Πάντοτε ψυχή, ποτέ βαθιά

Μετά απο τόσο αίμα, μαζεμένο,
και τόση βία ανείπωτη,
μα τόσο αληθινή,
το μόνο που μπορεί να
σε κάνει θνητό απο αθάνατο
είναι το αλκοόλ.
Μα εσύ είπες θα το κόψεις το αλκοόλ.
Το δήλωσες καταφατικά.
Χωρίς "δεν".

Μικροί θάνατοι, σε μεγάλες ζωές,
και ποτέ το αντίθετο.
Όπως θα έπρεπε να είναι σε αυτό
εδώ το μικρό που ξεκινάει στα
μαιευτήρια και τελειώνει στα
μαρμάρινα κελιά.

Πάλι 31 ο μήνας.
Πως περνούν αυτοί οι μήνες στις 31 τους.
Και τρείς μήνες ακριβώς στην πλάτη.
Χωρίς μεγάλα λόγια,
και με ανύπαρκτα συναισθήματα.
Σαν ερημιές.
Σαν χάη.
Πολύ μου αρέσει αυτή η λέξη.
Είναι ο πληθυντικός και
ο υπερθετικός μιας απώλειας
που δεν λέει να κλείσει τις τρύπες της.
Έστω προσωρινά με στόκο.
Και να βαφτεί απο πάνω,
στο κόκκινο χρώμα της φωτιάς
και του αίματος,
που τόσο το αγαπώ.

Ανεβαίνω τη σκάλα βιαστικά
και σταματάω στο πλατύσκαλο
για να κοιτάξω πίσω.
Σαν να φάρδυναν τα σκαλοπάτια της
μου φαίνεται.
Και τώρα πια τα ανεβαίνω ξεκούραστη.
Χωρίς να λαχανιάζω.
Μόνο λαχταρώ να πέσω απο εκεί,
να γκρεμιστώ στη βάση της,
να δω πως είναι ο πόνος.

Θα έρθεις να με βρείς ποτέ;
Περνάς καλά εκεί;
Μου λείπεις χαμόγελο.
"Σε ποιόν θάνατο πήγες...;
Περνούσε άραγε αεράκι απο εκεί;"