Αρνούμαι αυτό το όργανο που λέγεται καρδιά σαν οτιδήποτε άλλο εκτος απο ένα συνεχή διακομιστή αίματος. Με δύο κοιλίες ανόμοιες και τους πιο δυνατούς μύες. Τέλειο απο όλες τις απόψεις, δεν θα πω ότι αμφιβάλλω... Καταδικασμένο να χτυπάει σε μια ρουτίνα ρυθμού συγκεκριμένου που μοιάζει με ρολόι. Χτύποι ατελείωτοι και μονότονα τραγικοί. Το μαρτύριο του μυοκαρδίου.
Και όλοι μας έχουμε καρδιά. Ναι, αλίμονο.
Εκτός απο μερικούς.
Εκείνοι επιβιώνουν χωρίς αυτό το μαρτύριο του συνεχούς χτύπου. Τον έχουν αποτάξει και είναι ελεύθεροι. Ζουν μακριά απο το αίμα τους και τον εαυτό τους. Ζούν σε φόντο βουβό χωρίς κανένα χτύπο. Εκείνοι είμαι εγώ. Δική τους. Και ζω ελεύθερη. Δεσμευμένη όχι σε ενα ατέλειωτο χτύπο, μα σε μια ανείπωτη σιωπή και παύση.
Ησυχία.
Μη με ακούσουν.
Μη τους ακούσω.
Νομίζω πως πεθαίνω τώρα. Γιατί κάτι κινείται μες στο στήθος μου σαν τρελό.
Και όλοι μας έχουμε καρδιά. Ναι, αλίμονο.
Εκτός απο μερικούς.
Εκείνοι επιβιώνουν χωρίς αυτό το μαρτύριο του συνεχούς χτύπου. Τον έχουν αποτάξει και είναι ελεύθεροι. Ζουν μακριά απο το αίμα τους και τον εαυτό τους. Ζούν σε φόντο βουβό χωρίς κανένα χτύπο. Εκείνοι είμαι εγώ. Δική τους. Και ζω ελεύθερη. Δεσμευμένη όχι σε ενα ατέλειωτο χτύπο, μα σε μια ανείπωτη σιωπή και παύση.
Ησυχία.
Μη με ακούσουν.
Μη τους ακούσω.
Νομίζω πως πεθαίνω τώρα. Γιατί κάτι κινείται μες στο στήθος μου σαν τρελό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου