Κάθε φορά τα ίδια. Η ζωή μας που συμβαίνει χωρίς να το καταλάβουμε. Και η ευτυχία μας. Κλεισμένη μέσα στα πιο μικρά. Χαμόγελα σκέψεις και αλήθειες. Κανένας δεν έγινε ευτυχισμένος με ψέμματα. Δεν ταιριάζει. Να μοιράζεσαι να μη φοβάσαι.
Ο εαυτός μας πάντα ο μεγαλύτερος εχθρός. Να τον νταντεύουμε υπομονετικά σε ώρες ακατάλληλες. Να τον μισούμε. Να τον ερωτευόμαστε κι ύστερα να τον παραμελούμε. Κάθε φορά τα ίδια και ο κύκλος ανοιγοκλείνει. Οι φυσαλίδες σκάνε και ύστερα γίνονται άλλες. Και η ευτυχία μας.
Βαθιές ανάσες. Δεν είναι καλύτερα έτσι; Δεν ζούμε αρκετά; Τι δεν χωνέψαμε; Κλειστήκαμε στον κόσμο μας; Κι αν είναι ωραίος; Μα κι αν δεν είναι;
Το σκοτάδι τα απομνημονεύει όλα. Κι αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε. Κι αυτά που ξεχάσαμε. Να τα θυμόμαστε μόνο στα σκοτεινά. Μα τώρα καλοκαίρι.
Θέλω να πω τόσα πολλά, έχω να πω αλήθειες. Και ποιόν πονάνε τελικά; Πονάνε περισσότερο απο τα ψέμματα; Δε σε αφορά. Μη μπλέκεις. Κι αν θέλω;
Τι σημασία να χει το θέλω; Έχει. Είναι η ευτυχία. Αυτή δεν κυνηγάμε; Ναι αλλά το πρέπει;
Το πρέπει θα μάθει να κάνει υπομονή. Θα συνηθίσει στο σκοτάδι του. Κι αν είναι αργά; Δεν είναι ποτέ αργά. Εξαρτάται απο ποιό σημείο θα πιάσεις το κουβάρι. Απ΄την αρχή του ή απ το τέλος; Και ποιός ξέρει ποιό είναι τι; Ποιός έδωσε σε δύο ίδια πράγματα διαφορετικά ονόματα; Ποιός έβαλε τα δύο άκρα μιας κλωστής να ονομάζονται αρχή και τέλος; Ποιός αποφάσισε την αρχή και το τέλος; Ποιός ξέρει;
Κατανοώ τα πάντα. Εκτός απο τα ψέμματα. Δε μου αρέσουν. Ήρθε η ώρα να τα λέμε ανοιχτά. Να μη φοβόμαστε. Να μην μας πληγώνουν. Να μη τα κουκουλώνουμε. Να συνειδητοποιούμε. Και να συνηθίζουμε. Συνήθισα. Δε συμβιβάστηκα. Συνηθίζεις και ζεις. Αυτό είναι ευτυχία τελικά. Η άρνηση σε βάζει πάντα στο κουκούλι σου. Σε προστατεύει. Μα δε σε κάνει ευτυχισμένο.
Κι αν έρθουν χειρότερες μέρες ας είναι τουλάχιστον αληθινές. Κι αν νιώθεις κάπως παράξενα είναι που κρύβεις την αλήθεια και δεν την αφήνεις να αναπνεύσει. Κάνε την αρχή, πες και εσύ μια αλήθεια.
Ο εαυτός μας πάντα ο μεγαλύτερος εχθρός. Να τον νταντεύουμε υπομονετικά σε ώρες ακατάλληλες. Να τον μισούμε. Να τον ερωτευόμαστε κι ύστερα να τον παραμελούμε. Κάθε φορά τα ίδια και ο κύκλος ανοιγοκλείνει. Οι φυσαλίδες σκάνε και ύστερα γίνονται άλλες. Και η ευτυχία μας.
Βαθιές ανάσες. Δεν είναι καλύτερα έτσι; Δεν ζούμε αρκετά; Τι δεν χωνέψαμε; Κλειστήκαμε στον κόσμο μας; Κι αν είναι ωραίος; Μα κι αν δεν είναι;
Το σκοτάδι τα απομνημονεύει όλα. Κι αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε. Κι αυτά που ξεχάσαμε. Να τα θυμόμαστε μόνο στα σκοτεινά. Μα τώρα καλοκαίρι.
Θέλω να πω τόσα πολλά, έχω να πω αλήθειες. Και ποιόν πονάνε τελικά; Πονάνε περισσότερο απο τα ψέμματα; Δε σε αφορά. Μη μπλέκεις. Κι αν θέλω;
Τι σημασία να χει το θέλω; Έχει. Είναι η ευτυχία. Αυτή δεν κυνηγάμε; Ναι αλλά το πρέπει;
Το πρέπει θα μάθει να κάνει υπομονή. Θα συνηθίσει στο σκοτάδι του. Κι αν είναι αργά; Δεν είναι ποτέ αργά. Εξαρτάται απο ποιό σημείο θα πιάσεις το κουβάρι. Απ΄την αρχή του ή απ το τέλος; Και ποιός ξέρει ποιό είναι τι; Ποιός έδωσε σε δύο ίδια πράγματα διαφορετικά ονόματα; Ποιός έβαλε τα δύο άκρα μιας κλωστής να ονομάζονται αρχή και τέλος; Ποιός αποφάσισε την αρχή και το τέλος; Ποιός ξέρει;
Κατανοώ τα πάντα. Εκτός απο τα ψέμματα. Δε μου αρέσουν. Ήρθε η ώρα να τα λέμε ανοιχτά. Να μη φοβόμαστε. Να μην μας πληγώνουν. Να μη τα κουκουλώνουμε. Να συνειδητοποιούμε. Και να συνηθίζουμε. Συνήθισα. Δε συμβιβάστηκα. Συνηθίζεις και ζεις. Αυτό είναι ευτυχία τελικά. Η άρνηση σε βάζει πάντα στο κουκούλι σου. Σε προστατεύει. Μα δε σε κάνει ευτυχισμένο.
Κι αν έρθουν χειρότερες μέρες ας είναι τουλάχιστον αληθινές. Κι αν νιώθεις κάπως παράξενα είναι που κρύβεις την αλήθεια και δεν την αφήνεις να αναπνεύσει. Κάνε την αρχή, πες και εσύ μια αλήθεια.
