Τα άσχημα γνωρίσματα του γραφέα

Γράφω. Είναι η εσωτερική μου ανάγκη να νικάω όλα τα ξένα γύρω μου. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Γιατί ο έξω κόσμος όλο αλλάζει και δεν μπορώ πάντα να τον παρακολουθήσω, μα ευτυχώς για μένα, που το μέσα μένει σταθερό...
Μάθαμε να απομακρυνόμαστε απο το χαρτί, για χάρη ενος κρύου κουτιού, να χάνουμε τη μυρωδιά του μελανιού και να εξασκούμε τα δάχτυλα να πατούν πλήκτρα. Και να κοιτάμε σε μια οθόνη, με χρώματα και προοπτικές απέραντες, μα χρειαζόμαστε μόνο το λίγο. Η αλήθεια είναι πως όλα εκείνα που αλλάζουν μας βάζουν πιο βαθιά μέσα στον εαυτό μας. Στέλνουμε εικονικά λουλούδια, αρνούμενοι τη μυρωδιά της γαζίας στον κήπο, και λέμε τις ευχές μας για υγεία και πολλά χρόνια πατώντας πλήκτρα, ξεχνώντας το φιλί και την αγκαλιά. Και δεν λέω... Καλός ο εαυτός μας, πάντοτε. Χρυσός και ο καλύτερος. Άλλωστε για να μπορείς να γράφεις (έστω πατώντας πλήκτρα) πρέπει να είσαι εγωιστής στα όρια του αυτοκαταστροφικού. Και το πιο σημαντικό...ατέλειωτα δυστυχισμένος. Αλλιώς δεν μπορείς να γράψεις. Θα προσπαθήσεις, να γράψεις για έρωτα, για ωραίες στιγμές, για τα ταξίδια σου. Μα δεν θα έχουν ενδιαφέρον. Δεν θα έχουν το ενδιαφέρον του θανάτου, της απώλειας, και του άδοξου έρωτα. Πεζά.
Άλλωστε τα μεγαλύτερα λόγια, τα πιο βαθιά βγαίνουν απο ανθρώπους μαύρους. Αυτούς που γνωρίζουν τη ζωή όχι μόνο απο την καλή και τη ρόδινη, μα κι απο την άλλη την σκοτεινή την πλευρά. Συγγραφέας δεν μπορεί ποτέ να σημαίνει ευτυχισμένος. Οι ευτυχισμένοι κάνουν έρωτα, τρώνε, χαμογελούν, και ψάχνουν συνεχώς άλλους ανθρώπους. Δεν κάθονται σε στιγμές αυτοκαταστροφής να καπνίζουν και να βάζουν συνεχώς τον εαυτό τους πρωταγωνιστή σε μελόδραμα (συνήθως, ενίοτε σε θρίλερ). Και δεν γίνεται να αγαπάς. Πρέπει να αγαπάς μόνο τον εαυτό σου, εσυ που γράφεις. Τόσο πολύ που να νιώθεις πως θα εκραγείς απο αυτή την στραμένη στο "εγώ" σου αγάπη. Και κανέναν άλλο.

Κι εγώ... Μια κουκίδα μες στο άπειρο των μεγάλων, που δεν θα γίνω ποτέ μου τρανή, σκυμένη πάνω σε ενα μολύβι κι ενα χαρτί, γιατί, καταραμένη κληρονομιά, μου μάθαν να αγαπάω.