'Εφυγα

Μικρές στιγμές απο όνειρα μου γεμίζουν ολόκληρη τη ζωή.
Κάτι τέτοιες ώρες, με μοναξιά βαριά και όμορφη,
και σκέψεις στα νυσταγμένα μάτια.

Και ένα μυαλό γεμάτο που δουλεύει στο ρελαντί,
και μια καρδιά σε παύση.
Πότε πάτησα το στοπ δεν το θυμάμαι, θυμάμαι μόνο
το μετά, το πριν διαγράφτηκε, εκείνη τη στιγμή.

Παράξενα πλάσματα που είμαστε.
Μας αρκεί μια κουκίδα για να φέρνουμε την καταστροφή,
και όταν αυτή η κουκίδα κρύβει χαρά, τη θάβουμε
κάτω απο τις άλλες, της μάχης.

Οι βιτρίνες της πόλης ντύνονται σιγά σιγά με λαμπιόνια.
Να δούμε πότε θα ντυθούν και οι καρδιές.
Παρόλο που αγαπώ αυτή τη γιορτή,
σ'αυτά τα χρόνια που έρχονται είμαι σίγουρη,
πως πάντα θα με θλίβει.

Έφυγα τώρα, με τριαντάφυλλο ανθισμένο,
γιατί τα Χριστούγεννα αργούν ακόμα...

(Αν και πάντοτε αγαπούσα περισσότερο την προσμονή για κάτι, παρα το ίδιο το Κάτι.)