Οκτώβριος

Ίσως κάποτε ξανασυναντηθούμε. Τυχαία, και γύρω γύρω σκοτάδι. Έχω παιδέψει το μυαλό μου να θρέφει ελπίδες, ύστερα από τόσα χρόνια το ίδιο κάνει. Και ξανά κάτι τελειώνει, εγώ έρμαιο των αποφάσεων άλλων, ανίκανη να διεκδικήσω, ανίκανη να αποδεχτώ. Ίσως λοιπόν μια μέρα, όταν γύρω γύρω τα πάντα θα είναι σκοτάδι εγώ να δω. Να δω για πρώτη φορά με τα εσωτερικά μάτια, μια αλήθεια αυταπόδεικτη. Ίσως, δίπλα σε μια βαρκούλα ή σε ένα ποτάμι. Δε θα χει σπίτια και πολυκατοικίες, δε θα έχει βαβούρα, θα χει ηρεμία και φύση. Όπως συνήθισα. Με γιάτρεψες, με έκανες ξανά ολόκληρη, είχα έρθει με μια τρύπα τεράστια να κουβαλάω μέσα μου, σαν πηγάδι. Κι εσύ με γιάτρεψες, με πήρες απ το χέρι και μου έδειξες τον κόσμο. Σου το έδωσα το χέρι, δεν το δίνω πάντα. Με τρομάζουν οι ξένες παλάμες. Μέχρι να τις συνηθίσω.
Και ήρθαν τα χρόνια, γεμάτα ασφάλεια, γεμάτα έρωτα. Και την αγάπη αυτή που ακούς και δεν πιστεύεις. Ήταν κάποτε μια εποχή που όλα μοιάζαν όμορφα. Τα χειρουργεία και τα κλειστά δωμάτια, η Αθήνα με τις πληγές της, η ρουτίνα, ο πικρός καφές, το άδειο πορτοφόλι. Όλα μοιάζαν όμορφα, όλα είναι όμορφα όταν το χέρι σου κουμπώνει με ένα άλλο. Όταν το χνώτο σου ταιριάζει με ένα άλλο. Όταν τα δάχτυλα σου πλέκονται όμορφα με άλλα δάχτυλα. Κρυφτό στα σκοτάδια και αγαλματάκια ακούνητα. Γέλια πνιχτά και γέλια τρανταχτά. Τα τσιγάρα τα μοιρασμένα. Τα μεθύσια, τα αμάξια. Εσύ ο οδηγός και εγώ πάντα ο συνοδηγός. Πάντα στο πλάι σου ταξίδευα. Κι ας ήμουν κι ας δεν ήμουν στο πλάι σου.

Τα μεγαλύτερα όνειρα, είναι αυτά που δεν έχουμε πραγματοποιήσει ακόμα, τα μεγαλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έχουμε κάνει ακόμα. Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο απ όλα δεν στο χω πει ακόμα. Παρόλα αυτά σ'ευχαριστώ. Κι αν η τρύπα δεν κλείσει, αυτή η τρύπα μέσα μου, αυτή η τεράστια που ήρθε από το πουθενά, να μην ανησυχείς. Εγώ την έχω ξαναζήσει. Μου αρκεί να ταξιδεύω. Μου αρκεί να ονειρεύομαι. Και να παιδεύομαι. Να βάζω τη ζωή μου κάτω και να την ξαναμηδενίζω. Κι ας στρέψω μια μέρα το κεφάλι μου, κι εσύ δεν είσαι εκεί. Σ'ευχαριστώ.

Σαν σήμερα

Κάποια στιγμή, κάποτε, κάποια μέρα, σε κάποιο μέρος και χρόνο πρέπει να ξεκινήσω να γράφω ξανά. Έστω ημερολόγιο, έστω αρλούμπες και μαλακίες. Κάτι μικρό. Κάτι μεγάλο. Να γράφω και να μαι καλά. Απελπισμένες προσπάθειες να αναγεννηθώ. Σκατά. Μια χαρά θα είμαι αύριο. Δε θα βρίζω. Σήμερα θυμήθηκα κάτι πολύ κακό. Έτσι απλά. Γι'αυτό. Αύριο πάλι...

Trendy φτώχεια, trendy επανάσταση

Εντάξει, το ξέρω ότι έχω καιρό να γράψω. Η αλήθεια είναι πως όταν σε απασχολούν άνθρωποι ξεχνάς αυτά που απασχολούν εσένα. Και άλλωστε πάντοτε αντιμετώπιζα το γράψιμο σαν μια ψυχοθεραπεία. Μοναξιά και αυτοτέλεια. Τότε. Συλλογικότητα, τώρα. Σύλλογος, συλλογίζομαι... Όπως και να είναι. Το παρακάτω πόστ-κράξιμο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στην Alexia Zed, γιατί μόνο αυτή ξέρει χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.

Χθές ήταν για όλους μια μέρα ανήσυχη. Ναι καλά, εμένα ήταν τα γενέθλια μου και το γιόρτασα και χαμογέλασα και δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτό. Φτάνει πια αυτή η έκφραση του μνημόσυνου. Μου θυμίζει κάτι ηλίθιους τύπους που έρχονται στις κηδείες ανθρώπων που έχουν να δουν 10 χρόνια, στεναχωριούνται δήθεν και την επόμενη μέρα έχουν ξεχάσει τι έκαναν χθές. Κύριε που διαδηλώνεις, τα ιδανικά δεν μπαίνουν στο ντουλάπι, τα φυλάμε και τα βγάζουμε συγκεκριμένες μέρες έξω για να τα ανεμίσουμε. Δεν είναι κουβέρτες που θα πιάσουν σκόρο. Σταμάτα λοιπόν να ακολουθείς σαν το πρόβατο τους άλλους. Η επανάσταση δεν είναι μιμητική. Η επανάσταση είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση του καθένα. Με το να διαδηλώνεις την ίδια μέρα που θα ψηφιστεί ένα καινούργιο μέτρο που θα σε τσούξει είναι σαν να δίνεις φάρμακο σε άρρωστο σε τελικό στάδιο. Θα πεθάνει! Να εξαιρέσω βέβαια απο όλο αυτό κάποιους. Είναι αυτοί που είναι πάντα εκεί. Ακόμα κι όταν η πορεία δεν είναι τρέντι. Αυτοί που έχουν φάει δακρυγόνα, πέτρες και καπνογόνα με το τσουβάλι, όχι επειδή γουστάρουν πόλεμο αλλά επειδή δε φοβούνται. Δεν εννοώ τους αγανακτισμένους που κοπανάνε κατσαρόλες, δεν εννοώ τα πρόβατα που ακολουθούν άλλα πρόβατα,δεν εννοώ τα κομματόσκυλα ξέρουν αυτοί ποιούς εννοώ. Αυτοί που δε διαβάζουν πριν κατέβουν στην πορεία το "δεκάλογο του καλού στυλ σε πορεία" σε lifestyle περιοδικά, αυτοί που δεν κρύβονται πίσω από τις ποδιές άλλων μην τυχόν και τους δεί κανένας μπάτσος, αυτοί που δεν πάνε στην πορεία τη μια μέρα και την επόμενη ξυπνάνε στις 8 να πάνε για δουλειά (μην πει τίποτα και ο προιστάμενος).

Δεν γίνεται να μην έχεις καταλάβει φίλε, ότι μια μέρα απεργία ποτέ δεν τρόμαξε κανέναν. Πως το να δουλεύεις για 400 ευρώ σαν το σκυλί είναι απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, και κυρίως πως δεν γίνεται να έχεις καθαρή τη συνείδηση σου έτσι!
Α εδώ περνάμε σε χειρότερο κεφάλαιο. Από τότε που η πορεία έγινε τρέντι ξαφνικά όλοι γίναμε επαναστάτες, αποκτήσαμε συνείδηση, άποψη, γίναμε ιντελεκτουάλ, κουλτουριάρηδες, ιδεαλιστές. Και βλέπεις κοπέλες να κατεβαίνουν στην πορεία και να ψάχνουν τον επόμενο Johhny Depp αναρχικό που θα τις συγκινήσει. Που πας καημένη με το τακούνι; Εσύ που βαράς την κάρτα σου κάθε μέρα και είσαι το σκυλάκι του αφεντικού πας να βγάλεις το άχτι σου; Πας να κάνεις την επανάσταση σου εκεί που δεν σε ξέρει κανείς; Εσύ που σπάς τα μάρμαρα; Ούτε εσένα σε ξέρει κανείς. Κρύβεσαι πίσω απο την ανωνυμία σου. Κομπλέ κι εσύ. Κατέληξαν οι πορείς ένα μεγάλο όργιο που την επόμενη μέρα κανείς δεν ξέρει τι έκανε χτες, κανένας δε θυμάται, άντε σε κάποιους να έμεινε κανένα τραύμα κι αυτό επειδή θα ήταν πρωτάρηδες. Μια παρτούζα ανίδεων που δε γεννάει ουτε μια ιδέα.

Όχι δεν είμαι θυμωμένη γενικά. Είμαι ειδικά. Είμαι θυμωμένη με εσένα επίσης, που θες να μεταναστεύσεις στη Γαλλία επειδή έτσι σου λένε τώρα η μαμά και ο μπαμπάς ότι πρέπει να κάνεις. Πρόβατο. Νομίζεις ότι θα πας σε μια ξένη χώρα και θα ζεις σαν τον Παπακαλιάτη; Χα! Δεν θα σου φέρονται καλύτερα απ ότι φέρονται τα δικά μας ζώα στους Πακιστανούς και τους Αφρικανούς.

Είμαι θυμωμένη και με σένα ιδεαλιστή του κώλου, που ψάχνεις είδωλα να θεοποιήσεις και να τα ακολουθήσεις. Δεν έζησε κανείς χωρίς αγέλη συμφωνώ! Τι θα κερδίσεις με το να είσαι όμως πάντα ένας τροχός μια άμαξας; Σταμάτα να θεοποιείς ατάλαντους λοιπόν, ανθρώπους με ψεύτικο ήθος επειδή είναι μπροστά, και ξεστραβώσου! Όλοι φτωχοί είμαστε κύριε νεόπλουτε που ξαφνικά δεν έχεις να πας στα μπουζούκια, μην αγχώνεσαι μπορούμε να ζήσουμε κι έτσι με ποιότητα. Η ελευθερία όμως δεν χαρίζεται. Δεν έμαθες τίποτα βέβαια στα σχολικά χρόνια γιατί η μόνη σου έννοια ήταν να σε χώσουν σε ένα πανεπιστήμιο να το τελειώσεις και να σε χώσουν μετά σε μια άλλη δουλειά. Αν ήξερες ιστορία ίσως δε θα ήσουν αναγκασμένος να την ξαναζήσεις.
Μη βρίζεις λοιπόν φίλε μου και μην εξάπτεσαι, μην ακολουθείς σαν πρόβατο τους άλλους, μην πιστεύεις σε τίποτα, μην περιμένεις απο κανέναν άλλο να σε σώσει, μη παρακαλάς τους Ανώνυμους να καλύψουν τον κώλο σου, μην κρύβεσαι πίσω απο κουκούλα, μη βρίζεις μόνο αυτούς που είναι μέσα στη βουλή, μην βγάζεις την ουρά σου απέξω, μην κρύβεσαι πίσω απο την ανωνυμία που σου χαρίζει ενα μαζικό κίνημα, αν η επανάσταση δεν ξεκινήσει απο μέσα σου πρώτα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.