Τα πράσινα

Πράσινο 1
Το μέλλον μας μοιάζει με αγχωμένο συγγενή έξω απο το χειρουργείο. Ανήσυχο και απαισιόδοξο. Αυτό σκέφτηκα σήμερα, εδώ στο κτίριο το ψηλό, με τους πρασινωπούς τοίχους που ξημεροβραδιάζομαι. Το γιατί είναι πράσινοι δεν το γνωρίζω. Ίσως για να θυμίζουν λίγο τα δέντρα τα ψηλά, τα αειθαλή. Που μένουν πράσινα ακόμα και με τα χιόνια...

Τη λατρεύω αυτή την ησυχία, την απίθανη σιγαλιά του μεσημεριού. Λές και κλείνει ένας διακόπτης, μόλις ο ήλιος φτάνει στο κατακόρυφο, και φροντίζει ώστε να κάνουμε σιωπή. Σιωπή και ήρεμες κινήσεις. Και ησυχία, σαν νεκρική. Μεγάλο θέμα τα νοσοκομεία το μεσημέρι. Μοιάζουν με νεκροταφεία το βράδυ. Μα και πάλι, μήπως δεν είναι και λίγο νεκροταφεία;


Πράσινο 2
Ο εθνικός κήπος σήμερα φορούσε τα καλύτερα του ρούχα. Σαν να ήταν έτοιμος για γιορτή. Τα δέντρα καθόλου ανήσυχα, τα χώματα απαλά, και τα νερά της μικρής λιμνούλας πιο καθαρά απο ποτέ, και πράσινα σαν μελαγχολικά μάτια. Βρήκα και θέση δίπλα στη λιμνούλα! Στο γεφυράκι! Τι τυχερή που είμαι εδώ γυρτή κάτω απο το πεύκο το μοναχικό... Και είχα ξεχάσει πόσο με εμπνέει το χαρτί και το μολύβι!

Δεν ξέρω γιατί γράφω, και όλοι με κοιτάζουν τριγύρω, σαν το παράξενο πουλί. Σαν την αποτυχημένη συγγραφέα που ψάχνει διεξόδους πάνω σε πέτρες και νερά, μέσα στο κέντρο της -γεμάτης βαβούρα- πρωτεύουσας. Ίσως γιατί ξέρω πλεόν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε το σήμερα, ούτε το αύριο. Μόνο το χθες είναι, μα κι αυτό κάποτε ήταν σήμερα και άρα όχι δεδομένο. Μα δεν πενθώ για αυτό! Αλίμονο!

Απλά προσπαθώ να μιλάω, να σας μιλάω αγαπημένοι μου, απο τώρα μέχρι να χαθώ. Και όταν δεν θα υπάρχω, θα σας μιλάω ακόμα, μέσα απο αυτό το μαγικό κομμάτι χαρτί. Που ίσως όταν τελειώσω το φουντάρω τυλιγμένο στα νερά απο το γεφυράκι. Είπαμε, τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Ούτε ότι τα φύλλα θα είναι πάντα πράσινα...
Ούτε ότι εγώ θα υπάρχω για να τα δώ να αλλάζουν χρώμα...