Ατσαλένια

Δεν είμαι ακριβώς σίγουρη, πόσοι πρέπει να περάσουν απο πάνω σου στη ζωή σου, για να σε κάνουν αυτό που είσαι. Δεν είμαι καν σίγουρη ότι σε φτιάχνουν αυτοί ή αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο για πλάσιμο πάνω σε τραπέζια και κρεβάτια, σαν την πλαστελίνη.
Πάνω απο εμένα πάντως έχουν περάσει αρκετοί. Δεκάδες δάσκαλοι με γνώσεις, φίλοι με όρεξη και κέφι, συμμαθητές και συμφοιτητές με παρόμοια όνειρα, και πολλοί ισοπεδωτικοί εραστές. Οι τελευταίοι ειδικά, αν δεχτώ πως είμαι πλαστελίνη, πάντοτε με φτιάχνανε σε κάτι σχέδια παράξενα, σχεδόν άθλια, και με παρατούσαν μέχρι να με παραλάβει κάποιος άλλος που θα δει στο μαλακό άσπρο υλικό εναν κύκνο.

Το πως είμαι στα 22 μου χρόνια, δεν θα μπορούσα ούτε να το φανταστώ, ούτε να το προβλέψω όταν έπαιζα και εγώ με πλαστελίνες. Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Μέσα στην ατυχία μου, βεβαίως.
Γιατί έμαθα πολλά με τη ζωή, και με τον θάνατο, και κυρίως με το φόβο του θανάτου. Και μες στις δυσκολίες έμαθα να φεγγοβολώ. Γιατί το νόημα αυτό είναι. Να είσαι λευκός μέσα στο μαύρο. Μόνο έτσι ξεχωρίζεις, ούτε όταν είσαι μαύρος μες στο μάυρο, ούτε λευκός μέσα στο λευκό. Μόνο έτσι σε βλέπουν.
Και εμένα με βλέπουν, αυτοί που χρειάζεται να με δούν, και οι άλλοι.
Μα είναι στιγμές που φοβάμαι πως έχω συμβιβαστεί, πως έχω γίνει ατσαλένια σαν βέργα που είναι αδύνατο να λυγίσει. Μόνο να σπάσει μπορεί. Μεγάλο βάσανο να νιώθεις τα πάντα σε υπερβολή, μεγάλο λάθος και να μη νιώθεις τίποτα. Πρέπει να ελίσσεσαι και να ταλαντεύεσαι.
Φαντάσου μια μεγάλη τραμπάλα. Βάζεις πάντα κάποιον να σε βοηθάει να πηγαίνεις μια πάνω μια κάτω, μόνο με την παρουσια του και το βάρος του.
Και έτσι, μια προσγειώνεσαι για να πάρεις φόρα πατώντας τα πόδια στο χώμα, μια πετάς στους ουρανούς.
Και η μπάρα είναι ατσαλένια, σίγουρο δεν σπάει.
Μόνο όταν χάσεις τον απέναντι, τότε μένεις σταθερά στο έδαφος.
Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος...