και εσύ γέλαγες.

Είναι το πρώτο φοιτητικό σπίτι. Το πιο μεγάλο έλεγε. Και το έντυσε τριγύρω με κάγκελα, γιατί φοβόσουν μόνη, και με σύρτες σε πορτοπαράθυρα. Σωστό φρούριο, κι εσύ πριγκίπισσα.
Και το κουζινάκι που στο χαν φέρει λάθος. Διέσχισε την εθνική οδό κάθετα, κουβαλώντας το. Και στο φερε στη σωστή του θέση.

Είναι το χέρι του δίπλα στο δικό σου, και οι ώμοι του. Δίπλα σου. Κι εσύ να κλαίς, να κλαίς μπροστά στο ιερό, παρέα με όλους τους συμμαθητές σου. Και να σου λέει με σιγουριά λίγο μετά πως "Εγώ αυτό δεν θα το αντέξω. Θα χαθώ." Και να τον πιστεύεις.

Είναι οι πρώτες νύχτες στο νοσοκομείο. "Δεν θα πάθεις τίποτα" να λές. Και να σε πιστεύει. Και να κάθεσαι εκεί με τις ώρες. Όχι για να προσφέρεις κάτι. Απλά ξέρεις πως σε θέλει εκεί, έστω να τον βλέπεις να κοιμάται.

Και οι άλλες νύχτες. Αυτές λίγο πριν κοιμηθείς. Που έχεις κλειστά τα μάτια σου, και τον ακους να πλησιάζει. Και δεν τα ανοίγεις, για να απολαύσεις το κρυφό φιλί του στο μάγουλο.


Αυτό είναι αγάπη.
Για την ακρίβεια είναι έρωτας.
Αγάπη μπορεί να θεωρηθεί κάτι παλιό. Κι αυτό εδώ είναι ζωντανό, υπάρχει και θα υπάρχει.
Όσο υπάρχεις, και υπάρχω. Και λίγο παραπάνω.
Για όλη μου τη ζωή θα ανησυχώ. Άλλωστε σε σένα τη χρωστάω. Όχι μόνο τη δημιουργία. Και την επιβίωση. Και την ευτυχία. Και την Ελένη. Που ποτέ δεν την είπες Ελένη. Λίλα. Σαν τις σοκολάτες που έτρωγα μικρή και ακόμα τρώω. Και φώναζα "Λίλα, λίλα αγελάδα". Λίλα. Απο τότε.

Τα δάκρυα μου θα κυλούν πάντα. Μέσα. Πίσω απο το χαμόγελο.
Κι αυτό δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Υπόσχομαι.