Τραπουλόχαρτα

Αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες,
όπως θα έχετε διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό έχω γίνει λίγο πιο διαπροσωπική.
Έχει σταματήσει να με βασανίζει η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μου, και έχω στραφεί και σε άλλους ανθρώπους πέρα απο την πάρτη μου. Ως εκ τούτου, έχω πάψει να μελαγχολώ (είχα προειδοποιήσει για αυτό άλλωστε), και έχω αφεθεί σε μια αυστηρά φυσική ζωή. Όλα είναι μέλι και γάλα μαζί.
Αλλά.
Όπως κάθε ηλίθιο έλογο ανθρώπινο όν, που θέλει κάτι να το βασανίζει για να συνεχίσει να πορεύεται προς ένα στόχο, παιδεύω συχνά το μυαλό μου με σκέψεις πολλές, ανούσιες, και απευθυνόμενες κυρίως προσωπικά. Στιγμές είναι, σας ορκίζομαι, δεν υποκύπτω ποτέ πλέον στα πάθη μου, αποφάσισα να αλλάξω σύστημα, ήχο και ρυθμό. Να επαναστατώ σιωπηρά, και να ελέγχω τις όποιες αποφάσεις μου επιφέρουν ντόμινο. Δηλαδή κομμάτια που πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και γκρεμίζονται, και όταν φτάνουν στο τελευταίο σταματάει και το παιχνίδι.
Μ'αρέσει να παίζω όμως.
Το θέμα είναι πως στα παιχνίδια χρειάζεσαι και έναν αντίπαλο. Αντίπαλο ενεργό και πρόθυμο. Τα παιχνίδια που παίζω μόνη μου τα βαριέμαι. Τα έχω παρατήσει στις άκρη απο το δημοτικό. Μετά τις κούκλες, το χάος. Θέλω να παίζω αμπάριζα, τάβλι, μπιρίμπα και μουτζούρη. Θέλω να παίζω και να κερδίζω, ενίοτε να χάνω, αλλά μήπως κι αυτό δεν είναι μέσα στο παιχνίδι;
Κλείσε τα μάτια σου. Θα παίξουμε ενα παιχνίδι και θα κάνεις τον δολοφόνο. Τι; Δεν αντέχεις να σκοτώνεις; Δεν πειράζει. Όταν ξανανοίξεις τα μάτια σου ίσως ο δολοφόνος να είμαι εγώ. Η ζωή είναι μια εναλλαγή ρόλων σε παιχνίδι. Άλλος θα είναι ο αρχηγός και άλλος ο ηττημένος. Ποτέ και οι δύο μαζί.
Ή θα νιώθω εγώ ή εσυ.
Ποτέ και οι δυό μαζί.
Τα συναισθήματα μας είναι ή αρχηγικά ή χαμένα.
Συγχρονίσου, παίζεις.