Μέτρημα

Με τους αριθμούς δε τα πήγαινα ποτέ καλά. Θυμάμαι τον εαυτό μου να μετράει τα σκαλοπάτια του σχολείου απο το ισόγειο ως το δεύτερο όροφο. 23. Μονός αριθμός. Και άλλα τόσα στο κατέβασμα. Μονός αριθμός. Δεν διαιρείται ακριβώς με κανέναν άλλο αριθμό. Αφήνει κάτι δεκαδικά για τον εαυτό του. Έτσι μάθαινα την πρόσθεση, ποτέ την αφάιρεση, πέρναγα τις σκάλες, κυλιόμουν στις χειρολαβές και τα ξέχναγα όλα μέχρι να πάω σπίτι. Και τα νούμερα και την πρόσθεση. Μετά μέτραγα τα χρόνια που περνούσαν μακριά απο αυτές τις σκάλες. Δεν ήταν το φόρτε μου τα μαθηματικά.

Η μνήμη μου όμως με έβγαζε πάντα ασπρόσωπη. Θυμόμουν απ' έξω όλα τα ονόματα των πόλεων. Θυμόμουν τα σπίτια των συμμαθητών μου, τα αμάξια τους, τους γονείς τους που περίμεναν απ' έξω για να τους πάρουν, μαζί και τα ονόματα τους. Θυμόμουν τις γλάστρες στο προαύλιο με τα γεράνια. Ακόμα τις θυμάμαι. Δε μύριζαν ποτέ αυτες οι γλάστρες. Ως παιδί δεν είχα καταλάβει βέβαια γιατί. Νόμιζα ότι όλα τα λουλούδια μοσχοβολούσαν όπως τα τριαντάφυλλα της αυλής μας. Πόσο έξω είχα πέσει.

Μετρώντας αργότερα συναισθήματα, φιλιά, αγκαλιές και χάδια τα έβγαλα πολλά. Σε αριθμό. Λίγα σε αξία, σχεδόν ελάχιστα. Ίσως να υπήρχαν μέσα στο σωρό και κανα δύο που άξιζαν μα μπλέχτηκαν στα δίχτυα των κακών και έγιναν ένα κουβάρι. Μάζα απο λαμαρίνες μου καθόρισε τη ζωή. Ταμπέλα δεν έβαλα σε τίποτα απο αυτά που ζούσα, έτρεμα μόνο στα σεντόνια.

Τελικά ίσως να ήταν καλύτερα να αγαπούσα τους αριθμούς μου. Να τα πήγαινα καλά μαζί τους και να έμενα στα αθροίσματα. Το άσχημο είναι όμως πως θυμάμαι. Θυμάμαι λαιμούς συγκεκριμένους, θυμάμαι μυρωδιές, θυμάμαι λόγια. Και το χειρότερο. Θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στο παρελθόν μου. Ίσως πάλι αυτη η κασέτα που παίζω σα μοτίβο στο μυαλό μου να είναι μόνο φαντασία, ίσως η πραγματικότητα που μας ενδιαφέρει να έχει να κάνει μόνο με πράξεις.

Ένα και ένα κάνουν ένα.