Η εποχή της ξεπέτας

Γυναικεία συζήτηση σε παγκάκι πλάι στην ακροθαλασσιά, τη Χαλκιδείκη, αυτή με τα τρελά νερά μπροστά σου, και τη γέφυρα του Ευρίπου στο βάθος.
"Για πείτε, με πόσους έχετε πάει;".
Χα, ευκαιρία να συγκρίνουμε σκέφτονται οι άλλες.
Χα, ευκαιρία να δουν πόσο τσούλα είμαι, σκέφτομαι εγώ.
"Δηλαδή τι πειράζει που ο δικός μου αριθμός είναι διψήφιος;"
Βουβαμάρα.

Εντάξει, είμαι μελό κάποιες φορές. Και εμμονική ναι. Και κολλάω με όλους όσους δεν με θέλουν ναι.
Αλλά κατα βάση, είμαι πολύ ελευθεριάζουσα.
Πάντοτε είχα γκόμενους με το τσουβάλι. Γιατί;
Γιατί πολύ απλά μπορούσα.
Και επίσης πολύ απλά, έτσι ήθελα.
Εντάξει;

Σε αυτή την πόλη, την κάπως ρετρό, όλα είναι απλά.
Σε θέλω με θές.
Με θές. Με θές.
Αυτά τα πάθη μου ποτέ δεν τα κατάλαβα.
Κατώτερα, και αμαρτωλά.
Μα γούσταρα.
Πώς αλλιώς;

Εντάξει, δεν είμαι και η πουτάνα του χωριού.
Είμαι η πουτάνα της πόλης! Χα!
Σήμερα ξαναείδα μια ντουζίνα απο πρώην μου.
Και κάποιους επίδοξους θαυμαστές.
(Ωραία σε αυτή την πόλη είμαι περιζήτητη, δε θα μείνω ποτέ στο ράφι!)
Και τι περίεργο. Αυτοί που σε έχουν ξεχασμένη, αρκεί να
σε δούν μόνο μια φορά για να σε θυμηθούν. Και να αναζητήσουν λίγη
ακόμα περιπέτεια. Τι περίεργο δεν βρίσκω ησυχία.
Τα κινητά χτυπάνε, προτάσεις για ραντεβουδάκια,
ποτά, ξενύχτια, κουβεντούλες σε στενοσόκακα.

Και μερικά πεταχτά φιλάκια.
(Είπαμε, υποκύπτω εύκολα, πάντα μου άρεσε κι εμένα
η περιπέτεια).


Τι θα κάνω αύριο;
Θα εκμεταλευτώ τη φήμη μου, για κερασμένα ποτά διπλά και τριπλά.
Και θα φλερτάρω με όλους.
Είπαμε, σε όλους δίνομαι, μα δεν χαρίζομαι σε κανένα.
Και απο Δευτέρα αντίο σας.
Είμαι κυνική με το παρελθόν μου.
Πώς να το κάνουμε αγόρι;
Λατρεύω να σε μισώ, να ξέρεις.