Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Μια νύχτα στην Οδό Ονείρων

Σε μια βραδιά αφιερωμένη στο μεγάλο Μάνο,
τίποτα δεν απασχολεί βασικά το κεφάλι σου.
Ούτε η βροχή, ούτε το άτσαλο πάρκινγκ, ούτε καν
η γκρίνια απο τους φίλους.
Άλλωστε δε το φανερώνεις σε κανένα, πως είτε
είναι εκεί, είτε δεν είναι, για σένα είναι το ίδιο.
Εφόσον υπάρχει τσιγάρο, αλκοόλ και νότες.



Πιάνεσαι απο τις νότες. Και περνάς σε άλλη διάσταση.
Πάντοτε αυτό έκανες. Μικρό παιδάκι στα ωδεία,
σχόλαγες και μουρμούραγες τις μελωδίες του Χατζιδάκι.
Και μετά έμαθες πως γράφεται το όνομα του.
Όλα ανάποδα τα έκανες. Απο το τέλος στην αρχή.
Και αυτή η βραδιά που έρχεται στη ζωή σου,
είναι ακόμα μαγική...

Δεν ξέρεις αν ήταν τα μπλέ φώτα και η μαγική φωνή του τραγουδιστή.
Μάλλον ξέρεις και είσαι σίγουρη.
Είναι αυτή η μοναδική σχέση έρωτα της μορφής του με την παρτιτούρα.
Μάλλον δεν είσαι σίγουρη αν χρησιμοποιούσε πάντα παρτιτούρες.
Όπως και οι συγγραφείς δεν χρειάζονται αναγκαστικά μελάνι.
Κάθονται απλα και κοιτάζουν τον ουρανό και συνθέτουν,
με το κεφάλι τους, και πλάθουν με τα χέρια τους. Νότες και λέξεις.

Κάπως έτσι σε ένα μικρό σπιτάκι, λίγο πιο κάτω απο το δικό μου,
σε ενα στενάκι στο Παγκράτι, τον φαντάζομαι να μελαγχολεί,
να παρατηρεί την Ακρόπολη και τους περαστικούς, το Γιάννη το φονιά,
και τη Ραλλού, να κλαίει, να τρομάζει, και να χαμογελάει.
Ακόμα και όταν ακουώ τα πιο θλιμένα λόγια, και τις πιο μελαγχολικές νότες,
τις μινόρε, ένα πράγμα είναι αυτό που με κάνει να τον αγαπώ.
Πως όλες του οι νότες, κρύβουν μια συγκαλυμμένη ευτυχία, μια χαρά,
πέρα απο το ανύπαρκτο νόημα της παρατήρησης.
Μέσα στα δύσκολα χρόνια, μέσα στους κινδύνους, ο Κύριος αυτός,
είχε καταφέρει να είναι ευτυχισμένος.
Δεν μπορώ να εικάσω πως ήταν κάτι άλλο που μου δίνει αυτή την
εντύπωση, παρά η ευτυχία που τον γέμιζε ο έρωτας με το πιάνο του.
Και κάθε τραγούδι του, με τις πεταχτές νότες και τις αναιπαίσθητες παύσεις,
που τις φαντάζεσαι να ντύνονται απο τον ήχο της λατέρνας είναι ένα
παιδί, γεννημένο απο έρωτα πεταχτό. Απο έρωτα με οργασμό.

Εσύ όμως, τον έχεις εγκαταλέιψει. Δεν έφτασες ακόμα τα 22
και τον παράτησες να αιωρείται σαν ανύπαρκτη ιδέα.
Μακριά απο τις πράξεις.
Πλανάσαι πλάνην οικτράν μικρή μου.
Σε γέλασαν και γελάς.
Απομακρύνσου εγκαίρως απο τον καθρέφτη.
Η ζωή είναι λίγο πιο έξω απο αυτό το φράχτη.
Η ζωή είναι να φωνάζεις δυνατά, κι όχι να αποφεύγεις τις ματιές.
Και η άρνηση του έρωτα είναι η μεγαλύτερη ταπείνωση.
Και μια αιώνια σκλαβιά, σε ανοργασμικές ερωτικές πράξεις
και ανούσια παιδιά.

Κίνδυνος αποτυχίας. Κίνδυνος ούτως ή άλλως.
Η ασφάλεια άλλωστε κρύβεται στο αληθινό.
Γιατί που είναι το αληθινό; Ή μάλλον καλύτερα, γιατί, που ήταν το αληθινό;

{Αισθήσεις και παραισθήσεις....}

Ας συνεχίσει ο ουρανός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου