Μπορεί απο την εποχή της Σιμόν ντε Μποβουάρ, και του πρώιμου φεμινισμού, με τα καμένα σουτιέν στις πλατείες να έχουν περάσει χρόνια, και τώρα πια οι γυναίκες να μη φορούν καν στηθόδεσμο, αλλά να φουσκώνουν απο μέσα τα στήθη τους για να μένουν σταθερά.
Ίσως, οι σύγχρονες γυναίκες απο την άλλη να έχουν πέσει σε παγίδες τρομερές και λούκια, όπως φωνάζουν πολλοί επίσης σύγχρονοι, άνδρες κυρίως, και να έχουν δημιουργήσει μόνες τους μια πραγματικότητα που θεωρητικά τους άρεσει, μα πρακτικά τη σιχαίνονται.
Εγώ θα αρκεστώ στη ρήση ενος αγαπημένου μου, με μυαλό πέντε αστέρων, που λέει πως "ο φεμινισμός είναι γυναικεία κατασκευή. Όπως και ο φαλλοκρατισμός". Και εγώ του απαντάω πως τα πάντα είναι γυναικείες κατασκευές (αν τα δεις ρεαλιστικά), όλα τα πράγματα, εκτος απο τον ιππόκαμπο, έχουν μητέρα, κατασκευάζονται σε αυγά και πλακούντες, και γαλουχούνται με γυναικεία στήθη. Σωστά;
Οι σύγχρονες γυναίκες είναι στη Βουλή, σε υψηλά αξιώματα, βάζουν υποψηφιότητα για πρόεδροι κόμματος, δουλεύουν παντού, συλλαβάνονται για ναρκωτικά, μοιράζουν πίτσες. Μήπως τελικά είμαστε όντως περισσότερες αριθμητικά; Γενικώς;
Ή απλώς επιβιώνουμε πιο εύκολα;
Το τελευταίο είναι μεγάλο ψέμα. Δεν επιβιώνουμε καθόλου εύκολα. Γιατί είμαστε εν τέλει φύλο ασθενές. Παρόλο που οι περισσότερες θέλουν να το παίζουν γιάπισσες και χειραφετημένες, όλες γυρίζουν σπίτι και μαγειρεύουν ταπεινά για τον άντρα τους. Άλλες κλαίνε και παρακαλάνε να τις ποτίσει λεφτά. Και άλλες παρατούν καριέρες για να σταθούν δίπλα τους και να κυβερνήσουν τη χώρα μαζί. Τέτοια αυτοθυσία οι χειραφετημένες.
Τελευταίο κάστρο της βασιλευομένης γυναικοκρατίας ήταν η κουζίνα. Έπεσε με το love bites, όπου βλέπουμε 5 άντρες να μαγειρέυουν σε μια γυναίκα, να συγυρίζουν, να κάνουν τη λάντζα, και οι υπόλοιποι να παρακολουθούν και να δίνουν κανόνες νοικοκυριού. Γλέντια.
Και σκέφτομαι πόσο διαφορετικά φαίνονται όλα αυτά στις προηγούμενες γενιές μου. Στη προγιαγιά μου που δεν θα καταλάβαινε γιατί δεν έχω παντρευτεί στα 22 μου χρόνια, και θα με θεωρούσε γεροντοκόρη. Στη γιαγιά μου, που δεν θα καταλάβαινε γιατί έπρεπε να σπουδάσω. Στη μητέρα μου που θέλει οπωσδήποτε να με δεί να στεριώνω με άντρα.
Και σε μένα. Που δεν καταλαβαίνω ούτε τα παραπάνω, ούτε το γύρω μου. Που στα 22 μου ζω με την τέχνη για τροφή, και την χορηγία για αέρα. Και μόνη. Για να μη με παρασέρνουν στη χειραφέτιση μου επίδοξοι μνηστήρες.
Αλλά φεμινίστρια υπήρξα πάντοτε.
Στη δική μου βέβαια κατασκευασμένη πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου