Σήμερα δε θα μελαγχολήσω. Το πήρα απόφαση. Για την ακρίβεια δε θα ξαναμελαγχολήσω ποτέ. Δεν θα θυμάμαι τίποτα. Δε θα ελπίζω σε κανένα μέλλον και θα ζώ σαν φυσικός άνθρωπος. Τι σημαίνει αυτό; Θα με ενδιαφέρει το φαγητό, το ποτό, τα παπούτσια μου και οι σειρές στην τηλεόραση. Θα κοιτάζομαι στον καθρέφτη μόνο για να δώ αν ταιριάζουν τα ρούχα μου μεταξύ τους. Και θα φεύγω. Δε τους φοβάμαι τους καθρέφτες τόσο πιά. Τους ξεπέρασα.
Όλα περνάνε. Τις τελευταίες μέρες έχω καταφέρει να κάνω μια απόσβεση. Δεν κόλλησα πουθενά αυτό το καλοκαίρι. Πέρασε σαν νερό ευτυχώς. Δεν ερωτευθηκα, ούτε πόνεσα. Πήγα μόνο δυό μέρες διακοπές γιατί τόσο έπρεπε, έκανα δέκα μπάνια μετρημένα και τόνωσα περισσότερο τη σχέση μου με το κλιματιστικό. Μπορώ να πω πως ήταν ένας καλοκαιρινός έρωτας. Αφού απο τον επόμενο μήνα θα χωρίσουν οι δρόμοι μας. Θα τον αφήσω για το καλοριφέρ. Ανάγκες, πώς αλλιώς να το κάνουμε;
Ο Σεπτέμβριος όμως ήταν ανέκαθεν απο τους αγαπημένους μου μήνες. Έχει αυτή την ωραία νοσταλγία (για τους άλλους) αλλά για εμένα έχει αποκτήσει πλέον το όμορφο αυτό χρώμα της αναμονής, της μετάβασης. Πάντα μου άρεσαν οι μεταβάσεις. Τις στάσεις μισούσα. Οι θάλασσες σιγά σιγά ερημώνουν απο τους βάνδαλους που τις καταπατούν κρατώντας πλαστικά ποτηράκια, φεύγουν και οι ξαπλώστρες που τις κάνουν να μοιάζουν με ανοιχτό νοσοκομείο και επιτέλους μπορείς να δεις τα κοχυλάκια που κρύβονταν απο κάτω όλους αυτούς τους τρείς μήνες.
Άραγε τα σκέφτονται αυτά οι φυσικοί άνθρωποι ή παρασύρθηκα πάλι; Φυσικά και παρασύρθηκα. Έχω τάσεις φυγής ανεξέλεγχτες. Για εξωγαλαξιακά ταξίδια. Μοναχικά, κυρίως. Ώρες ώρες όμως σκέφτομαι και τα ανεκπλήρωτα και θέλω να τα πάρω μαζί μου. Θολές σκέψεις, ούτε καν τις διακρίνω πιά, δεν τις αναγνωρίζω απο τις κανονικές. Η αγάπη άλλωστε έχει καταφέρει να κορεστεί μέσα μου. Και με το χρόνο ωριμάζει σαν το καλό κρασί.
Τα υπόλοιπα ας τα εξομολογηθεί το τραγούδι. Και είναι όλες οι σκέψεις μου που γεννιούνται απο μια μικρή στιγμούλα. Μια ανάμνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου