Η ψυχή στα αυτιά μου

Υπάρχουν μάχες που κερδίζονται. Υπάρχουν και άλλες που χάνονται. Και στις δύο περιπτώσεις το μόνο δεδομένο είναι ο αγώνας. Βέβαια εξαρτάται και με τι όπλα αγωνίζεσαι, και κυρίως για ποιό λόγο. Οι λόγοι μπορεί να διαφέρουν. Να είναι ιδανικά, να είναι λεφτά, να είναι ο έρωτας. Ειδικά στην τελευταία περίπτωση είναι δεδομένο το Βατερλό. Εντάξει, όχι πάντα. Άλλωστε η εξαίρεση είναι για να επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Σήμερα φόρεσα ξανά στα αυτιά μου τα παλιά σκουλαρίκια της γιαγιάς μου. Αυτό έχω απο εκείνη, η ύλη της έχει περάσει στην αιωνιότητα εδώ και επτά χρόνια. Μα η ψυχή της είναι εκει, σε αυτά τα λευκά σκουλαρίκια με τα κλίπς που φυλάω ως κόρη οφθαλμού. Όχι πως φοβάμαι ότι αν τα χάσω θα χαθεί και η ψυχή της, αλλά να, αυτή η ανάμνηση είναι τόσο έντονη μέσα απο αυτό το μικρό αντικείμενο. Τα φόρεσα και κοίταξα το πρόσωπο μου στον καθρέφτη. Ήταν χαμογελαστό. Για την ακρίβεια προσπαθούσε. Οι καθρέφτες κρύβαν πάντοτε ψυχές, το πιστεύω αυτό, κρύβουν εαυτούς.
Πήρα ενα μεγάλο ποτήρι και το γέμισα με ποτό. Δεν θυμάμαι τι ποτό ήταν, δεν θυμάμαι καν αν ήταν ένα είδος. Όταν η ψυχή μου βγαίνει απο το σώμα και μπαίνει σε καθρέφτες το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ζαλίσω το σώμα μου, να μην θυμάται και να μη με θυμάται. Τραγούδια, ποίηση, λέξεις και Θλίψη.
Και βγάζω τα σκουλαρίκια απο τα αυτία μου με μια απότομη κίνηση για να τα πετάξω πάνω σε ένα βουβό στρώμα. Και χάνω κάθε επαφή, κενή. Με την ψυχή στον καθρέφτη και το σώμα ζαλισμένο. Κλείνω και τα μάτια μου. Όχι για να κοιμηθώ, έτσι, για να πώ πως ξεχάστηκα...
Όταν τα ξανανοίγω είμαι ολόκληρη μέσα στον καθρέφτη. Και βρίσκομαι σε μια μάχη που ούτε φανταζόμουν. Παλεύω όχι πια για έρωτα για ιδανικά.Τώρα παλεύω με το παρελθόν. Με τα φαντάσματα του που έχουν ανοίξει τις ντουλάπες και τρέχουν κατά πάνω μου με όπλα τρομερά. Και εγώ δεν έχω τίποτα και κανένα. Έχω βγάλει και τα σκουλαρίκια μου και είμαι αδύναμη. Κανένας δεσμός. Μα παλεύω με τα χέρια και με τη μόνη μου κληρονομιά. Την ανέξοδη αγάπη. Όπλα μηδαμινά κι αδύναμα.
Και εγώ με μια σιγουριά πως θέλω να παλέψω μέχρι να σπάσει ο καθρέφτης, μέχρι να υπάρξει νικητής.
Εμμονή το λένε, ή αλλιώς ψύχωση.
Κάποιοι το λένε και έρωτα, μα κι αυτό μια λέξη για την συγκαλυμένη εμμονή είναι. Δεν είναι;