Αγάπη μου, σκιά μου

Σαν μπήκα σπίτι μου άρχισα να χορεύω.

Ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει.

Σκίζω το τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους,
χρωματισμένους εφιαλτικά,
κι οι μπάντες να χτυπάνε στους ρυθμούς ξέφρενα,
ενώ εγώ χάνομαι μέσα στο χρόνο, μόνος, έρημος,
μέσα από εκεί που ήρθα,
αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό στη μνήμη των ανθρώπων.

Γιατί ποτέ κανείς δεν θα γνωρίσει αν ήρθα,
αν έφυγα κι αν πράγματι υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους.

(Χορός με τη σκιά. Και τον αόρατο εραστή.
Τη μοναξιά να ξεγελάει μια μπάντα,
και έξω απο το παράθυρο, ένα γατί.
Μούσκεμα και ουρλιάζει.
Και κανένας θνητός, να μη μπορεί
να με καταλαβει. Μόνο ο Θεός.
Και η σκιά μου. Μόνο αυτή.
Κι ο Θεός. Κι αυτός δεν είναι σίγουρο αν υπάρχει...
Μόνο αυτή, λοιπόν.)