Οι δύο άκρες είναι παράξενες. 'Εχουν απο εναν μαγνήτη δυνατό. Ο μαγνήτης του μαύρου μοιάζει λίγο και με δίνη. Αν φτάσεις κοντά στον πόλο του σε ρουφάει τόσο δυνατά. Και είναι δύσκολο να ξεφύγεις. Πρέπει να παλέψεις. Και ο μόνος τρόπος είναι να μοιάσεις στον άλλο πόλο. Τον λευκό. Και συνεπώς να τον απωθήσεις...
Η αισιοδοξία κρύβει άλλες παγίδες. Σε ντύνει με ένα πέπλο. Σε γεμίζει θαυμαστικά και γέλια σπαστικά και αυθόρμητα. Και σιγουριά. Πως θα κατακτήσεις όλο το μαύρο κόσμο. Σε στέλνει δηλαδή στην ουτοπία. Κι αυτή είναι ωραία... Συναρπαστική και απίθανη πάντα.
Μα τα όνειρα...
Δεν έχουν μάθει να επιβιώνουν τη μέρα. Ούτε τις ώρες εκείνες που προσκολλημένος στον μαύρο πόλο της αισιοδοξίας με το -απ- στερητικό, βουλιάζεις. Τα όνειρα κρατούν λίγες μονάχα στιγμές, τη νύχτα, εκεί λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου, και λίγο μετά.
Έτσι είναι. Με ρούφηξε πάλι η δίνη η ακαταμάχητη.
Χρειάζομαι ενα χέρι ξέρεις, όχι απαραίτητα δυνατό. Απλά ενα χέρι λευκό και γκρίζο.
Μου δίνεις το δικό σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου