Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Εξιδανίκευση

Ήταν η εποχή ιδανική για έρωτες.
Ξυπνούσα πάντοτε πρωί,
άνοιγα τα παραθυρόφυλλα,
και το φως έλουζε τα μουντά έπιπλα.
Τα γυαλιά μου, παρατημένα στο κομοδίνο,
έπαιζαν με τις αχτίδες,
έμπαιναν στα μάτια μου οι αντανακλάσεις,
και με τύφλωναν.
Κάτω στο πάρκο,
τα δέντρα είχαν αρχίσει να έχουν καρπούς.
Νεράτζια, πορτοκάλια και λεμόνια.
Μύριζε ο τόπος το τέλος της άνοιξης.
Και εσυ σκυφτός στην πολυθρόνα σου,
συζητούσες με τον καφέ σου και το τσιγάρο.
Ήταν η εποχή ιδανική για έρωτες.

Ήταν η εποχή ιδανική για ομορφιά.
Πόζαρα στη μηχανή σου γυμνή,
δίπλα στην ομορφιά του πάρκου
που έμπαινε απο το παράθυρο μαζί με το φώς.
Τα χείλη μου βαμμένα μοναχά.
Κόκκινα.
Και το δέρμα μου λευκό και γυμνό,
αγκάλιαζα τη σάρκα μου με τα νύχια.
Άκουγα το κλίκ κι ήταν εντάξει.
Στιγμές ηδονής. Δευτερόλεπτα.
Ύστερα λήστευα τις σκέψεις σου
πάνω στο κρεβάτι μου.
Σε έριχνα κάτω, γελούσες, δεν έλεγες κουβέντα.
Τα μάτια σου βαθιά πράσινα,
μπερδεύονταν με το κραγιόν μου
σαν σε παλέτα δημιουργού.
Ήταν η εποχή ιδανική για ομορφιά.

Κι ύστερα ήρθαν οι εποχές μετά απο αυτές.
Κάπνιζα μόνη για να φτιάχνω σύννεφα.
Έβγαζα φωτογραφίες τις μύγες,
που ξεψυχούσαν στο παραθύρι μου.
Δεν είχαν τίποτα απο την ομορφιά μου.
Το σπίτι αυτό άρχισε να αδειάζει.
Ζεσταίνονταν τα έπιπλα και τα πετούσα στην μπανιέρα.
Πέθανε και ο γλάρος μας.
Αυτός που είχαμε φυλακίσει απο μικρό.
Δεν τον αφήσαμε ποτέ να τρέξει πίσω απο ενα καράβι.
Έβγαλα κι απ τον κήπο την τριανταφυλλιά σου.
Πήγα και την φύτεψα με προσοχή στο πάρκο.
Απέναντι απο το δέντρο που είχαμε χαράξει.
Έκλεψα και δύο μανταρίνια απ το καλάθι.
Μήπως το άρωμα τους μου θυμίσει κάτι.
Είναι σκληρή η εποχή μετά απο αυτές.

Είναι η εποχή ιδανική για μελαγχολία.
Αν δεν υπήρχαν και οι καθρέφτες,
να μου θυμίζουν πως ζω ακόμα,
θα το είχα ξεχάσει μες στην τρέλα μου.
Μόνο για να με γιατρέψεις επιβιώνω.
Είναι η εποχή ιδανική για μελαγχολία.
Κρύψου πιο βαθιά, δε σου ταιριάζει αυτή η εποχή,

εαυτέ μου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου