Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
Πόσα χαμόγελα σε μια Κυριακή;
Πάντοτε στη ζωή μου είχα την εξαιρετική δυνατότητα να αλλάζω κεφάλαια με ενα κλίκ. Όσο απότομα γυρνάς τις σελίδες ενος βιβλίου για το επόμενο κεφάλαιο, ξέρεις το πιο συνταρακτικό. Και δεν μου αρέσει να κολλάω σε ένα!
Όχι, όσο δυσκατανόητο κι αν είναι, εγώ ξεφυλλίζω.
Κυριακή στην Αρεοπαγίτου. Τίγκα στους τουρίστες. Το να έχεις φίλους που αργούν, σου δίνει τη μοναδική στιγμή μέσα στο εικοσιτετράωρο, να μπορείς να απολαύσεις παπούτσια, πόδια, κεφάλια, γυαλιά ηλίου, ζευγαρωμένα δάχτυλα, ανενόχλητη και απερίσπαστη.
Σχεδόν απερίσπαστη.
"May I have a picture of you?"
Ο νεαρός τουρίστας, που σε έχει περάσει προφανώς για αξιοθέατο, κάτι σαν την Ακρόπολη ενα πράγμα σου ζητάει μια πίκτσουρ. Κι εσύ, ντίβα σκέτη, ποζάρεις στο φακό με το γυαλί ηλίου και το νάζι το ελληνικό.
Σου φιλάει το χέρι φέυγοντας... Άντρες, και μάλιστα ξανθοί, κρύοι.
Ενα χωριό ολόκληρο στο μουσείο, το τεράστιο οικοδόμημα ανάμεσα στα νεοκλασικά γειτονόπουλα, που το κοιτάζουν σαν γήπεδο, ή κάτι τέτοιο τρομερό και γιγαντιαίο τελος πάντων. Και λίγη καρυδόπιτα με παγωτό στην ταράτσα. Έτσι γιατί σε κούρασαν οι ζωφόροι και οι καρυάτιδες. (Τις λυπάσαι κιόλας τις καρυάτιδες, και που να το πείς; Άδικη μοίρα ακίνητες να υπομένουν το βάρος η μια δίπλα στην άλλη).
"Είναι ωραίο αυτό που τρώτε;"
δεν ακους. Μα γιατί όλοι έχουν την ελπίδα πως παρακολουθείς τα πάντα γύρω σου; Είσαι στο κόσμο σου δεν το βλέπουν, μέσα στο πιάτο και μέσα στις σκέψεις. Τελικά απαντάς μετά απο δεύτερη ερώτηση του σερβιτόρου
"Είναι τόσο ωραίο που συνεπήρε τις αισθήσεις μου και δεν σας άκουσα!"
Χαμογελάς. Έτσι θέλουν.
Μα τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου εσύ τους αγαπάς! Σιγά παιδί μου, θα σκάσεις. Χαμογελάς ακόμα, χασκογελάς για την ακρίβεια σαν τα μικρά παιδιά στα νηπιαγωγεία και στις παιδικές χαρές. Ανέμελα. Ανέμελα κι όταν πηγαίνεις στο γνωστό σου το 617. Ανέμελα.
Ο Παύλος βλέπει ποδόσφαιρο και χαμογελάει. Σε ρωτάει πως πέρασες, του λες για την όμορφη μέρα σου με τη λιακάδα στα μαλλιά. Η δικιά σου λιακάδα τον κάνει κι εκείνον να γελάει.
"Θα φύγω, θα πάω ταξίδι!"
σου λέει. Παρανοικό ακούγεται, κι εσύ ακόμα πιο παρανοική συμφωνείς...
Εκείνος, μέσα στην άγνοια του είναι ευτυχισμένος.
"Και όχι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Μακάριοι οι αισιόδοξοι."
λες στη μάνα σου μές στο ασανσέρ.
Αύριο θα πάω να γεμίσω μια μπουκάλα αλφα θετικό.
Έτσι γιατί είμαι αισιόδοξη.
Και μου αρέσουν τα χαμόγελα και οι λιακάδες. Και η Αρεοπαγίτου. Και οι άνθρωποι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Νεότερη ανάρτηση
Παλαιότερη Ανάρτηση
Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου