Μέσα στον πανικό αυτή η μέρα. Μα έπρεπε να το περιμένω. Άλλη μια αλλόκοτη Παρασκευή. Τι περίμενα δηλαδή;
Περίμενα, μια μέρα ανέφελη, να μοιάζει με τον ουρανό του Οκτωβρίου.
Παρότι βαθιά στο φθινόπωρο πλέον, τα καλοκαιρινά ρούχα και παπούτσια κατέχουν ακόμα την κυρίαρχη τους θέση στη ντουλάπα μου. Ευτυχώς. Γιατί λατρεύω τα ανοιχτά πέδιλα και μισώ τα καλσόν.
Ξυπνάω νωρίς, υπερβολικά νωρίς, με λίγο άγχος, από ένα όνειρο στο οποίο παρακολουθούσα μια απολαυστική ταινία και είχα παράλληλα το ραδιόφωνο στο τέρμα. Σημάδι; Στο διπλανό δωμάτιο του ονείρου μου, κάποιοι έκαναν έρωτα. Κι άλλο σημάδι;
Σκέφτομαι. Πόσο κενά τα νιώθω όλα. Παρόλο που δεν είναι. Πόσο πολύ μου λείπουν πολλά. Παρόλο που ουσιαστικά δεν τα απέκτησα ποτέ. Άλλη παράνοια κι αυτή. Να λαχταράς κάτι που ποτέ σου δεν το είχες, και είναι και αδύνατο να το αποκτήσεις. Κι εγώ που είχα ακούσει πως «η ευτυχία είναι η νοσταλγία της επανάληψης», και πλανεύτηκα. Πάλι.
Αλλά εντάξει, πιστεύω πως θα επιβιώσω. Άλλωστε κάπως έτσι γινόταν πάντοτε. Κάθε που τα σημαντικά στη ζωή μου τελείωναν, γυρνούσα στα ασήμαντα. Και τα έκανα να μοιάζουν πιο σημαντικά και από τα σημαντικά.
Ίσως αυτό το ταξίδι που κάνω με το τρένο να με χαλαρώσει. Πέρα δώθε στις ράγες.
Ίσως πάλι, αυτό μόνο να μην αρκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου