Πάντοτε ψυχή, ποτέ βαθιά

Μετά απο τόσο αίμα, μαζεμένο,
και τόση βία ανείπωτη,
μα τόσο αληθινή,
το μόνο που μπορεί να
σε κάνει θνητό απο αθάνατο
είναι το αλκοόλ.
Μα εσύ είπες θα το κόψεις το αλκοόλ.
Το δήλωσες καταφατικά.
Χωρίς "δεν".

Μικροί θάνατοι, σε μεγάλες ζωές,
και ποτέ το αντίθετο.
Όπως θα έπρεπε να είναι σε αυτό
εδώ το μικρό που ξεκινάει στα
μαιευτήρια και τελειώνει στα
μαρμάρινα κελιά.

Πάλι 31 ο μήνας.
Πως περνούν αυτοί οι μήνες στις 31 τους.
Και τρείς μήνες ακριβώς στην πλάτη.
Χωρίς μεγάλα λόγια,
και με ανύπαρκτα συναισθήματα.
Σαν ερημιές.
Σαν χάη.
Πολύ μου αρέσει αυτή η λέξη.
Είναι ο πληθυντικός και
ο υπερθετικός μιας απώλειας
που δεν λέει να κλείσει τις τρύπες της.
Έστω προσωρινά με στόκο.
Και να βαφτεί απο πάνω,
στο κόκκινο χρώμα της φωτιάς
και του αίματος,
που τόσο το αγαπώ.

Ανεβαίνω τη σκάλα βιαστικά
και σταματάω στο πλατύσκαλο
για να κοιτάξω πίσω.
Σαν να φάρδυναν τα σκαλοπάτια της
μου φαίνεται.
Και τώρα πια τα ανεβαίνω ξεκούραστη.
Χωρίς να λαχανιάζω.
Μόνο λαχταρώ να πέσω απο εκεί,
να γκρεμιστώ στη βάση της,
να δω πως είναι ο πόνος.

Θα έρθεις να με βρείς ποτέ;
Περνάς καλά εκεί;
Μου λείπεις χαμόγελο.
"Σε ποιόν θάνατο πήγες...;
Περνούσε άραγε αεράκι απο εκεί;"

(παλακ)οίδα ότι ουδέν οίδα

Ξεκαθάρισμα και άρνηση σκέψεων. Με απόλυτο και σατράπικο τρόπο.
Δεν υπάρχει δεν μπορώ.
Δεν υπάρχει δεν πρέπει.
Δεν υπάρχει "δεν" συννενοηθήκαμε;
Υπάρχει μόνο αρχή και μέση.
Και "πάντα" και "ποτέ".
Αρχή μιας αρχής.
Μέση μιας συνέχειας.
Πάντα νικημένη και ποτέ αρνηθής.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε πως "Ο καλύτερος τρόπος ν' αντιστέκεσαι σε έναν πειρασμό, είναι να υποκύπτεις σ' αυτόν".
Κι αν περιμένεις ο πειρασμός που μπήκε στο κεφάλι σου, να φύγει έτσι απλά θεωρητικά, χωρίς να γίνει η πράξη, η όποιαδήποτε πράξη (η απόλυτη πράξη του ένα κι ένα), γελιέσαι, συμπληρώνω εγώ.
Και κατα εναν περίεργο τρόπο αρνούμαι να σκεφτώ περαιτέρω.
Απλά και μόνο για να δικαιολογήσω τον τίτλο της παλακίδος.
Το τι θέλει το χέρι μου βέβαια είναι άλλο θέμα.
Άλλωστε η επιθυμία δεν συμπίπτει πάντοτε με τον πειρασμό.
Αν και ο πειρασμός επιθυμία είναι.
Σαφώς. Μεγάλη.
Σαφώς. Και εκπληρωμένη. Τελικώς.

Βάζουμε τα θέλω σε ένα κουτί. Και σε ένα άλλο τη ζωή.
Και πίσω στο πατάρι.
Έτσι πρέπει.
Μα τι λέω; Δεν είπαμε δεν υπάρχει "δεν πρέπει";
Ή μήπως υπάρχει;
Φάσκω και αντιφάσκω.
Είναι η φύση μου να αμφιβάλω για τα πάντα.
Έτσι, για να σιγουρευτώ πως τελικά υπάρχουν.

"Το χάσαμε και άντε να το βρούμε;
Ή μήπως το βρήκαμε και άντε να το χάσουμε;"
Ιδού η απορία.
Κι ένα αεράκι που φυσάει στην Αθήνα...

Ψυχή ασθενούσα

Είναι φορές που βγαίνω απο το σώμα μου.
Και τρέχω τότε, και αισθάνομαι.
Και βλέπω τον εαυτό μου,
πάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι.
Με τα φώτα να με τυφλώνουν.
Εκτεθειμένη και ανύμπορη.

Και τριγύρω μου γιατροί και φωστήρες.
Να με επεξεργάζονται
και να κάνουν διαγνώσεις.
Με εργαλεία παράξενα.
Και εγώ αδύναμη απο τη νάρκωση που μου κάνουν,
που σε μένα όμως δεν πιάνει καλά,
και πάντα ξυπνάω
πριν προλάβουν να επέμβουν με νυστέρια.

Κάπως έτσι είναι και η ψυχή.
Όπως το σώμα.
Ίδιο ακριβώς,
Εκτεθειμένη και ανοιχτή,
σε ένα πλήθος γνωστικών.
Που κοιτάζουν να την κάνουν καλά,
πονώντας τη.
Και πάντα υπάρχει ο κίνδυνος,
να τραυματιστεί θανάσιμα.

Ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται...
Κι ο πόνος αυτός δε γιατρεύεται με τοπική αναισθησία.
Ούτε καν με ολική.
Ο πόνος γίνεται ακόμα πιο δυνατός,
κάθε μικρή στιγμή, της μεγάλης μέρας,
που μου λείπεις.
Που σου λείπω.
Που σε ξεχνάω.
Και απομακρύνεσαι...

Ιδού η αγάπη σου

Η αλλαγή.
Φόβος; Ή απαίτηση;
Εγώ άλλαξα. Μεγάλωσα, λένε κάποιοι.
Εγώ λέω πως ακόμα με ψάχνω.

Όνειρα.
Αλλοπαρμένα.
Χαρτιά με σφραγίδες και υπογραφές,
και στιχάκια καμωμένα πάνω στα καρμπόν.
Έτσι είναι οι μεγάλοι;

Δεν είμαι καθόλου μεγάλη.
Στο σώμα μπορεί.
Όταν ισορροπώ σε τακούνια,
όχι τις άλλες ώρες,
και σίγουρα όχι στις ώρες του μυαλού.
Μικρή είμαι ακόμα.

Θα μεγαλώσω, δε φοβάμαι.
Μα φοβάμαι μην τυχόν και μεγαλώσω.

Ίσια παπούτσια, και τρέξιμο χωρίς πρωινό.
Λίγες αγάπες και παραπονεμένα λόγια.
Κανένα φιλί και καμία αγκαλιά.
Και έπιπλα να γυρνάνε γύρω γύρω.
Με το κρεβάτι μου αυτή τη φορά να
κοιτάζει κατάματα την Audrey με το σιγαρέτο
στο στόμα.
Αυτή είναι ζωή.
Αυτή βασικά είναι μια ζωή.

Και η αγάπη μου. Για όλα τα πράγματα.

Η θάλασσα πιο πέρα

Φώτα σβηστά, μια καφετιέρα,

κι ένα μπαλκόνι αδειανό,

Χέρι κλειστό, μια ταμπακιέρα,

και πνίγω στάχτες με ποτό.

Ίδια εικόνα, μέρα τη μέρα,

και ένας καθρέφτης με κραγιόν,

Από τα χείλη μου σα σφαίρα,

ένα φιλί για μενταγιόν.

Πέρασαν μέρες λυπημένες και βαριές,

Κι εγώ στη θέση, τη δική σου μέχρι χτές.

Με δάκρυα για διακριτική παρέα,

Να λογαριάζω τόσα χρόνια στη σιωπή,

Και μια φωνή να ηχεί σαν τρέλα, δυνατή.

Κυνηγημένη από τον άλλο μου εαυτό,

Φτάνω στη πόρτα και κοιτάζω το κενό,

Στην πλάτη το ντουβάρι απαλά,

Με σταυρωμένα δάχτυλα και αναμνήσεις,

για να πιστεύω πως μια μέρα θα γυρίσεις.

Έκλεισα μάτια, είδα καρδιές,

άφησα μόνο τις ενοχές,

Μαύρη εικόνα, οι άσπρες μέρες,

οι δυο μαζί στις εξοχές.

Λείπει το βλέμμα, λείπεις κι εσύ,

και λείπει η μέρα,

Βέρα στο χέρι μου, εσύ εκεί,

κι η θάλασσα πιο πέρα.

Με δυνάστεψες

"Αν ο έρωτας είχε πρόσωπο θα είχε σίγουρα το δικό σου".
Έτσι μου είχαν πεί κάποτε. Και εγώ παραμόρφωσα αυτό το πρόσωπο
που είχα τότε, παραμόρφωσα και τον έρωτα, για να καταφέρω να σωθώ.
Και να γλιτώσω απο το δυνάστη. Γιατί αν δεν είναι ο έρωτας δυνάστης
και σατράπης, τότε ποιός είναι;

Είναι περίεργο πραγματικά, να μιλούν για αγάπες κι έρωτες αυτοί
που δεν έχουν ζήσει τη μαγεία τους, μα μόνο τον πόνο.
Και αναρωτιέμαι, γίνεται να βιώσεις τον πόνο, αν δε βιώσεις
πρώτα τη μαγεία; Δεν πάνε μαζί αυτά;

Μα και πάλι η μαγεία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.
Άλλος αγαπάει μια εικόνα. Και τη λατρεύει.
Άλλος λέει τον έρωτα Θεό, γιατί του κρατάει το χέρι στα δύσκολα.
Και ο άλλος, ο πιο επικίνδυνος, ερωτευέται τις αναμνήσεις.
Ο άρρωστος. Ο βαριά.

Δεν ξέρω τι απο όλα έχω θεοποιήσει.
Ίσως εσένα.
Ίσως την ελπίδα μου.
Ίσως το παρελθόν.
Σίγουρα τις αναμνήσεις.
Σίγουρα τον ίδιο τον έρωτα.
Και δεν ξέρω πλέον τι να πω,
και βασικά,
αν έχει αξία να τα πώ. Και αν μπορώ.

Μεγάλος δυνάστης ο έρωτας.
Με κυριεύει και μου δείχνει κάθε δρόμο.
Και εγώ υποταγμένο πάω.
Όπου μου δείχνει, όπως μου δείχνει.
Και με αγριεύει η απουσία σου.
Ταράζομαι κι ανατριχιάζω.
Με βλέπεις άραγε;

Αγάπη μου, σκιά μου

Σαν μπήκα σπίτι μου άρχισα να χορεύω.

Ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει.

Σκίζω το τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους,
χρωματισμένους εφιαλτικά,
κι οι μπάντες να χτυπάνε στους ρυθμούς ξέφρενα,
ενώ εγώ χάνομαι μέσα στο χρόνο, μόνος, έρημος,
μέσα από εκεί που ήρθα,
αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό στη μνήμη των ανθρώπων.

Γιατί ποτέ κανείς δεν θα γνωρίσει αν ήρθα,
αν έφυγα κι αν πράγματι υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους.

(Χορός με τη σκιά. Και τον αόρατο εραστή.
Τη μοναξιά να ξεγελάει μια μπάντα,
και έξω απο το παράθυρο, ένα γατί.
Μούσκεμα και ουρλιάζει.
Και κανένας θνητός, να μη μπορεί
να με καταλαβει. Μόνο ο Θεός.
Και η σκιά μου. Μόνο αυτή.
Κι ο Θεός. Κι αυτός δεν είναι σίγουρο αν υπάρχει...
Μόνο αυτή, λοιπόν.)

Feminine bites

Μπορεί απο την εποχή της Σιμόν ντε Μποβουάρ, και του πρώιμου φεμινισμού, με τα καμένα σουτιέν στις πλατείες να έχουν περάσει χρόνια, και τώρα πια οι γυναίκες να μη φορούν καν στηθόδεσμο, αλλά να φουσκώνουν απο μέσα τα στήθη τους για να μένουν σταθερά.
Ίσως, οι σύγχρονες γυναίκες απο την άλλη να έχουν πέσει σε παγίδες τρομερές και λούκια, όπως φωνάζουν πολλοί επίσης σύγχρονοι, άνδρες κυρίως, και να έχουν δημιουργήσει μόνες τους μια πραγματικότητα που θεωρητικά τους άρεσει, μα πρακτικά τη σιχαίνονται.

Εγώ θα αρκεστώ στη ρήση ενος αγαπημένου μου, με μυαλό πέντε αστέρων, που λέει πως "ο φεμινισμός είναι γυναικεία κατασκευή. Όπως και ο φαλλοκρατισμός". Και εγώ του απαντάω πως τα πάντα είναι γυναικείες κατασκευές (αν τα δεις ρεαλιστικά), όλα τα πράγματα, εκτος απο τον ιππόκαμπο, έχουν μητέρα, κατασκευάζονται σε αυγά και πλακούντες, και γαλουχούνται με γυναικεία στήθη. Σωστά;

Οι σύγχρονες γυναίκες είναι στη Βουλή, σε υψηλά αξιώματα, βάζουν υποψηφιότητα για πρόεδροι κόμματος, δουλεύουν παντού, συλλαβάνονται για ναρκωτικά, μοιράζουν πίτσες. Μήπως τελικά είμαστε όντως περισσότερες αριθμητικά; Γενικώς;
Ή απλώς επιβιώνουμε πιο εύκολα;
Το τελευταίο είναι μεγάλο ψέμα. Δεν επιβιώνουμε καθόλου εύκολα. Γιατί είμαστε εν τέλει φύλο ασθενές. Παρόλο που οι περισσότερες θέλουν να το παίζουν γιάπισσες και χειραφετημένες, όλες γυρίζουν σπίτι και μαγειρεύουν ταπεινά για τον άντρα τους. Άλλες κλαίνε και παρακαλάνε να τις ποτίσει λεφτά. Και άλλες παρατούν καριέρες για να σταθούν δίπλα τους και να κυβερνήσουν τη χώρα μαζί. Τέτοια αυτοθυσία οι χειραφετημένες.

Τελευταίο κάστρο της βασιλευομένης γυναικοκρατίας ήταν η κουζίνα. Έπεσε με το love bites, όπου βλέπουμε 5 άντρες να μαγειρέυουν σε μια γυναίκα, να συγυρίζουν, να κάνουν τη λάντζα, και οι υπόλοιποι να παρακολουθούν και να δίνουν κανόνες νοικοκυριού. Γλέντια.

Και σκέφτομαι πόσο διαφορετικά φαίνονται όλα αυτά στις προηγούμενες γενιές μου. Στη προγιαγιά μου που δεν θα καταλάβαινε γιατί δεν έχω παντρευτεί στα 22 μου χρόνια, και θα με θεωρούσε γεροντοκόρη. Στη γιαγιά μου, που δεν θα καταλάβαινε γιατί έπρεπε να σπουδάσω. Στη μητέρα μου που θέλει οπωσδήποτε να με δεί να στεριώνω με άντρα.
Και σε μένα. Που δεν καταλαβαίνω ούτε τα παραπάνω, ούτε το γύρω μου. Που στα 22 μου ζω με την τέχνη για τροφή, και την χορηγία για αέρα. Και μόνη. Για να μη με παρασέρνουν στη χειραφέτιση μου επίδοξοι μνηστήρες.
Αλλά φεμινίστρια υπήρξα πάντοτε.
Στη δική μου βέβαια κατασκευασμένη πραγματικότητα.

Σκοτούρα

Έχω μια καταραμένη συνήθεια.
Πάντοτε επιλέγω να ερωτεύομαι δειλούς.
Κι αυτούς που δεν είναι, τους κάνω με το
να τους ερωτεύομαι.
Και πάει λέγοντας...

Κρυώνω, νυστάζω, και ονειρεύομαι.
Και προδίδομαι απίστευτα.
Σε γνωστούς και αγνώστους.

Μα αν θές να μάθεις η αλήθεια είναι αυτή:



Μόνο τα μάτια μου να ρωτήσεις...
Γιατί είναι μεγάλοι μαρτυριάρηδες.
Μόνο αυτά.


Αν φυσικά τολμάς να τα κοιτάξεις...

Τρενήρης

Μέσα στον πανικό αυτή η μέρα. Μα έπρεπε να το περιμένω. Άλλη μια αλλόκοτη Παρασκευή. Τι περίμενα δηλαδή;

Περίμενα, μια μέρα ανέφελη, να μοιάζει με τον ουρανό του Οκτωβρίου.

Παρότι βαθιά στο φθινόπωρο πλέον, τα καλοκαιρινά ρούχα και παπούτσια κατέχουν ακόμα την κυρίαρχη τους θέση στη ντουλάπα μου. Ευτυχώς. Γιατί λατρεύω τα ανοιχτά πέδιλα και μισώ τα καλσόν.

Ξυπνάω νωρίς, υπερβολικά νωρίς, με λίγο άγχος, από ένα όνειρο στο οποίο παρακολουθούσα μια απολαυστική ταινία και είχα παράλληλα το ραδιόφωνο στο τέρμα. Σημάδι; Στο διπλανό δωμάτιο του ονείρου μου, κάποιοι έκαναν έρωτα. Κι άλλο σημάδι;

Σκέφτομαι. Πόσο κενά τα νιώθω όλα. Παρόλο που δεν είναι. Πόσο πολύ μου λείπουν πολλά. Παρόλο που ουσιαστικά δεν τα απέκτησα ποτέ. Άλλη παράνοια κι αυτή. Να λαχταράς κάτι που ποτέ σου δεν το είχες, και είναι και αδύνατο να το αποκτήσεις. Κι εγώ που είχα ακούσει πως «η ευτυχία είναι η νοσταλγία της επανάληψης», και πλανεύτηκα. Πάλι.

Αλλά εντάξει, πιστεύω πως θα επιβιώσω. Άλλωστε κάπως έτσι γινόταν πάντοτε. Κάθε που τα σημαντικά στη ζωή μου τελείωναν, γυρνούσα στα ασήμαντα. Και τα έκανα να μοιάζουν πιο σημαντικά και από τα σημαντικά.

Ίσως αυτό το ταξίδι που κάνω με το τρένο να με χαλαρώσει. Πέρα δώθε στις ράγες.

Ίσως πάλι, αυτό μόνο να μην αρκεί.

Επιθετικός προσδιορισμός

"Ο έρωτας. Όνομα ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό" μας έλεγε
η Κική μας, όταν ήμασταν μικροί. Κι εμείς, λες και δεν επρόκειτο ποτέ
να γνωρίσουμε τον αληθινό κόσμο με τα χιλιάδες άλλα ουσιαστικά,
(και κυρίως τα επίθετα) την πιστεύαμε.

Γεμάτος ο ντουνιάς μας με ουσιαστικά. Κάποια σημαντικά:
"όνειρο", "ελπίδα", "φιλία"
και κάποια άλλα ακόμα πιο σημαντικά "γονείς", "αγάπη",
"θάνατος", "συνδυασμός".
Και αυτό που μένει για να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα,
είναι τα επίθετα.

"Έρωτας", "Μεγάλος έρωτας",
"αξεπέραστος έρωτας", "μοναδικός έρωτας",
"μονόπλευρος έρωτας".

Μονόπλευρος έρωτας. Η πιο άξια κατηγορία έρωτα.
Ο λόγος για να γραφτούν τα πιο μεγάλα άσματα,
να εκδηλωθούν τα πιο θυελλώδη πάθη,
να ειπωθούν τα πιο υπερβολικά λόγια.
Άλλωστε πώς να το κάνουμε;
Οι ευτυχισμένοι έρωτες, και οι αμοιβαίοι,
θα είναι πάντοτε δέσμιοι σε μια δυστυχία
συμβατική.

Κι απο το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά...

Δράμα-μήνες

Ο Τρούμαν Καπότε κάποτε είχε πεί πως: "Η ζωή είναι μια θεατρική παράσταση, με πολύ κακή τρίτη πράξη". Ο ίδιος, ήταν ενα ασθενικό, ομοφυλόφιλο και απο όλες τις πλευρές ταλαντούχο πλάσμα. Και μελοδραματικά δυστυχισμένο σε όλες τις φάσεις της μικρής ζωής του. Στο τέλος του, πνιγμένος μέσα στις παραισθήσεις του αλκοόλ υπέγραψε την τρίτη πράξη με ενα ηρωικό τέλος. Αν η κατάθλιψη θεωρείται βεβαίως, ηρωική πράξη.

Πρέπει να παραδεχτώ πως τον Τρούμαν τον θαυμάζω απεριόριστα. Απο την πρώτη πράξη του, ως και την τελευταία. Πρέπει να παραδεχτώ επίσης, πως η ζωή του είναι απο μόνη της μια έμπνευση.

Μέσα σε δράματα ζούμε όλοι. Και όποιος σας πει το αντίθετο λέει ψέμματα. Ή απλά είναι πολύ έξυπνος. Ή τυχερός. Όπως και να χει, μη φυσιολογικός. Απο την άλλη, πόσο φυσιολογικό είναι το δράμα, και αλήθεια πόσο κρατάει; Φεύγει; Πώς φεύγει; Μήπως τελικά το θέλουμε και λίγο; Και για αυτό το αναζητάμε, σαν δικαιολογία για να αιτιολογήσουμε κάθε μικρή μας βλακεία και ανοησία;
Μήπως είναι παραίτηση;

Όπως και να χει, το δράμα το δημιουργούμε μόνο εμείς. Και καμία άλλη ανώτερη δύναμη, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ανώτερη δύναμη της ανθρώπινης. Το δράμα, είναι ο τρόπος μας να επιβιώνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι.
Το δράμα τελικά είναι η αφορμή για το ξέσπασμα.
Το μεγάλο.

Εγώ, κάθε μέρα σε δράματα ζω.
Και δεν ξέρει κανείς πόσο μα πόσο φοβάμαι για αυτή την επερχόμενη τρίτη πράξη.
Την τρέμω.
Και αυτό γιατί αρνούμαι να αποδεχτώ το θάνατο.
Προτιμώ να είμαι "δραματική" απο συναισθηματικά "ανάπηρη".
Τουλάχιστον έτσι νιώθω -κάπως- ζωντανή.

Γλυκά του κουταλιού και σταυρωμένα ψηφοδέλτια

Αυτό το σπίτι εδώ, με τα 100 τετραγωνικά του σε ταβάνι, και τα 200 σε ουρανό, δεν ησυχάζει ποτέ.
Απο την ώρα που ανοίγω το μάτι μου, μέχρι να το κλείσω, βλέπω κόσμο. Φίλους, συγγενείς, θειούς, γείτονες. Και τα τηλέφωνα χτυπάνε. Μονίμως. Αυτά τα τηλέφωνα αν δεν προσγειωθούν καμία μέρα στο κεφάλι δικού μου συγγενή, δεν θα ησυχάσω. Μα ποιός χρησιμοποιεί το 2009 σταθερά; Υπάρχουν και κινητά hello!

Εντάξει είμαι λίγο εκνευρισμένη. Έχουν μαζευτεί πάλι χύλιοι μύριοι, και δεν είναι ότι είμαι αντικοινωνική απλά με ενοχλεί η πολλή βαβούρα. Εχω συνηθίσει σε μοναξιές και ελάχιστη χαβούζα. Και αν μη τι άλλο, σε αυτό τον τόπο επικρατεί αρκετή. Και είναι γενικό το φαινόμενο ενόψει εκλογών. Κάτι σαν παραμονή τελικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου μυρίζει η ατμόσφαιρα. Και τα βεγγαλικά έτοιμα και στημένα.

Να τη και η θεία μου! Αυτή που πάντα μας θυμάται τέτοιες εποχές. Έρχεται με το παλιό το σκουλαρίκι στο αυτί, αυτό με το κλίπ, και τα δυό της χέρια γεμάτα. Στο ένα, το βάζο με το γλυκό συκάκι, και στο άλλο τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια. Τέσσερα. Βέβαια, φέτος ψηφίζει και ο αδερφός μου, κερδίσαμε έναν. Θα τρίβει τα χέρια της.
Αφήνει τα ψηφοδέλτια στο τραπέζι, μας κάνει και το σήμα της νίκης φεύγοντας, και φεύγει.
Οι υπόλοιποι κερνιούνται γλυκό.
Εγώ πάλι ποτέ μου δεν τα χώνεψα τα γλυκά του κουταλιού.
Εντάξει, ούτε τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια.

Γελάω με τους υπόλοιπους που λένε ο καθένας μυστικά και έμπιστα τι θα ψηφίσει, και αποχωρώ.
Αναρωτιέμαι τώρα: Τέτοιοι μας κυβερνάνε; Τόσο φρέσκα μυαλά;
Κοιτάζω βέβαια και τους υποψηφίους. Όλοι τους 50 άνω.
Η σοφία πάει πάντα μαζί με την ωριμότητα;
Και απο ποιόν είναι αυτό δεδομένο;
Το γλυκό μου φέρνει αναγούλα.
Θα το έτρωγα μόνο αν δεν υπήρχε τίποτα άλλο και πεινούσα φονικά.
Με παρόμοιο σκεπτικό θα πάω και αύριο να ψηφίσω.
Γιατί το μενού δεν έχει τίποτα φρέσκο και πρέπει αναγκαστικά
να φάω, με την ελπίδα πως θα χορτάσω.
Αλλά πού;

Άκουσα επίσης πως σήμερα το βράδυ απαγορεύεται το αλκοόλ.
Εμένα πάντως δεν μου το παίρνει κανείς απο το χέρι μου το κρασάκι.
Μήπως έπρεπε να γίνει το αντίθετο;
Να πίνουμε όλοι μέχρι σκασμού την προηγούμενη και να πηγαίνουμε ντίρλα στην κάλπη μπας και βγάλουμε καμία κυβέρνηση της προκοπής απο τύχη;
Λέω εγώ τώρα ρε παιδί μου!
Καλή ψήφο(μη στραμπουλήξετε κανένα πόδι στο παραβάν)!

Η εποχή της ξεπέτας

Γυναικεία συζήτηση σε παγκάκι πλάι στην ακροθαλασσιά, τη Χαλκιδείκη, αυτή με τα τρελά νερά μπροστά σου, και τη γέφυρα του Ευρίπου στο βάθος.
"Για πείτε, με πόσους έχετε πάει;".
Χα, ευκαιρία να συγκρίνουμε σκέφτονται οι άλλες.
Χα, ευκαιρία να δουν πόσο τσούλα είμαι, σκέφτομαι εγώ.
"Δηλαδή τι πειράζει που ο δικός μου αριθμός είναι διψήφιος;"
Βουβαμάρα.

Εντάξει, είμαι μελό κάποιες φορές. Και εμμονική ναι. Και κολλάω με όλους όσους δεν με θέλουν ναι.
Αλλά κατα βάση, είμαι πολύ ελευθεριάζουσα.
Πάντοτε είχα γκόμενους με το τσουβάλι. Γιατί;
Γιατί πολύ απλά μπορούσα.
Και επίσης πολύ απλά, έτσι ήθελα.
Εντάξει;

Σε αυτή την πόλη, την κάπως ρετρό, όλα είναι απλά.
Σε θέλω με θές.
Με θές. Με θές.
Αυτά τα πάθη μου ποτέ δεν τα κατάλαβα.
Κατώτερα, και αμαρτωλά.
Μα γούσταρα.
Πώς αλλιώς;

Εντάξει, δεν είμαι και η πουτάνα του χωριού.
Είμαι η πουτάνα της πόλης! Χα!
Σήμερα ξαναείδα μια ντουζίνα απο πρώην μου.
Και κάποιους επίδοξους θαυμαστές.
(Ωραία σε αυτή την πόλη είμαι περιζήτητη, δε θα μείνω ποτέ στο ράφι!)
Και τι περίεργο. Αυτοί που σε έχουν ξεχασμένη, αρκεί να
σε δούν μόνο μια φορά για να σε θυμηθούν. Και να αναζητήσουν λίγη
ακόμα περιπέτεια. Τι περίεργο δεν βρίσκω ησυχία.
Τα κινητά χτυπάνε, προτάσεις για ραντεβουδάκια,
ποτά, ξενύχτια, κουβεντούλες σε στενοσόκακα.

Και μερικά πεταχτά φιλάκια.
(Είπαμε, υποκύπτω εύκολα, πάντα μου άρεσε κι εμένα
η περιπέτεια).


Τι θα κάνω αύριο;
Θα εκμεταλευτώ τη φήμη μου, για κερασμένα ποτά διπλά και τριπλά.
Και θα φλερτάρω με όλους.
Είπαμε, σε όλους δίνομαι, μα δεν χαρίζομαι σε κανένα.
Και απο Δευτέρα αντίο σας.
Είμαι κυνική με το παρελθόν μου.
Πώς να το κάνουμε αγόρι;
Λατρεύω να σε μισώ, να ξέρεις.

Αυτό είναι έρωτας

Σήμερα μου βγήκαν όλα. Μαζεμένα.
Σαν μια έκρηξη. Θυμός και νευρικότητα μαζί.
Για εσένα, και μόνο για εσένα.
Λες και ονειρευόμουν όλες αυτές τις μέρες.
Με όνειρο έμοιαζε, μα ήταν κατα βάση,
ένας εφιάλτης.
Και πώς δεν το κατάλαβα;
Με τι είχα ντυθεί;

Σήμερα όλα. Μεγάλη έκρηξη, πίσω στο πατρικό.
Με τον πατέρα, πάντα.
Πατρικό σπίτι χωρίς πατέρα γίνεται;
Δε γίνεται.
'Εστω το μείον απο το 80% του.
Δάκρυα.
Είχες καιρό.
Θυμήθηκες πως σαν σήμερα πάνε και δύο μήνες
που έχασες κι εκείνη.
Αυτοί οι μήνες...Ο καθένας σου παίρνει και απο κάτι.
Και τώρα αρχίζει ενας ολοκαίνουργιος.
Και τρέμεις.

Τι δεσμός κι αυτός. Ήταν δεν ήταν 25 όταν σε πρωτοκράτησε στα χέρια του. Η κόρη. Η πρωτότοκη και η μονάκριβή. Εσύ όλα αυτά. Για δύο ολόκληρα χρόνια, μέχρι να σου κλέψει λίγη απο τη δόξα ο γιός που ερχόταν απο πίσω. Λίγη μόνο, γιατί ποτέ δεν έπαψες να είσαι πρώτη στην κατάταξη της καρδιάς του. Πάνω και απο τη μάνα. Μα κάνεις τις πράξεις. Εκείνη τον ξέρει και τον αγαπάει 24 χρόνια. Εσύ 22. Σιγά τη διαφορά. Αλλωστε αυτοί οι έρωτες δε σβήνουν με τα χρόνια. Μόνο φουντώνουν. 22 χρόνια φουντωμένα. Με παράπονα και τρυφερότητα σε λόγια, και σε πράξεις.

Κυρίως σε πράξη. Η αγάπη είναι πράξη. Η αγάπη δεν είναι το "σ'αγαπώ", το αβίαστο.

Είναι η πρώτη βόλτα στη θάλασσα. Απο το χέρι πάντα. "Μα δεν θα πάω βαθιά ρε μπαμπά!".
Σου φοράει μπρατσάκια και σε έχει απο το χέρι. Και σε τραβάει στα ρηχά. Εκεί με τα κουβαδάκια, και τα μαύρα βότσαλα. Σου φοράει και ενα σωσίβιο, μαζί με τα μπρατσάκια ναι! Και η μάνα κοροιδεύει.

Είναι οι πρώτες βραδινές εξορμήσεις. Δεν κοιμήθηκε ποτέ. Και δεν είπε κουβέντα τη μέρα που τέσσερις η ώρα ντύθηκε για να έρθει να σε πάρει απο το κλάμπ, και τον σταμάτησαν για αλκοτέστ, και ήταν μόνο με τα εσώρουχα και ντρεπόταν. Μα δεν βλασφήμησε!
Και εσύ γέλαγες.

Είναι το πρώτο φοιτητικό σπίτι. Το πιο μεγάλο έλεγε. Και το έντυσε τριγύρω με κάγκελα, γιατί φοβόσουν μόνη, και με σύρτες σε πορτοπαράθυρα. Σωστό φρούριο, κι εσύ πριγκίπισσα.
Και το κουζινάκι που στο χαν φέρει λάθος. Διέσχισε την εθνική οδό κάθετα, κουβαλώντας το. Και στο φερε στη σωστή του θέση.

Είναι το χέρι του δίπλα στο δικό σου, και οι ώμοι του. Δίπλα σου. Κι εσύ να κλαίς, να κλαίς μπροστά στο ιερό, παρέα με όλους τους συμμαθητές σου. Και να σου λέει με σιγουριά λίγο μετά πως "Εγώ αυτό δεν θα το αντέξω. Θα χαθώ." Και να τον πιστεύεις.

Είναι οι πρώτες νύχτες στο νοσοκομείο. "Δεν θα πάθεις τίποτα" να λές. Και να σε πιστεύει. Και να κάθεσαι εκεί με τις ώρες. Όχι για να προσφέρεις κάτι. Απλά ξέρεις πως σε θέλει εκεί, έστω να τον βλέπεις να κοιμάται.

Και οι άλλες νύχτες. Αυτές λίγο πριν κοιμηθείς. Που έχεις κλειστά τα μάτια σου, και τον ακους να πλησιάζει. Και δεν τα ανοίγεις, για να απολαύσεις το κρυφό φιλί του στο μάγουλο.


Αυτό είναι αγάπη.
Για την ακρίβεια είναι έρωτας.
Αγάπη μπορεί να θεωρηθεί κάτι παλιό. Κι αυτό εδώ είναι ζωντανό, υπάρχει και θα υπάρχει.
Όσο υπάρχεις, και υπάρχω. Και λίγο παραπάνω.
Για όλη μου τη ζωή θα ανησυχώ. Άλλωστε σε σένα τη χρωστάω. Όχι μόνο τη δημιουργία. Και την επιβίωση. Και την ευτυχία. Και την Ελένη. Που ποτέ δεν την είπες Ελένη. Λίλα. Σαν τις σοκολάτες που έτρωγα μικρή και ακόμα τρώω. Και φώναζα "Λίλα, λίλα αγελάδα". Λίλα. Απο τότε.

Τα δάκρυα μου θα κυλούν πάντα. Μέσα. Πίσω απο το χαμόγελο.
Κι αυτό δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Υπόσχομαι.