Δεν ξέρω κατα πόσο η λατρεία προς ένα πρόσωπο είναι ανάγκη ή τύχη. Κατά πόσο είναι εθελούσια ή επηρεάζεται απο κανόνες. Αλλά και πάλι ποιός φτιάχνει τους κανόνες αν όχι εμείς; Η λατρεία μου προς τον κίνδυνο είναι σαφώς εθελούσια. Και σχεδόν μηχανική. Σαν τον τρόπο που ανάβεις το επόμενο τσιγάρο, μετά το προηγούμενο, ή τον τρόπο που πλέκεις τα μαλλιά με τα δάχτυλα. Ή ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα. Ή τα κλείνεις. Ή τα στρέφεις προς ενα πρόσωπο. Καταδικασμένη σε μια αιώνια λατρεία. Που κρατάει και υπάρχει απο τότε που οι κηφήνες άρχισαν να λατρεύουν τη βασίλισσα στο μελλίσι. Γιατί ήταν μοναδική και ξεχώριζε. Γιατί τα χρώματα της ήταν εντυπωσιακά. Τη λάτρευαν για την αίγλη και την δόξα. Μια δόξα πράσινη πορτοκαλί. Θυμάμαι ακόμα το κεντρί που είχε καρφωθεί στο χέρι μου. Λίγο μετά η μέλισσα ξεψύχησε παραδίπλα. Την πάτησα με μίσος που θύμιζε ηδονή. Ήταν μια πατημένη βασίλισσα. Μετά, θυμάμαι που μου είπες πως δεν υπάρχουν βασίλισσες. Κατέβασα τα σύννεφα να σου αποδείξω πως μετά το τσίμπημα έγινα κι εγώ μία. Και εσύ τεμπέλιαζες σαν τον κηφήνα και με αγνόησες. Δεν είδες ούτε ένα απο τα απίθανα χρώματα μου. Ξέρεις, μάλλον έπρεπε να γίνω πεταλούδα για να με λατρέψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου