Ο Τρούμαν Καπότε κάποτε είχε πεί πως: "Η ζωή είναι μια θεατρική παράσταση, με πολύ κακή τρίτη πράξη". Ο ίδιος, ήταν ενα ασθενικό, ομοφυλόφιλο και απο όλες τις πλευρές ταλαντούχο πλάσμα. Και μελοδραματικά δυστυχισμένο σε όλες τις φάσεις της μικρής ζωής του. Στο τέλος του, πνιγμένος μέσα στις παραισθήσεις του αλκοόλ υπέγραψε την τρίτη πράξη με ενα ηρωικό τέλος. Αν η κατάθλιψη θεωρείται βεβαίως, ηρωική πράξη.
Πρέπει να παραδεχτώ πως τον Τρούμαν τον θαυμάζω απεριόριστα. Απο την πρώτη πράξη του, ως και την τελευταία. Πρέπει να παραδεχτώ επίσης, πως η ζωή του είναι απο μόνη της μια έμπνευση.
Μέσα σε δράματα ζούμε όλοι. Και όποιος σας πει το αντίθετο λέει ψέμματα. Ή απλά είναι πολύ έξυπνος. Ή τυχερός. Όπως και να χει, μη φυσιολογικός. Απο την άλλη, πόσο φυσιολογικό είναι το δράμα, και αλήθεια πόσο κρατάει; Φεύγει; Πώς φεύγει; Μήπως τελικά το θέλουμε και λίγο; Και για αυτό το αναζητάμε, σαν δικαιολογία για να αιτιολογήσουμε κάθε μικρή μας βλακεία και ανοησία;
Μήπως είναι παραίτηση;
Όπως και να χει, το δράμα το δημιουργούμε μόνο εμείς. Και καμία άλλη ανώτερη δύναμη, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ανώτερη δύναμη της ανθρώπινης. Το δράμα, είναι ο τρόπος μας να επιβιώνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι.
Το δράμα τελικά είναι η αφορμή για το ξέσπασμα.
Το μεγάλο.
Εγώ, κάθε μέρα σε δράματα ζω.
Και δεν ξέρει κανείς πόσο μα πόσο φοβάμαι για αυτή την επερχόμενη τρίτη πράξη.
Την τρέμω.
Και αυτό γιατί αρνούμαι να αποδεχτώ το θάνατο.
Προτιμώ να είμαι "δραματική" απο συναισθηματικά "ανάπηρη".
Τουλάχιστον έτσι νιώθω -κάπως- ζωντανή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου