40 μέρες μαύρη

Χτές σε είδα στον ύπνο μου. Δεν λέω στο όνειρο μου, δεν είμαι σίγουρη αν ήταν όνειρο, θέλω να πιστεύω πως γλίστρησες απο τη λήθη σου, για να ρθεις στο μυαλό μου. Στην καρδιά μου είσαι ουτως ή άλλως, μην αμφιβάλλεις.

Σε είδα μέσα σε ενα άσπρο φόντο (κλισέ το χρώμα για τους αγγέλους). Μα ήσουν κουρασμένη. Έσερνες το πάντα καλοφτιαγμένο σώμα σου, με κινήσεις αργές, μηχανικές, συρτές. Και εγώ δεν σηκώθηκα να σε βοηθήσω.

Πάντοτε αφηνόμουν σε ενα βόλεμα. Για να μη κουραστώ, για να μη κουραστείς. Ήρθες και κάθισες πλάι μου σε ένα κρεβάτι. "Πονάς;" σε ρώτησα. "Θα μου περάσει" μου απάντησες με σιγουριά, και τα μεγάλα σου μάτια άστραψαν.

"Μη το βάζεις κάτω", μου αποκρίθηκες. "Σ'αγαπάω. Σ'αγαπάω. Σ'αγαπάω" Το έλεγες συνέχεια. Και άρπαζες τα χέρια μου που κρέμονταν απο τους ώμους. Σαν να μην σε πίστευα. Κι όμως, καλή μου.

Εγώ δεν είμαι λευκή. Είμαι μαύρη. Που και που και λίγο κόκκινη. Αλλά στη βάση μου είμαι ενας έρεβος. "Βοήθησε με" σου λέω με λαχτάρα. Να γίνουν το μάυρο μου με το άσπρο σου ένα γκρίζο!

Ζηλεύω την ελευθερία σου. Το άσπρο φόντο σου. Την αιώνια χαραγμένη νέα μορφή σου. Τα λευκά σου ρούχα. Μα όχι την κούραση σου... Που ξέρεις, ίσως σε βρω. Θα σε ψάξω. Θα σε ψάχνω. Μέχρι να γίνω κι εγώ Κόκκινη, Γκρίζα και Λευκή...